People, Locations, Episodes

Fri, 07.16.1920

Schrijver en Literair Criticus Anatole Broyard geboren

Anatole Broyard

*Anatole Broyard werd op deze datum in 1920 geboren. Hij was een zwarte schrijver en literair criticus. Anatole Paul Broyard werd geboren in New Orleans, Louisiana, in een zwarte Creoolse familie die al voor de Amerikaanse Burgeroorlog als vrije mensen van kleur waren gevestigd. De eerste Broyard die in Louisiana werd geregistreerd was een Franse kolonist in het midden van de achttiende eeuw.

Hij was de zoon van Paul Anatole Broyard, een timmerman en bouwvakker, en zijn vrouw, Edna Miller, die geen van beiden de lagere school hadden afgemaakt. Broyard was het tweede van drie kinderen; hij en zijn twee jaar oudere zus Lorraine hadden een lichte huidskleur met Europese trekken. Hun jongere zus, Shirley, had een donkere huidskleur en Afrikaanse trekken. Als kind verhuisde zijn familie naar New York City, als onderdeel van de Grote Migratie; zijn vader dacht dat er in die stad meer werk te vinden was. Ze woonden in een arbeidersklasse en raciaal diverse gemeenschap in Brooklyn. Opgegroeid in de Creoolse gemeenschap van het French Quarter, had Broyard het gevoel dat hij weinig gemeen had met de stedelijke zwarten van Brooklyn. Hij zag zijn ouders “doorgaan” als blanke om werk te krijgen, omdat zijn vader vond dat de timmermansvakbond raciaal discriminerend was.

Tegen de middelbare school was de jonge Broyard geïnteresseerd geraakt in het artistieke en culturele leven; zijn zus Shirley zei dat hij de enige in de familie was met zulke interesses. Toen hij opgroeide in Brooklyn, waar zijn familie was gaan wonen, werd hij verstoten door zowel blanke als zwarte kinderen. De zwarte kinderen pestten hem omdat hij er blank uitzag, en de blanke kinderen wezen hem af omdat ze wisten dat zijn familie zwart was. Hij kwam thuis van school met een gescheurde jas, en zijn ouders vroegen niet wat er gebeurd was. Als volwassene vertelde hij zijn familie niet over zijn raciale achtergrond, omdat hij wilde voorkomen dat zijn eigen kinderen zouden meemaken wat hij had meegemaakt. In de jaren veertig werden enkele verhalen van Broyard geaccepteerd voor publicatie. Hij begon te studeren aan Brooklyn College voordat de VS de Tweede Wereldoorlog inging.

Toen hij dienst nam in het leger, waren de gewapende diensten gesegregeerd, en geen zwarten waren officieren. Bij zijn indiensttreding werd hij als blanke geaccepteerd en hij maakte van die gelegenheid gebruik om de officiersschool binnen te gaan en met succes af te ronden. Tijdens zijn diensttijd werd hij bevorderd tot de rang van kapitein. Broyard trouwde eerst met Aida Sanchez, een lichtgetinte, zwarte Puertoricaanse vrouw; zij kregen een dochter Gala. Ze scheidden nadat Broyard terugkeerde van militaire dienst in de Tweede Wereldoorlog.

Tijdens de jaren 1940 publiceerde Broyard verhalen in Modern Writing, Discovery, en New World Writing, drie toonaangevende “kleine tijdschriften” op zakboekformaat. Hij droeg ook artikelen en essays bij aan tijdschriften als Partisan Review, Commentary, Neurotica, en New Directions Publishing. Verhalen van hem werden opgenomen in twee anthologieën van fictie die algemeen geassocieerd werden met de Beat schrijvers, maar Broyard identificeerde zich niet met hen. Hij identificeerde zich niet met zwarte politieke doelen en verdedigde die ook niet. Vanwege zijn artistieke ambitie heeft hij in sommige omstandigheden nooit toegegeven dat hij zwart was. Aan de andere kant heeft Margaret Harrell geschreven dat zij en andere kennissen terloops te horen kregen dat hij schrijver was en zwart voordat ze hem ontmoetten, en niet in de zin dat ze dat geheim moesten houden.

Vaak werd gezegd dat hij aan een roman werkte, maar hij heeft er nooit een gepubliceerd. Na de jaren vijftig doceerde Broyard creatief schrijven aan The New School, New York University, en Columbia University, naast zijn reguliere boekbesprekingen. Dat hij gedeeltelijk zwart was, was vanaf het begin van de jaren zestig algemeen bekend in de literaire en kunstgemeenschap van Greenwich Village. Bijna vijftien jaar lang schreef Broyard dagelijks boekbesprekingen voor The New York Times. De redacteur John Leonard zou hebben gezegd: “Een goede boekbespreking is een daad van verleiding, en als hij het deed was er niemand beter.” In 1961, op 40-jarige leeftijd, trouwde Broyard opnieuw, met Alexandra (Sandy) Nelson, een moderne danseres en jongere blank-Amerikaanse vrouw (Noorse) van afkomst. Hij was indirect over zijn familie, maar zij leerde over hem. Ze kregen twee kinderen: zoon Todd, geboren in 1964, en dochter Bliss, geboren in 1966. De Broyards voedden hun kinderen op als blanken in de voorsteden van Connecticut. Toen zij tot jonge volwassenen waren uitgegroeid, drong zijn vrouw er bij hem op aan hen over zijn familie (en die van hen) te vertellen, maar dat heeft hij nooit gedaan.

In de late jaren 1970 begon Broyard korte persoonlijke essays te publiceren in de Times, die door velen tot zijn beste werk werden gerekend. Deze werden gebundeld in Men, Women and Anti-Climaxes, gepubliceerd in 1980. In 1984 kreeg hij een column in de Book Review, waarvoor hij ook als redacteur werkte. Hij behoorde tot degenen die in de New Yorkse literaire wereld als “gatekeepers” werden beschouwd, wier positieve adviezen doorslaggevend waren voor het succes van een schrijver. Kort voor zijn dood schreef Broyard een verklaring waarvan sommigen later dachten dat die zijn opvattingen weergaf. In zijn verklaring waarom hij zijn vriend de schrijver Milton Klonsky, met wie hij elke dag sprak, zo miste, zei hij dat na de dood van Milton, “niemand met mij sprak als een gelijke.”

Hoewel critici de kwestie van zijn identiteit frameden als een kwestie van ras, wilde Broyard persoonlijke gelijkheid en acceptatie: hij wilde noch worden neergepraat, noch worden opgekeken, omdat hij geloofde dat beide de ware mens maskeerden. Zijn vrouw vertelde hun kinderen over het geheim van hun vader voor zijn dood. Anatole-Broyard overleed in oktober 1990 aan prostaatkanker, die in 1989 was vastgesteld. Zijn eerste vrouw en kind werden niet vermeld in zijn overlijdensbericht in The New York Times.

Om een redacteur te worden