Reddit – calvinandhobbes – Wat'is er mis met Hobbes en Bacon?

Hobbes and Bacon is een fanwerk van striptekenaars Dan & Tom Heyerman, een stel broers die een strip hebben gemaakt met de titel Pants are Overrated. Ze schreven de strip nadat ze hun webcomic ongeveer twee jaar hadden gepubliceerd en het ging viraal, waardoor ze duizenden views kregen van nostalgische Calvin en Hobbes-fans.

Er zijn in totaal vier Hobbes en Bacon-strips. De eerste twee werden geschreven in mei 2011, en toen beloofden de broers om ze een tijdje niet te doen. Dit betekende blijkbaar iets minder dan vijf maanden, want ze publiceerden de andere twee, en stopten toen voorgoed met hun webcomic. NPR nam er nota van (twee keer!) en veel mensen hebben de strips geprezen omdat ze de geest van het origineel weergeven, waarbij vooral de kunst opvalt.

Ik begrijp niet waarom.

Om te praten over de schending van de geest van een creatief werk, begeef je je bijna onmiddellijk op gevaarlijk terrein. Er is het lezen van een tekst om de bedoeling van de kunstenaar te begrijpen, maar er is een veel grotere culturele waarde die kunstwerken bezitten. Het is niet ongewoon dat een werk een leven gaat leiden buiten de beoogde boodschap van de kunstenaar. Ray Bradbury stormde ooit een klaslokaal uit nadat hij van een student te horen had gekregen dat zijn baanbrekende werk Fahrenheit 451 over censuur ging. Het gaat over hoezeer Bradbury televisie haat, ondanks het feit dat de man jaren later een beroemde horrorshow over het medium maakte.

Calvin en Hobbes is op vergelijkbare wijze misbruikt, het meest bekend door smakeloze zeikende bumperstickers die helaas de enige merchandise zijn die men gemakkelijk van onze geliefde serie kan vinden. Ondanks het feit dat Calvin nooit is afgebeeld terwijl hij respectloos op iets urineerde, werd hij een antiauthoritaire iconoclast op menig voertuig, plassend op alles van Ford tot het USMC. Het is moeilijk te beargumenteren dat iemand die zo’n sticker op zijn auto plakt, verward zou worden met het zijn van een fan van Watterson’s werk, aangezien zowel de geest als de bedoeling van de strip werden geschonden met de vulgaire kleine lijm.

Ondanks de beste bedoelingen, is Hobbes en Bacon een bumpersticker van Calvin die op Watterson zelf pist.

Laten we eerst de wereld van Calvin en Hobbes eens neerzetten. Calvin is een vroegrijp jongetje van zes dat in een onopvallende buitenwijk in het Midwesten woont. Hij is het enige kind van een voormalige carrièrevrouw en haar man, een octrooigemachtigde met een passie voor wielrennen. Hij gaat naar een intellectueel afgestompte openbare school met een buurmeisje, Susie Derkins, waar hij wordt gekweld door de bullebak Moe en zijn cynische lerares Miss Wormwood. Hij is een fantasierijk kind zonder vrienden dat een sterke band opbouwt met zijn opgezette tijger, Hobbes, met wie hij na schooltijd en in het weekend speelt. Naarmate de strip vordert, verschuift hij van gag-a-day vriendelijkheden naar diepe analyses over religie, politiek, filosofie, kunst, en andere dingen die het intellectuele bevattingsvermogen van een kind van Calvins leeftijd ver te boven gaan.

De wereld van Calvin en Hobbes is realistisch en lichtelijk duister bedoeld. Calvin’s ouders hebben geen echte identiteit buiten Calvin in de strip. We leren nooit hun echte namen, en hoewel ze worden afgebeeld met levens buiten Calvin, krijgen we eigenlijk alleen maar glimpen van de mensen die ze zijn buiten de ouderlijke figuren. En als we die glimp zien, is dat meestal in contrast met hun rol als ouders. De twee maken grapjes over het feit dat ze geen kind hebben, en geven elkaar soms zelfs de schuld van Calvins bestaan. Dit is allemaal begrijpelijk, en iedereen die ooit een ouder is geweest kan toegeven dat hij of zij zulke gevoelens heeft. Maar dit was revolutionair voor zijn tijd. Om het revolutionaire karakter van dit soort eerlijkheid in het midden van de jaren ’80 te contextualiseren, Calvin en Hobbes’ meest nabije peers waren een Funky Winkerbean en Hi and Lois.

