Vleesetende Ziekte | Grain of sound

DAG 3

We vonden een Amerikaanse dokter die in hetzelfde pension verbleef. Hij onderzocht de voet nauwkeurig en merkte op dat de plek van de beet niet alleen een kapotte luchtbel had waar vloeistof uit sijpelde, maar dat ook een deel van de huid aan het oppervlak los zat en moest worden verwijderd. Hij dacht dat het waarschijnlijk om een spinnenbeet ging en zei dat deze behoorlijk groot kon worden en dat ik in het ergste geval een huidtransplantatie nodig zou kunnen hebben. Hij gaf ons een lijst met antibiotica en stelde voor dat ik daar meteen mee zou beginnen. De 4½ uur durende rit naar Muscat, Oman die dag was een waas, want ik was koortsig en had overal pijn. Thuis aangekomen, belden we een bevriende arts, die bij het horen van de beschrijving van mijn situatie sterk adviseerde om naar de eerste hulp in het ziekenhuis te gaan. Ik zag er na de lange reis tegenop om te gaan en wilde alleen maar capsules nemen en naar bed gaan. We gingen echter naar een privé-ziekenhuis in de stad in plaats van naar het universitaire ziekenhuis dicht bij ons huis, omdat daar gewoonlijk een lange wachttijd is.

De dienstdoende arts was nieuw in Oman en gaf bij het horen over een spinnenbeet toe dat ze niet bekend was met tropische insectenbeten. Zonder de wond echt te onderzoeken, vroeg ze de verpleegster om een uitstrijkje te maken, een bloedmonster te nemen om op malaria te controleren en mij een tetanusprik te geven. Omdat de omvang van de ontstoken plek de afgelopen dag snel was toegenomen, hoopte ik dat de dokter me ter observatie zou opnemen. Ze huurde ons echter een paar krukken en stuurde me teleurgesteld naar huis, omdat ik zoveel pijn had.

Toen ik ’s morgens het verband verwijderde, was ik geschokt door wat ik zag. De ontstoken plek was niet alleen veel groter dan de avond tevoren, maar had ook een lelijke paars-zwarte kleur gekregen. Onze bevriende dokter haastte zich om een kijkje te nemen. Hij zei onmiddellijk: “We gaan naar het ziekenhuis en je wordt opgenomen.” Deze keer gingen we naar het universitair ziekenhuis dicht bij ons huis. Zodra we aankwamen, vertelde de dokter het personeel dat we met een ernstige situatie te maken hadden en voor we het wisten had hij een heel team van mensen op de been gebracht. Ze namen me mee voor een röntgenfoto en binnen korte tijd lag ik in de operatiekamer. Hij had het herkend als gangreen en vermoedde dat het gasvormig was. Terwijl ik in de uitslaapkamer lag, voelde ik me erg misselijk en had pijn die niet te beschrijven was, dus de verzorger gaf me snel wat morfine.