Ray ‘Boom Boom’ Mancini vs. Duk Koo Kim verwoestte levens en veranderde het boksen voorgoed

November 13, 1982. Het is een dag die in de sportgeschiedenis leeft. Het is de dag dat de Amerikaanse bokser Ray “Boom Boom” Mancini zijn WBA lichtgewicht titel verdedigde tegen de nummer 1 titelverdediger, Duk Koo Kim uit Zuid-Korea. Het is de dag dat een bokswedstrijd talloze levens en de sport voor altijd zou veranderen.

Ray Mancini neemt het op tegen de nummer 1 uitdager

Toen Duk Koo Kim buiten Caesar’s Palace de ring instapte om het op te nemen tegen Mancini, was hij grotendeels onbekend bij de Amerikaanse bokswereld. Kim was de nummer 1 op de challenger ranglijst geworden door het winnen van de Orient and Pacific Boxing Federation lichtgewicht titel in februari 1982 en had deze titel drie keer met succes verdedigd.

Het WBA lichtgewicht titelgevecht met Ray Mancini was slechts de tweede keer dat de Zuid-Koreaan buiten zijn thuisland had gevochten en de eerste keer in Noord-Amerika. Hij ging het gevecht in met een 17-1-1 record waarvan acht overwinningen door knock-out.

Voor het gevecht had Kim moeite om kilo’s kwijt te raken en de limiet van 135 pond te halen. Ondanks dat hij de underdog was, was Kim vol zelfvertrouwen. Zozeer zelfs, dat hij door een verslaggever werd geciteerd terwijl hij zei: “Of hij sterft, of ik sterf.” Voordat hij zijn hotelkamer in Las Vegas verliet, schreef Kim een bericht op de lampenkap met de tekst: “Leef of sterf.”

De openingsronden waren voor twee gladiatoren

Beide southpaw vechters betraden de ring met een lengte van 1,80 meter en een bereik van 1,80 meter. Meer dan 10.000 fans in Caesar’s en een nationaal televisiepubliek op CBS zagen de twee vechters vanaf de openingsbel tegen elkaar vechten. Het was duidelijk dat geen van de boksers van plan was zich terug te trekken.

Gedurende het gevecht wisselden de boksers klap na klap uit. Kim zou zich verbinden met een rechtse hoek, alleen om te worden gecounterd door Mancini en meerdere schoten op het lichaam. In de zesde ronde beschreef Gil Clancy, een boksanalist voor CBS, de teen-tot-teen actie en zijn angst dat het misschien niet goed zou eindigen.

“Er gaat iets gebeuren in dit gevecht. Of de een gaat kapot, of de ander krijgt een zware nagel.”

Later in het gevecht, in de 12e ronde, gaf Ray Mancini een uppercut op de borst van Kim waardoor de knie van de Zuid-Koreaan het canvas raakte. Kim herpakte zich snel en er werd geen knockdown geconstateerd.

Ray Mancini slaat Kim knock-out

Na een vlaag van uitwisselingen over en weer tussen de twee in de 12e ronde, kwam Mancini in de 13e ronde als een raket uit de startblokken. De boksstatistieken toonden aan dat de kampioen 44 opeenvolgende stoten uitdeelde in de 13e, maar werd afgeremd door Kim die zijn tegenstander vastgreep. Toen Mancini zich bevrijdde, zette hij de aanval voort. Kim, die nog nooit langer dan 12 ronden had gevochten, was uitgeput.

Toen de bel van de 14e ronde klonk, ging Mancini recht op Kim af, waar hij hem met een scherpe linkse hoek raakte. Mancini miste met een linkse en een rechtse, en kwam toen in contact met een rechte rechtse in het midden van Kims gezicht. De Zuid-Koreaan tuimelde achterover, viel plat op zijn rug en gleed onder de touwen door.

Kim bleef een paar seconden liggen voordat hij zich omrolde en op zijn knieën ging zitten. Hij kon niet goed zien en worstelde om het onderste touw te pakken. Toen Kim het eenmaal vast had, stond hij half op en begon achteruit te strompelen. Scheidsrechter Richard Green herkende de onstabiliteit van de gewonde vechter, zwaaide beide handen boven zijn hoofd, en verklaarde het gevecht voorbij.

De tragische nasleep resulteert in meerdere doden

Nauwelijks enkele minuten na afloop van het gevecht raakte Kim in coma en werd op een brancard van Caesar’s Palace naar het Desert Springs Hospital gebracht. Artsen ontdekten een subduraal hematoom en voerden een spoedoperatie aan de hersenen uit. Het was niet genoeg. Kim stierf vier dagen later.

Kim’s moeder, die naar de VS was gevlogen om de laatste momenten aan de zijde van haar zoon door te brengen voor hij stierf, stierf drie maanden later door zelfmoord door het drinken van een fles pesticide. Scheidsrechter Richard Green stierf door zelfmoord op 1 juli 1983.

Ray Mancini gaf zichzelf de schuld van Kims dood en raakte in een depressie. Bokspromotor Bob Arum zei dat Mancini “nooit meer dezelfde was” na het gevecht. Mancini verdedigde zijn titel een paar keer na het gevecht voordat hij verloor in 1984. Hij vocht sporadisch voordat hij in 1992 met pensioen ging.

Als gevolg van het gevecht werden verschillende veranderingen in de regels doorgevoerd. De Nevada State Athletic Commission legde een staande acht tellen op, waardoor een scheidsrechter een knockdown kan afroepen, zelfs als de bokser niet neer is, maar op het punt staat neergeslagen te worden. Een andere regelwijziging riep op tot een schorsing van de licentie van een bokser voor 45 dagen na een knock-out verlies.

De meest significante verandering kwam toen de World Boxing Council, die het Mancini-Kim gevecht niet sanctioneerde, in 1982 de vermindering van titelgevechten van 15 rondes naar 12 aankondigde. De WBA en de IBF volgden in 1987, en de WBO gebruikte 12 ronden toen zij in 1988 werd opgericht.

Sinds dat gevecht in 1982 kijken veel boksfans anders tegen de sport aan. Zij waarderen niet alleen de meesterlijke vaardigheid van de vechters, maar ook de moed die nodig is om letterlijk hun leven op het spel te zetten elke keer dat zij in de ring stappen.