Miss Wormwood telt de jaren tot haar pensioen en heeft duidelijk weinig interesse in het verbeteren van Calvin’s kennis. Ze wil liever de orde in haar klas handhaven dan wat dan ook. Rosalyn, Calvins oppas, wil alleen maar geld verdienen en studeren, wat Calvin haar echter ontzegt als indringer in zijn huis. Calvin’s vader dwingt Calvin klusjes te doen die hij zelf liever overslaat, en spelt ze op als karaktervorming terwijl hij binnen warm blijft terwijl Calvin sneeuw schept. Susie, die even briljant is als Calvin, heeft al lang geleden geleerd dat een knieval voor het gezag de voorkeur verdient en beter overkomt op de college-aanvragen dan uit de pas lopen. Moe’s brutaliteit tegenover Calvin blijft vaak onbestraft door de schaamteloze minachting van de verzorgers van de kinderen.

De strip schetst geen rooskleurig beeld van de kindertijd. Dat is waarschijnlijk de reden waarom zoveel mensen zich tot de strip aangetrokken voelden, vooral als je bedenkt hoe komedie-getint veel van de wereld in die tijd was. The Simpsons waren nog jaren ver weg, en heel weinig populaire media hadden iets van sarcasme en cynisme te bieden. In dat opzicht was Calvin een verademing.

In deze context kun je in reliëf veel duidelijker zien hoe Hobbes and Bacon er niet in slaagt deze geest te vangen. Ten eerste, zelfs als het een perfecte imitatie van Calvin en Hobbes zou kunnen bieden, is het 20 jaar te laat. We zitten diep in een meta-postmodernistisch medialandschap van zelfverwijzing, rancuneuze ouders en cynisme. Als Calvin en Hobbes een voorbode was, is Hobbes en Bacon een bleke echo.

Maar zelfs dat is het niet. Vanaf het begin slaagt de strip er niet in om ook maar het minste beetje intellectualisme te bevatten dat Calvin en Hobbes te bieden hadden. De titel zou je de eerste aanwijzing moeten geven. Hoewel het gebruik van Francis Bacon, een soort gelijke van Thomas Hobbes, een knipoog is naar Watterson’s oorspronkelijke naamgeving. Maar Bacon is een domme keuze, want Calvijn belichaamt niet de grimmige theologie van Johannes Calvijn en Hobbes heeft weinig te maken met Thomas Hobbes. Het is ook niet eens een naam die in de buurt komt van een naam die je een kind zou geven, in tegenstelling tot de eigenlijke naam Calvin.

Zelfs als de tekenaars een domme achternaam als die van Bacon zouden kiezen (laten we zeggen die van Descartes), zou dat minder afleidend zijn dan een naam die verward wordt met een voedingsmiddel met cult-achtige internetverering. Ik heb geen idee wat hun beweegredenen zijn, maar als ze iets als Hobbes en Sriracha of Hobbes en Ninja hadden gekozen, zouden ze waarschijnlijk een vergelijkbare viraliteit hebben gehad op basis van hun hoge SEO en vindbaarheid. Ik haat het om cynisch te zijn, maar het is op zijn minst lui, en op zijn slechtst verdacht als keuze.

De eerste paar regels van de eerste strip zouden een gemiddelde Calvin en Hobbes lezer moeten hebben afgeschrikt van deze poging om een verloren wereld terug te winnen. Bacon verwijst specifiek naar haar angst voor Donald Trump in haar kast die haar bang maakt. Ik zou graag van een toevallige fan willen weten wanneer Watterson ooit naar specifieke culturele of politieke figuren heeft verwezen. En van de gevallen die je kunt vinden, zijn er geen personages die direct met hen in interactie zijn of ze bij naam noemen. Dit soort verwijzingen kwam vaak voor in een andere strip uit de jaren ’80, met name in Bloom County, waarin Donald Trump-satire met de paplepel werd ingegoten en de kast van pinguïn Opus werd bevolkt met allerlei politieke monsters. Maar nooit die van Calvin.

Een paneel of twee daarvoor zien we iets dat we ook in Calvin en Hobbes nooit zouden zien. De strip eindigde met Calvin als een zesjarige jongen, omdat dat precies was wat Watterson bedoelde. Hij werd niet ouder in de tien jaar dat de strip circuleerde. Hij zou nu ook niet ouder zijn. Is Bart Simpson? Is Cartman? Maar dat terzijde, het is een veelvoorkomend thema in fanwerken van Calvin om ouder te worden en te trouwen met Susie Derkins.

Een snelle poll: hoeveel van jullie trouwden met het buurmeisje? Het meisje in de buurt dat je jarenlang elke dag zag. De kans is heel klein en het druist in tegen het stugge realisme dat Calvin en Hobbes uitbeelden. In de eerste strips flirten ze en hebben ze zelfs een oogje op elkaar, maar Watterson liet dit later vallen ten gunste van het realistische karakter van Susie. Het wordt nooit meer aangeraakt. In een wereld waar leerkrachten veredelde babysitters zijn en Calvin’s vader overstelpt wordt met werk, is het Calvin en Hobbes universum een soort sitcom wereld waar je trouwt met je jeugdliefde en vlak bij mam en pap woont?

