Pilot (19 sep. 2007)

“Ik lees Gossip Girl niet. It’s for chicks” zegt een van de hoofdrolspelers van de serie (een jongen, uiteraard) op een gegeven moment in de eerste aflevering. Het zou een ironische verwijzing kunnen zijn naar het bronmateriaal van het programma, een succesvolle reeks boeken die gekwalificeerd kunnen worden als “chick lit”, waardoor de overgang naar het kleine scherm (oorspronkelijk bedoeld als een film met Lindsay Lohan in de hoofdrol; vraag me af waarom…) een potentieel marketingprobleem wordt. Aan de andere kant, met een mannelijke schrijver, niet te vergeten de man die The O.C. creëerde, aka Josh Schwartz, als een van de twee show-runners (de andere is Stephanie Savage, die ook werkte aan Schwartz’s meest beroemde creatie) loste dat probleem elegant op. Of de serie lang genoeg kan leven valt nog te bezien (The O.C. begon al na één seizoen stoom te verliezen), maar de eerste 18 afleveringen suggereren dat het veel om aan te bevelen heeft.
De serie ontleent zijn naam aan de gelijknamige, mysterieuze vrouw die een zeer populaire blog op het internet runt, waardoor de rijke, verwende tieners van New York’s Upper East Side alles over iedereen te weten kunnen komen. Deze alwetende persoon blijft ongezien – alles wat we horen is een voice-over (gedaan door een niet gecrediteerde Kristen Bell, aka Veronica Mars) die fungeert als onze gids in deze wereld van hebzucht en bedrog. Haar nieuws van de dag? Voormalig feestkoningin Serena Van Der Woodsen (Blake Lively) is terug van een zelfopgelegde ballingschap op een kostschool in New England. Haar vermeende beste vriendin, Blair Waldorf (Leighton Meester), begroet haar terugkeer met onverwachte kilheid, iets waar de sluwe, geile Chuck Bass (Ed Westwick) blij mee is aangezien hij op de hoogte is van een vies geheimpje waarbij Serena en Blair’s vriendje Nate Archibald (Chace Crawford) betrokken zijn. In een minder glamoureus deel van de stad, streven Dan Humphrey (Penn Badgley) en zijn zus Jenny (Taylor Momsen) naar betere vrienden, wat goed uitpakt voor Dan als hij Serena ontmoet (Jenny zit helaas vast aan Blair). En waarom zou hij dat geluk niet hebben? Zijn vader Rufus (Matthew Settle) blijkt tenslotte een verleden te hebben met Serena’s moeder Lily (Kelly Rutherford).
Na het voorbeeld van The O.C. Gossip Girl is een weelderige slide-show van tienerdrama clichés, allemaal afgebeeld met een vrolijk zelfbewustzijn dat de show zijn ware narratieve vlees geeft: de plot is op zijn best basic (we hebben dit spul al een miljoen keer eerder gezien), maar net als de even slimme (en een tikkeltje superieure) Desperate Housewives, worden de soap-aspecten behandeld met een postmoderne mix van ernst en ironie. En laten we eerlijk zijn, het is gewoon te verdomd leuk om te kijken naar die obsceen rijke jongeren die samenzweringen tegen elkaar uitbroeden.
Het andere belangrijke ingrediënt (afgezien van een geweldige soundtrack) is de casting: geen van de jonge hoofdrolspelers was bekend voordat hij in de show verscheen (iets wat voor de meeste tienerdrama’s geldt), een feit dat helpt als het erom gaat hen als die mensen te zien en niet als een of ander voormalig kindsterretje dat een zelfparodie maakt (misschien was het idee van Lindsay Lohan dan maar beter in een hoekje gelaten). Net als in The O.C. en zowat alle goede tienerseries van het laatste decennium, doen de volwassen acteurs (hoofdzakelijk twee: Settle en Rutherford) meer dan alleen maar op de achtergrond meespelen. Bovendien is de casting van Rutherford niet alleen een goede keuze, het is ook een sluwe knipoog naar haar beroemdste tv-rol, die als Megan Lewis in Melrose Place. En natuurlijk is de niet gecrediteerde stem van Bell perfect.
Wat er aanvankelijk misschien uitzag als de zoveelste tienershow is eigenlijk een behoorlijk slimme prestatie, en om een goede reden: het kent zijn conceptuele zwakheden en steekt er op een liefdevolle manier de draak mee. De Amerikaanse televisie manier.