Staring Into the Eye of a Tornado

Ik heb nog nooit een tornado meegemaakt, maar ik ben er wel dichtbij geweest. Voordat ik naar de Great Plains van Turtle Island verhuisde, woonde ik hoog in de Rocky Mountains waar tornado’s bijna net zo zeldzaam zijn als tsunami’s. 18 jaar lang heb ik nooit aan tornado’s gedacht. Maar dat veranderde toen ik naar tornadoland verhuisde.

Maar ik had wel wat ervaring. Diep verborgen in de krochten van mijn geheugen zat een ervaring van een paar honderd jaar geleden, toen ik op de universiteit zat. Ik ging naar een universiteit in Lubbock, Freaking, Texas; een koeienstad gelegen in wat bekend staat als Tornado Alley.

Mijn ouders weigerden ook maar een dubbeltje bij te leggen voor mijn opleiding – ze vonden me te dom – dus moest ik het zelf betalen. En dat is de reden waarom ik nooit mijn diploma heb gehaald; omdat het geld op was. Dus, hoe dan ook, ik kon niet naar de universiteit zonder ook een deeltijdbaan te hebben.

Dus kreeg ik een deeltijdbaan bij het Burger King restaurant dat recht tegenover het Texas Tech voetbalstadion lag. Het was een zeer, zeer drukke Burger King – vooral na een voetbalwedstrijd. Ik leerde hoe je een Whopper maakt in minder dan 4 seconden en ik verdiende genoeg geld om van te leven en te feesten en te drinken en achter meisjes aan te gaan.

Op een dag terwijl ik aan de hamburger assemblagelijn werkte in de late namiddag viel de zaak plotseling stil. De eetzaal liep snel leeg. Mijn collega’s aan de lopende band waren aan het kletsen, het woord tornado in de meeste van hun zinnen. De meesten gingen snel naar de voorraadruimte in de kelder.

Niet ik. Ik ging naar de eetkamer om door de grote glazen ramen te kijken. Als er een tornado zou komen, wilde ik hem zien.

Toen de regen in vlagen naar beneden kwam, werd het heel, heel donker; zo donker dat de straatverlichting daadwerkelijk aanging. Ik moet toegeven dat het nogal opwindend was. Het was alsof er elektriciteit door de lucht knetterde. Maar er was geen tornado – althans niet dat ik kon zien.

De volgende morgen vernam ik dat er wel degelijk een tornado was neergestort, zo’n 10 blokken van die fast-food tent vandaan. De tornado raakte een oud verlaten pakhuis en ging toen onmiddellijk weer de lucht in. (De tornado had dat oude verlaten pakhuis blijkbaar aangezien voor een woonwagenkamp.)

Ik had een paar jaar later nog een tornado van dichtbij, toen ik in de buurt van Ft. Worth woonde. Ik herinner me er niet veel van, waarschijnlijk omdat ik te dronken of stoned was (of beide). Het enige wat ik me herinner is dat een tornado vlakbij insloeg, maar ik bleef ongedeerd – zij het met een beetje kater.

Toen, gedurende vele tientallen jaren, kwam ik zelfs nooit in de buurt van een tornado-ontmoeting. Het dichtste wat ik kwam was het horen over tornado’s op het nieuws. Bij het zien van de beelden van de veroorzaakte verwoestingen was ik alleen maar dankbaar dat ik niet langer in tornadoland woonde.

Maar toen, meer dan zeven jaar geleden, verliet ik het paradijs van de Rocky Mountains voor de Great Plains van Turtle Island. De allereerste maand dat ik hier was, verbleef ik nog bij mijn dochter terwijl ik een baan en een woning zocht, toen plotseling de sirenes van de civiele bescherming afgingen. Mijn eerste gedachte was, Holy shit! Vallen de Japanners ons weer aan? Hebben de Russen kernwapens in onze richting afgevuurd?

Mijn dochter verzekerde me snel dat er geen apocalyptische oorlog dreigde, dat die sirenes de tornado sirenes waren. Ze beval me haar kleine familie te volgen naar de kelder. (Ik ben een goede vader. Als mijn dochter me beveelt iets te doen, doe ik het.)

Ik leerde snel dat die luide, onaangename sirenes afgaan wanneer er een dreigende tornado is. Ik leerde ook snel dat die ongelooflijk luide sirenes afgaan op de eerste maandag van elke maand. Dan testen ze de sirenes om er zeker van te zijn dat ze goed werken. De afgelopen zeven jaar heb ik vaak rustig achter mijn bureau gezeten en als een bezetene zitten schrijven, als plotseling de sirenes afgaan. Het eerste wat ik doe is uit het raam kijken en een prachtige wolkenloze blauwe lucht zien. Ik realiseer me dan dat het de eerste maandag van de maand is.

Maar als ik uit het raam kijk nadat de tornadosirenes zijn afgegaan en ik zie dat het donker en bewolkt en stormachtig is en ik realiseer me dat het NIET de eerste maandag van de maand is, is het eerste wat ik doe de radio aanzetten. Ik heb een kleine radio die is ingesteld op het lokale radiostation dat alle laatste informatie geeft over het weer en tornado’s.

Vele decennia geleden luisterde ik altijd naar de radio. Ik reed nooit in mijn auto zonder de radio aan. Veel van de talloze banen die ik heb gehad, hadden altijd radio’s aan staan. Als ik alleen thuis was, zette ik vaak de radio aan om me op de een of andere manier met de rest van de mensheid te verbinden.

