Red Gerard, de tiener snowboarder wiens plan werkte en leven veranderde

Een briljante laatste slopestyle run veranderde het leven van de Amerikaanse tiener en wakkerde een diepe genegenheid voor het gastland PyeongChang 2018 aan. Gerard blikt terug op de “surrealistische” en “verbazingwekkende” gevoelens die zijn gouden medaille-winnende prestatie heeft gevolgd.

Red Gerard is erop gebrand om een paar misvattingen te ontkrachten. De in Ohio geboren Amerikaanse snowboarder, die tijdens de Olympische Winterspelen van PyeongChang 2018 goud won in de slopestyle met een adembenemende finalerun, was in de nasleep overal in de media te vinden. Maar het was niet alleen vanwege zijn prestaties: de meeste krantenkoppen waren gericht op het feit dat hij zich blijkbaar had verslapen op de ochtend van de wedstrijd, en zijn jas had verloren in de haast om op de piste te komen.

De verhalen speelden in op het cliché van de rock ‘n’ roll, devil-may-care snowboarder; en misschien waren ze getint met een beetje snobisme over de vraag of ze echt toegewijde atleten zijn. Het enige probleem? Ze waren niet echt waar.

“We hebben allemaal de verhalen gehoord,” zei Gerard, terugdenkend aan zijn ongelooflijke jaar. “Ik werd laat wakker, verloor de jas, et cetera, et cetera. Maar wat er echt gebeurde was dat ik een paar keer op snooze drukte. Ik was niet te laat. Ik heb Kyle Mack’s jasje geleend. Maar de rest van de ochtend verliep zoals elke wedstrijddag. Opwarmen, mijn run kennen, en gewoon proberen te landen. Het werkte echt goed op mijn laatste run, en dat is nog steeds het meest surrealistische gevoel dat ik ooit heb gehad.”

Een creatieve benadering van het parcours, afgemaakt met een verbazingwekkend uitgevoerde triple cork, zou, zo bleek, het leven van Red Gerard veranderen. Hij lag op de 11e plaats in het klassement toen hij die derde, beslissende run naderde.

Niet veel mensen hadden op dat moment van Gerard gehoord – zelfs binnen zijn sport was de toen 17-jarige nog steeds een veel getipte aankomende rijder, in plaats van iemand met veel titels op zijn naam. Een paar minuten later had hij zo’n gedurfde prestatie neergezet dat hij de hoogtepunten van de Spelen over de hele wereld zou halen.

“Weet je, ik benader elke wedstrijd met het doel om op die dag mijn beste prestatie neer te zetten en een run neer te zetten waar ik van wegloop en waar ik mezelf en mijn familie trots mee maak,” zei hij. “Alle jongens daar zijn echt het duwen van de sport hoger en hoger elke dag, en het niveau van de concurrentie was waanzinnig. Maar mijn broer en ik hadden een plan, en het werkte.”

Zijn broer Malachi, die Red had geënthousiasmeerd met zijn eigen liefde voor schaatsen en snowboarden – hij begon op tweejarige leeftijd – werd een semi-managementfiguur tijdens de razernij die volgde.

Red was de jongste mannelijke Amerikaanse Olympiër geworden die in 90 jaar goud won, de jongste gouden medaillewinnaar bij het snowboarden voor mannen en de eerste Olympische Winterspelen-medaillewinnaar die in dit millennium werd geboren. De sympathieke tiener zag het als de perfecte gelegenheid om zijn sport verder te promoten, op nationale tv-shows, en daarbuiten.

“PyeongChang was een ongelooflijke kans om het wereldpodium te zien en samen te komen met mijn team om snowboarden vooruit te helpen en de VS te vertegenwoordigen,” zei hij.

“Na de Olympische Spelen heb ik veel coole persmomenten gehad en echt genoten van hoe goed snowboarden is ontvangen. Het is een hoogtepunt, zeker, omdat onze sport een authentieke cultuur met zich meedraagt die erg inclusief is. Ik hoop dat ik de mogelijkheden die het snowboarden me heeft gebracht, kan doorgeven aan andere kinderen en gezinnen.”

Aan deze ervaring heeft hij een blijvende liefde overgehouden voor het land waar hij zijn naam heeft gevestigd – en een enthousiasme voor de Olympische Spelen in het algemeen. “Ons gastland Korea was absoluut hoffelijk en meegaand in elk opzicht,” zei hij.

“Mijn familie en vrienden waren zo blij voor me, en natuurlijk heeft zo’n beetje iedereen die ik sinds de Spelen heb ontmoet, me gefeliciteerd. Het is een geweldig gevoel en heel moeilijk te beschrijven. De Olympische Spelen waren een positieve verandering voor me, en ik wil iedereen bedanken die me geholpen heeft om die droom te verwezenlijken.”

Gerard, die in de zomer 18 werd, doet nu weer wat hij het liefste doet: trainen in Colorado en wedstrijden verpletteren, zowel in slopestyle als big air. Het leven is goed – en hij heeft al een oogje op de Olympische Winterspelen van Beijing in 2022.

“Voor nu ben ik super gefocust op het genieten van de andere delen van het snowboarden en het filmen van een ton,” zei hij. “Ook al zijn de volgende Olympische Spelen nog maar drie jaar weg, ik heb natuurlijk mijn zinnen gezet op het halen van het team en mijn best doen.”