Oogzalf: werking

Oogzalf: werking en werkzame bestanddelen

Voor het grootste deel vormen koolwaterstoffen de basis bij de fabricage van oogzalven. Dit basisingrediënt voldoet aan de eisen die worden gesteld aan de kwaliteit en de stabiliteit van produkten die in het oog worden gebruikt en heeft zich gedurende tientallen jaren bewezen. Vaak worden watervrije stoffen toegevoegd zoals vaseline, lanoline of paraffine en, afhankelijk van de indicatie, ingrediënten zoals cortisone, antibiotica en vitaminen.

Cortisone (corticosteroïden)

De werkzame stof cortisone (hydrocortisone) behoort tot de groep van de glucocorticoïden, een reeks hormonen die in de bijnierschors worden aangemaakt.
In oogzalven wordt cortisone vooral gebruikt bij

• allergische reacties,
• allergische conjunctivitis of
• niet-infectieuze ontsteking van het oog.

De ontstekingsremmende werking van cortisone kan ook een positief effect hebben bij droge ogen. Niettemin wordt aanbevolen het alleen onder medisch toezicht en gedurende een korte periode te gebruiken, aangezien cortisone het immuunsysteem kan onderdrukken. Bovendien kunnen bij langer gebruik bijwerkingen ontstaan zoals intraoculaire druk of cataract.

Antibiotica

Antibiotica zalf wordt gebruikt om een bacteriële infectie van het oog te behandelen, en ook ter voorkoming van infecties na operaties of beschadiging van het hoornvlies.

In het geval van antibiotica kunnen verschillende groepen werkzame bestanddelen worden gebruikt:

• Aminoglycoside: tot deze groep behoort het antibioticum gentamicine, dat veel voorkomende ziekteverwekkers zoals stafylokokken bestrijdt.
• Gyraseremmers: ofloxacine, dat een breed toepassingsgebied heeft, komt uit deze familie. Het wordt vooral gebruikt voor bacteriële infecties met streptokokken.
• Polymyxine B: deze groep wordt onder meer gebruikt tegen gramnegatieve bacillen die een grote resistentie tegen verschillende antibiotica hebben.
• Tetracycline: het gelijknamige tetracycline is een breedspectrumantibioticum dat met zijn antibacteriële werking een breed spectrum van bacteriën vangt.

In het algemeen moet een uitstrijkje van het ontstoken gebied worden uitgevoerd om de ziekteverwekker en de geschikte therapie te bepalen. Dit is belangrijk omdat sommige soorten bacteriën resistent kunnen zijn tegen bepaalde antibiotica.