Over de grizzly – Bescherming van grizzlyberen

“Waar de grizzly kan lopen, is de aarde gezond en heel.”

-Lynne Seus, mede-oprichter en beheerder van Vital Ground

Een land trust voor grizzlyberen? Het klinkt misschien als een vreemde combinatie, maar de waarheid is dit: beren zijn slechts het begin. Van veelvraten tot leeuweriken tot wilde bloemen, de hele natuur profiteert van het behoud van grizzlyberen. Waarom? Maak kennis met Ursus arctos, de grizzlybeer, het grootste roofdier van de Rocky Mountains en de barometer van gezonde en verbonden landschappen.

Het paraplu-effect

Waar ze ook rondzwerven, grizzlyberen zijn monarchen op het land. Van het hoogland van Yellowstone tot de kusten van Brits Columbia en Alaska – waar de soort vaak bruine beer wordt genoemd – hebben grizzlyberen een brede invloed op de planten- en dierengemeenschappen waarmee ze de ruimte delen.

Ondanks hun roofzucht zijn grizzlyberen opportunistische omnivoren, geen carnivoren. Op de meeste plaatsen is hun dieet sterk afhankelijk van plantaardig voedsel, omdat beren van de lente tot de herfst naar wortels graven en naar bessen snuffelen. Afgezien van de visminnende bruine beren aan de kust, komt het vlees dat grizzly’s eten vaak van larven en motten, of van aasetende dieren die door andere oorzaken zijn gestorven. Wanneer grizzly’s grotere dieren doden voor voedsel, zijn ze opportunisten, die de zwakste prooi uit een groep pikken om energie te besparen.

Hoe een grizzly zijn maag ook vult, het proces speelt een sleutelrol in het evenwicht van een natuurgebied. Door te graven naar wortels en insecten, verfrist een beer de grond als een rototiller. Zijn aas en vertering van dode dieren brengt snel energie terug in de grond, en bemest zo de bodem waarop de planten groeien waarop het voedselweb van een plek steunt. Ondertussen houdt de aanwezigheid van grizzlyberen de herten- en elandkuddes in beweging, waardoor ze niet zo lang in een gebied blijven hangen dat ze de struiken en grassen overbegrazen.

Het is een simpele biologische waarheid: waar grizzlyberen over het land lopen, zijn andere planten- en diersoorten gezonder. In wetenschappelijke termen maakt deze verreikende invloed de grizzly tot een overkoepelende soort.

Where Grizzlies Walk

Biologen schatten dat 500 jaar geleden zo’n 100.000 grizzlyberen door Noord-Amerika zwierven, van de uitgestrekte toendra van Alaska tot de toppen van de Sierra Madre in Mexico. Ze vingen zalm en staalkop langs de kust van de Stille Oceaan en volgden waterwegen door de Rockies en over de Great Plains. Op elk gegeven moment reisde maar liefst de helft van deze wijdverspreide grizzly populatie binnen de huidige onderste 48 staten van de V.S.

In het midden van de 20e eeuw was dat aantal gedaald tot minder dan 700 beren ten zuiden van Canada. Wat is er gebeurd?

Het begrijpen van de achteruitgang van de grizzly in het Amerikaanse Westen begint met biologie. Beren hebben ruimte nodig om te zwerven. Tientallen jaren van trackinggegevens tonen aan dat wanneer ze dit veilig kunnen doen, een individuele beer een leefgebied van 1500 vierkante kilometer kan doorkruisen.

Het is niet alleen zwerflust: mannelijke grizzly’s leggen elk jaar enorme afstanden af op zoek naar voedsel, een partner en een holenplek. En hoewel vrouwtjes meestal een kleiner gebied hebben, hebben ze nog steeds veel open land nodig om gezond te blijven. Als ze voor het eerst uit hun winterslaap komen, trekken beren naar lager gelegen gebieden met minder sneeuw, waar ze hun lege magen vullen met de eerste wortels en plantengroei van het jaar en met de resten van dieren die de winter niet hebben overleefd. Midden in de zomer trekken ze zich terug in het hoogland, waar koelere temperaturen comfortabeler foerageeromstandigheden bieden voor de dikharige alleseters.