Natuurlijk niet. Om de meest logische conclusie te trekken uit het zeer eenvoudige kader dat Watterson ons naliet, Calvin groeide niet op om met Susie te trouwen. We weten niet wat er van hem geworden is. Misschien bloeide hij op op de universiteit, misschien ontbrandde hij als een onontgonnen genie. Hij kan in zijn auto in Los Angeles gewoond hebben tot hij een komedie schrijver werd, voor zover we weten. Maar één feit dat we mee kunnen nemen naar bed is dat hij geen onrealistisch fantasieleven leidde door te trouwen met het Tracey Flick prototype in de straat van hem. Ze leven niet in dezelfde wereld. Nooit.

Over dezelfde wereld gesproken, ik zal het pijnlijke sentimentele stroop van de strips overslaan om het laatste paneel van de laatste strip te bespreken. We zien Calvin en Susie naar Hobbes en Bacon rennen in de sneeuw. Voor sommigen een tedere scène, maar ik fronste verward mijn wenkbrauwen. Sinds wanneer was Hobbes echt in de buurt van Calvin’s ouders? En zelfs als Hobbes ooit echt was voor Calvin, was hij nooit echt voor Susie. Is het vermogen om Hobbes als een echt figuur te zien seksueel overdraagbaar? Is dat hoe Susie de gave heeft gekregen? Is het genetisch? Is dat waarom Bacon het doet?

De strips zelf zijn fantasieloze pap die de goofiest momenten van de strips nemen en ze Flanderize.

De eerste en laatste strips behandeld, zal ik kort op de andere twee. Calvin gaf zich over aan grove humor om Susie te kwellen, dus om de traditie tot in de volwassenheid doorgevoerd te zien tot schaamte van Bacon is iets waar ik me mee identificeerde. Ik schaamde me om dit te zien. Het schrijven was erg geforceerd en gaf niets anders weer dan een stukje van het leven dat zich voornamelijk richtte op de ouders, wat weer iets is dat de neiging heeft om de hyperfocus op Calvin en Hobbes in het origineel te negeren. Herinneren aan hoe Calvin vroeger Susie martelde met zijn lunch doet me alleen maar pijn van nostalgie naar iets beter gemaakt en verwijdert me van de personages die nu vervormd zijn van het vertrouwde.

Ik kan nauwelijks ingaan op de Spaceman Spiff strip, anders dan erop te wijzen dat Watterson eerder de drukke vader maakt tijd strip veel beter deed en zonder dialoog.

Andere fan werken zijn voortgebracht, maar er is een rode draad. Bacon is een Mary Sue, niet in staat om iets verkeerd te doen en een soort geperfectioneerde meisjesversie van Calvin. Ze is saai, op het einde van de dag, zonder fout of vonk of lef of iets anders dat een goed personage maakt. Calvin was luidruchtig en vervelend en nukkig en gewelddadig, maar dat maakte dat we hem des te aardiger vonden vanwege zijn tedere hart en zijn verbeeldingskracht en zijn intellect. Bacon is… wel, ik ben zeker dat ze iets is. Ik stel me voor dat ze een persoonlijkheid zou hebben als ze was geschreven met een niveau van vaardigheid of humor.

Kortom, het maakt me niet uit of je van Hobbes en Bacon houdt. Ik hoop dat het je jeuk zal wegnemen. Maar een deel van de reden waarom ik nog steeds dierbare herinneringen aan Calvin en Hobbes is dat het ging op de top. Het liet me naar meer verlangen. Dat is een gevoel dat ik liever heb dan teleurstelling en desillusie. Ik kan genieten van het goede in plaats van het middelmatige te tolereren of zelfs het slechte te verachten.

Hoewel Hobbes en Bacon een fan art werk is, zet ik vraagtekens bij het fan gedeelte. Als de tekenaars Calvin en Hobbes wilden maken, lijken ze de strip niet begrepen te hebben. Ze lijken me weinig tot geen onderzoek gedaan te hebben naar wat de strip uniek maakte, en nog verder lijken ze meer munt te hebben geslagen uit nostalgie dan een gepast eerbetoon te brengen. Nu ik toch bezig ben met een “geen echte Schot” argument, wil ik je er graag aan herinneren dat het woord fan een afkorting is voor fanaticus. Als in iemand die zich slaafs toewijdt aan een kunstwerk. Denk je dat Hobbes en Bacon geschreven is door iemand die de strip snapte? Of denk je dat het een cash-in was op een onderbediend fandom?

Ik weet mijn antwoord al. En misschien ben je het er niet mee eens. Maar dat is waarom ik het niet leuk vind.