Pinegrove Stages a Complicated Comeback

Op een hete Michigan-middag in september 2017 stond Evan Stephens Hall op het podium van een muziekfestival, stemde zijn gitaar en dacht na over zijn zonnebril. “Ik heb het gevoel dat het jammer is dat ik een zonnebril moet dragen,” zei hij, terwijl hij hem optilde om te loensen naar de zon en naar het publiek. “Omdat de ogen de beste manier zijn om iemand te laten weten dat je het meent.” Hij maakte een grapje, min of meer. Hall, die dertig is, is de zanger en liedjesschrijver van Pinegrove, een indie-rock band die op dat moment een ongewoon ijverige groep fans aan het verzamelen was-Pinenuts, noemden ze zichzelf soms, met zelfspot en oprechtheid. Er is iets gênants aan het genoeg van een band houden om jezelf een bijnaam te geven, net zoals er iets gênants is aan het zingen van ernstige liedjes vol romantische klachten. “Just trust me-I mean it,” zei Hall met een schaapachtige glimlach. Daarna leidde hij zijn band door “Visiting,” dat een lange-afstandsverwikkeling lijkt te kronieken (“I’m spectral for days on end, these days / With thoughts about visiting”), en dat naar een vurige uiting van verwarring drijft:

But the truth is
I don’t know what
I thought I knew it.

Pinegrove zet dergelijke teksten om in opzwepende en soms twangy rocksongs, die op twee verschillende manieren niet cool zijn: ze zullen net zo goed ineenkrimpen bij luisteraars die waarde hechten aan emotionele terughoudendheid als bij luisteraars die modieuze vernieuwing eisen. En toch benut Pinegrove, misschien wel effectiever dan enige andere band uit zijn tijd, de kracht van een goed gedraaide muzikale bekentenis. Deze muziek past, losjes, in de categorie van emo, die in de jaren tachtig begon als een gepassioneerde uitloper van hardcore punk, en zich uitbreidde tot een universum van bands die tegelijkertijd scrappy en sentimenteel waren. In de jaren 2000 stond “emo” vaak voor angstige en theatrale hardrockbands als Fall Out Boy en My Chemical Romance, die korte tijd MTV en de middelbare scholen van het land beheersten. Maar in de jaren twintig, toen Pinegrove opkwam, had het geen zin om je zorgen te maken over wie de volgende Fall Out Boy zou worden; met de hiphop in opkomst en MTV zo goed als dood, leek het duidelijk dat die er niet zou komen. De geest van emo werd in plaats daarvan gekoesterd online en op doe-het-zelf house shows, waar de financiële inzet laag was. Pinegrove kreeg aanhang in kelders, eerst in Halls woonplaats Montclair, New Jersey, en later ook daarbuiten. Na een paar jaar merkte Hall dat het publiek meezong. De band promoveerde van kelders naar clubs en kreeg een contract bij een onafhankelijk platenlabel, Run for Cover genaamd. Pinegrove’s doorbraakalbum, “Cardinal,” uitgebracht in 2016, bevatte “Visiting” en zeven andere nummers die vergelijkbaar klagerig waren, en vergelijkbaar verslavend.

Tegen de tijd dat Hall dat festival in Michigan speelde, groeide de Pinegrove-cultus zowel obsessiever als minder exclusief. Een artikel in Vice prees “Cardinal” als “een perfect album.” De band verkocht in het hele land middelgrote clubs uit en speelde shows die vaag religieus begonnen aan te voelen. Fans kregen Pinegrove tatoeages – vaak een omtrek van in elkaar grijpende vierkanten, zoals die op de hoes van “Cardinal.” (De actrice Kristen Stewart heeft een Pinegrove tatoeage.) Na jaren bij zijn ouders te hebben gewoond, had Hall een huis gehuurd in het landelijke noorden van New York, met een grote woonkamer, waar de band een elegant en volks nieuw album opnam, “Skylight.” Pinegrove leek klaar om zijn publiek aanzienlijk te vergroten, het winnen van volwassen luisteraars die werden aangetrokken door Hall’s pijnlijke oprechtheid, zelfs als ze nooit zouden dromen van het bijwonen van een kelder emo show.

Op 21 november 2017, ongeveer twee maanden na het concert in Michigan, schreef Hall een Facebook-post die de manier veranderde waarop mensen hem en zijn muziek bekeken. Hij legde uit dat hij was “beschuldigd van seksuele dwang,” door een vrouw met wie hij een korte relatie had gehad. Zijn bericht bevatte bijna achthonderd woorden, maar weinig details. De beschuldiging zelf werd niet openbaar gemaakt, evenmin als de identiteit van de beschuldigster; Hall zei dat hij het volledige verhaal achterhield uit respect voor haar privacy. Hij gaf geen schuld toe of ontkende schuld, noch legde hij uit wat “seksuele dwang” inhield, behalve in negatieve bewoordingen: “Ik heb haar absoluut nooit bedreigd, ik heb nooit iets tegen haar gebruikt.” Hall erkende zijn “voorrecht als man” en als “erkend artiest”, en schreef: “Het spijt me zo.” Maar zijn berouw leek vermengd met verwarring en misschien frustratie:

Ik dacht dat al onze beslissingen gebaseerd waren op liefde. toch kom ik in het reine met het feit dat ik de situatie enorm verkeerd heb ingeschat. ik probeer serieus deze lijn zo diep mogelijk te volgen om na te denken over alle dingen die ik beter had kunnen doen, en nog kan doen.

Hall kondigde aan dat hij “een tijdje vrij zou nemen”. Pinegrove annuleerde de komende tournees en de geplande release van “Skylight”, en Hall verdween van de sociale media.

Bij een ander soort band zouden partizanen zich misschien hebben geroepen om hun held te verdedigen, maar veel Pinenuts namen, na hun schok en woede te hebben laten blijken, een meer ambivalente positie in, en probeerden een balans te vinden tussen hun fandom en hun bezorgdheid voor slachtoffers van seksueel misbruik. De kracht van Hall’s muziek kwam deels voort uit zijn vermogen om luisteraars te overtuigen hem te vertrouwen. Net zoals hiphopfans verwachten dat hun favoriete rappers net zo hard zijn als ze zeggen dat ze zijn, wilden veel Pinenuts dat Hall net zo bedachtzaam en gevoelig was als de verteller van de liedjes waar ze van hielden.

Een paar muzikanten uit de scene veroordeelden Halls uitspraken, of zijn karakter; één vergeleek hem met de rechter van het Hooggerechtshof, Brett Kavanaugh. Veel meer waren opvallend stil. Een fan postte een melancholisch pleidooi op Twitter:

all I want for christmas is a clear understanding of the sexual coercion accusations to evan stephens hall with considerate representation of the victim’s voice and either a pinegrove reunion tour or a pinegrove tattoo removal kit depending on aforementioned circumstances ok?