Nu, zoveel decennia later, kan ik er niet meer tegen om naar de radio te luisteren! Zeker, af en toe hoor je een liedje dat je leuk vindt, maar in de tussentijd moet je luisteren naar talloze liedjes die je niet leuk vindt, en erger nog naar onaangename DJ’s die onophoudelijk praten of naar stomme, stomme reclames. Wie kan er tegen al dat walgelijke lawaai? Ik in ieder geval niet!

Ik luister nooit naar de radio – nou ja, bijna nooit. Ik kan niet tegen radio. Ik heb liever stilte of vogelgezang. Ik geef de voorkeur aan een stille geest, onbelemmerd door lawaai. Als ik dan toch naar muziek luister, kies ik liever de muziek dan een lokale dj. Ik vind dat luisteren naar de radio zeer storend is voor de vibraties die ik wil behouden. Het is gewoon een hoop verdovende ruis!

Maar dan was er die keer zes jaar geleden. Ik had mezelf net ontslagen uit het plaatselijke ziekenhuis. Ik woonde tijdelijk in een door de overheid gesubsidieerd woonproject vanwege mijn status als kankerpatiënt die volgens plan binnen zes maanden zou sterven. (Ik moest uiteindelijk verhuizen omdat ik weigerde te sterven.)

Op een dag zat ik aan mijn bureau woedend achter mijn laptop te typen toen plotseling de tornadosirenes afgingen. Mijn eerste reactie was om op de kalender te kijken. Het was zeker NIET de eerste maandag van de maand. Ik sloeg mijn werk op de laptop op en zette toen de radio aan. De weerdienst zei dat een enorme onweersbui langzaam over de stad trok waar ik woonde; een onweersbui die zeer waarschijnlijk een tornado zou veroorzaken. We hadden een ernstig tornado-alarm.

Mijn volgende reactie was naar buiten te gaan om het te controleren. Ik ging naar buiten naar de parkeerplaats van het complex en nam een 360 graden panoramisch uitzicht op de lucht. Het was alarmerend. Er bewogen enorme donkere wolken over me heen. Het was winderig en het regende. Toen zag ik dat veel mensen die in het complex woonden ook naar buiten waren gekomen om naar de hemel te kijken. Moesten mensen dat doen nadat de tornadosirenes waren afgegaan?

Toen merkte ik dat een heleboel mensen plotseling recht boven ons hoofd naar de hemel wezen. En toen keek ik recht omhoog en zag iets dat ik nog nooit eerder had gezien.

Terwijl het stormsysteem zich langzaam van het zuidwesten naar het noordoosten boven me bewoog, merkte ik dat er direct boven me één deel van de storm was dat zich onafhankelijk bewoog. Er was een klein stukje van de lucht dat op een cirkelvormige manier bewoog. Kleine pluizige donkere wolken die iets lager waren dan de wolken boven ons bewogen in een cirkelbeweging rond een helder, licht gedeelte. En de cirkelvormige beweging van deze wolken leek af te dalen naar de grond.

Eén van mijn eerste gedachten was, Wow, is dit zoals wanneer je sterft? Je kijkt plotseling in een tunnel met wit licht aan het eind?

Daar leek het wel op. De cirkelvormige beweging van de donkere wolken die rond het lichte, nog steeds aanwezige centrum wervelden, werd intenser en het daalde af naar de grond.

Ik realiseerde me plotseling dat zich een tornado vormde DIRECT OVER MIJN HOOFD!

Ik keek naar beneden en realiseerde me snel dat alle mensen die op de trottoirs en parkeerplaatsen stonden, zich nu woedend naar binnen haastten.

Niet ik. Ik stond daar volkomen gefixeerd en staarde weer omhoog, naar de hemel recht boven mijn hoofd. Ik zag een tornado geboren worden! En de tornado was recht boven mijn hoofd! En hij kwam recht op me af. Ik kon me gewoon niet bewegen. Dit was een van de meest ongelooflijke natuurverschijnselen die ik ooit had gezien. Het was verbijsterend. De linkerhelft van m’n hersenen zei dat de storm over me heen raasde. Terwijl de tornado zich boven mijn hoofd vormde, duurde het een tijdje voor hij de grond raakte. Tegen de tijd dat dat gebeurde zal het onweersysteem zich over me genoeg hebben bewogen dat tornado geen grond direct op mijn hoofd zou raken maar eerder één of andere graad van afstand met betrekking tot de richting de storm zich bewoog. Ik dacht dat hij de grond pas zou raken als hij misschien een mijl of zo verder naar het noordoosten was. Deze menselijke logica en redenering hielden me stevig geïmplanteerd op de parkeerplaats kijkend naar de hemel.

En toen, nogal abrupt, begon de woest draaiende beweging in de lucht te vertragen. De wolken die in de wervelwind terecht waren gekomen, begonnen uiteen te drijven. De tornado viel snel uiteen en smolt terug in de wolken waar hij vandaan kwam. Het spectaculaire natuurspektakel leek voor mijn ogen volledig te verdampen. Het was een van de meest schandalige vertoningen die Moeder Natuur me ooit heeft laten zien en ik durfde het aan om er elke seconde van te kijken.

Nadelijk daarna begon het te regenen als een klootzak en op dat moment ging ik eindelijk naar binnen.

In de zes jaar sinds die ongelooflijke ervaring heb ik de tornadosirenes verschillende keren horen afgaan, behalve de eerste maandag van de maand. Elke keer was een vals alarm, maar het was ook erg spannend.

Tornadoseizoen hier op de Great Plains van Turtle Island is in 2018 extreem mild geweest. Er zijn heel, heel weinig tornado’s geweest – tot nu toe. Ik ben blij te kunnen aankondigen dat ik dit jaar niet één keer naar de radio heb geluisterd.