Brieven die je hebt gedicteerd niet lezen en ondertekenen is gevaarlijk | Grain of sound

Redacteur – Al enige tijd ben ik ontevreden over het aantal brieven dat ik ongetekend ontvang, meestal van collega-consulenten maar de laatste tijd ook van huisartsen. Na de hartelijke gelukwensen aan het eind van de brief vermelden zij gewoonlijk “Gedicteerd maar ongetekend verzonden om vertraging te voorkomen”; zoals wij beiden weten is dit bijna altijd totaal onwaar.

Ik ken veel consulenten die hun brieven vrijwel nooit ondertekenen en, zorgwekkend, nooit lezen nadat zij ze hebben gedicteerd. Tot overmaat van ramp zag ik onlangs een kopie van een brief van een consulent aan een huisarts, niet ondertekend en uit de fouten duidelijk ongelezen, waarin hij het lef had de huisarts aan te moedigen patiënten voor beoordeling naar het particuliere ziekenhuis te sturen waar hij werkte.

Ten slotte keerde ik vorig jaar terug van een verblijf van een maand in de Verenigde Staten; er wachtte een enorme hoeveelheid post op mijn aandacht, waarvan een groot deel van medische aard was. De uiteindelijke aanleiding tot het schrijven van deze brief was dat van dit grote aantal brieven (meestal van collega-consulenten, maar ook van huisartsen) meer dan de helft niet ondertekend was en in plaats van een handtekening die oneerlijke verklaring had. Ik herinner mij dat ik enkele jaren geleden in een krant een brief las van een collega-arts die zijn bezorgdheid hierover uitte, en hij gaf keurig en nauwkeurig zijn mening – die ik deel – dat de praktijk zowel onbeleefd als gevaarlijk is.

De onbeleefdheid is natuurlijk betreurenswaardig, maar de gevaarlijkheid is van veel groter belang – niet in het minst nu, nu het imago van artsen zo ernstig is aangetast. Ik kan de gevaarlijkheid van deze praktijk zeker bevestigen, maar ik zal slechts twee voorbeelden geven. Een brief van een arts-consulent eindigde met de hartelijke groet “met de allerbeste wensen, hoogachtend” en verwees naar een patiënte en haar familie die mijn oordeel nodig hadden over haar “antihypertensieve behandeling” terwijl er eigenlijk “antidepressieve behandeling” had moeten staan. In de brief van een andere consulent werd verwezen naar een patiënte die chloorpromazine kreeg, terwijl zij in feite werd behandeld met clomipramine; als hij de brief had gelezen, zou hij deze fout hebben gezien.

Deze kwestie moet worden uitgezocht, en om enig effect te sorteren, ben ik er zeker van dat een tijdschrift van het kaliber van het BMJ nodig is om enige nuttige invloed te kunnen uitoefenen.