De behoefte aan ruimte van grizzly’s kwam onder vuur te liggen in de 19e en 20e eeuw. Toen Europese kolonisten naar het westen trokken en steden, wegen en dammen bouwden over het hele continent, zetten ze hekken om de grizzly’s en schoten ze ze neer. Op beren werd op grote schaal gejaagd voor hun bont, voor de sport en voor de bedreiging die ze vormden voor het vee dat vanuit het oosten werd ingevoerd. De beren die overleefden leerden snel mensen te mijden, wat betekende dat hun territoria kleiner werden. Waar ze ooit wijd en zijd rondzwierven, ontmoetten ze nu geweren, vallen, treinen, en uiteindelijk, snelwegen en auto’s. Na duizenden jaren door het westen van Noord-Amerika getrokken te hebben, waren er nauwelijks 100 nodig om de soort binnen de aangrenzende V.S. tot uitsterven te brengen

Naarmate de natuurbeschermingsbeweging in de 20e eeuw op stoom kwam, gingen er echter steeds meer stemmen op voor evenwicht. In 1975 werd de grizzly door de Amerikaanse Fish and Wildlife Service op de lijst van bedreigde diersoorten geplaatst en werd een plan opgesteld om de soort te helpen zich binnen zijn historische verspreidingsgebied te herstellen.

De uitdaging voor de toekomst

Het herstel van de grizzly in de Lower 48 blijft een werk in uitvoering. Dankzij de inspanningen om de habitat te beschermen en het federale verbod op de jacht op grizzly’s, leven er nu ongeveer 1.850 beren ten zuiden van Canada. Maar terwijl de menselijke bevolking van het land blijft toenemen, vertraagt de ontwikkeling niet in het Westen.

Het resultaat is wat biologen habitatversnippering noemen. Hoewel er nu veel meer beren in de V.S. leven dan 40 jaar geleden, blijven ze beperkt tot eilanden van land. Het federale herstelplan schetst zes verschillende herstelgebieden in het noordwesten van de V.S., maar slechts twee daarvan – de ecosystemen Greater Yellowstone en Northern Continental Divide – herbergen momenteel een grote en relatief gezonde grizzlypopulatie. Deze twee herstelzones, die worden geschraagd door de veilige havens van Yellowstone National Park en het Glacier National Park-Bob Marshall Wilderness complex, herbergen nog steeds bijna alle grizzly’s van de onderste 48. Net ten zuiden van de Canadese grens in het noordwesten van Montana’s Cabinet-Yaak Ecosysteem en het noorden van Idaho’s Selkirk Ecosysteem leven populaties van minder dan 50 beren, maar zonder grote onontwikkelde blokken leefgebied hebben deze beren een zware overlevingsstrijd voor de boeg.

Dat is waar Vital Ground in beeld komt. Als we de grizzly populatie in de regio weer gezond willen krijgen buiten de twee reservaten, kunnen we niet vertrouwen op federale en staatsoverheden om nieuw leefgebied te beschermen. We moeten ons inzetten om genoeg stukken privé land te beschermen tegen ontwikkeling zodat we een lappendeken van bruggen en corridors kunnen vormen, landschapsverbindingen die de bestaande kernen van grizzly habitat met elkaar verbinden. En binnen de gemeenschappen van grizzly land moeten we bouwen aan wat we noemen sociale habitat, een erkenning dat iedereen kan profiteren als we uitkijken naar grizzly’s en alles doen wat we kunnen om conflicten tussen beren en mensen te voorkomen.

Kortom, we moeten de juiste plaatsen aanwijzen voor het behoud van grizzly’s – zowel op het land als in de gemeenschap – en dan moeten we aan de slag. Kijk hoe u kunt helpen.