Ontvoerder baby Kamiyah veroordeeld tot 18 jaar gevangenis in Florida

Een rechter heeft de vrouw die een pasgeborene ontvoerde uit een ziekenhuis in Jacksonville veroordeeld tot een jaar voor elk jaar dat de familie niet wist of Kamiyah Mobley dood of levend was.

Gloria Williams, die in februari schuldig pleitte aan het misdrijf, toonde geen reactie op de veroordeling tot 18 jaar. Williams’ familie, pastoor en vrienden uit Zuid-Carolina, die lange tijd geen idee hadden dat het meisje dat zij kenden als Alexis Kelli Manigo in werkelijkheid het ontvoerde meisje was waarnaar de natie had gezocht en voor had gebeden, leken verbijsterd toen zij vrijdag het gerechtsgebouw verlieten.

Kamiyah was slechts 8 uur oud in 1998 toen Williams het toenmalige University Medical Center, nu UF Health, uitliep met Kamiyah in haar handtas.

Op de dag van Kamiyahs geboorte vertelde Williams tienermoeder Shanara Mobley dat zij de verpleegster was die die dag aan haar was toegewezen. Ze bracht vijf uur met hen door voordat ze de baby ontvoerde.

Williams, nu 52, voedde de pasgeborene op als haar eigen kind en gaf haar een degelijke opvoeding op het platteland van South Carolina. Lange tijd hield ze het geheim voor zichzelf. Maar in 2015 ontrafelde het verhaal van hoe een klein meisje ter wereld kwam toen Williams het geheim van de ontvoering deelde nadat Manigo haar onder druk zette voor haar sociale zekerheidskaart, zodat ze een baan kon krijgen. Na de bekentenis wilde Manigo niet dat Williams zichzelf aangaf en stelde zelfs voor dat ze zou vluchten, aldus rechtbankdocumenten.

Eindelijk deelde Manigo het geheim. En toen deed iemand anders dat ook. En nog iemand. In augustus en november van 2016 kwamen er twee verschillende tips binnen bij het National Center for Missing and Exploited Children over de Mobley-baby uit 1998 die levend en wel in Walterboro, S.C., bij Williams zou zijn.

Williams werd in januari 2017 gearresteerd door rechercheurs van het Jacksonville Sheriff’s Office. Ze zal krediet krijgen voor de 511 dagen die ze al in de gevangenis heeft gezeten in afwachting van de afronding van haar rechtszaak

“De straf had niet echt een vreugde om het,” zei assistent-officier van justitie Alan Mizrahi. “Het was het vinden van Kamiyah Mobley dat vreugde bracht.”

Vrijdag stond Shanara Mobley op van haar stoel op de eerste rij in de rechtszaal en toverde een brede glimlach tevoorschijn, een groot contrast met vorige maand, toen ze soms onderuitgezakt zat en huilde tijdens twee dagen van getuigenissen tijdens een vonniszitting.

De dochter van Mobley was niet aanwezig bij het vonnis. Ze was vorige maand wel aanwezig bij de hoorzitting waar de staat en de verdediging hun zaak uiteenzetten. Ze koos er toen voor om niet bij haar biologische ouders te zitten, noch bij de vele mensen uit South Carolina die ze nog steeds als familie beschouwt. Ze koos ervoor om niet te getuigen, maar in plaats daarvan kreeg de rechter televisiebeelden te zien waarop ze om clementie vraagt.

L clementie was wel het laatste wat haar biologische moeder wilde. Tijdens de hoorzitting van vorige maand zei ze dat Williams de doodstraf zou moeten krijgen, iets waar ze nooit voor in aanmerking zou komen. Craig Aiken, de biologische vader, riep ook op tot de zwaarst mogelijke straf. De staat had gevraagd om 22 jaar gevangenisstraf, het maximum volgens een vooraf gemaakte strafafspraak.

“Ik wil eerst God danken voor de veilige terugkeer van mijn dochter, Kamiyah. Toen ik vanmorgen deze rechtszaal binnenliep, wist ik dat deze situatie geen winnaars zou kennen, ondanks het vonnis van vandaag,” zei Aiken na de uitspraak van vrijdag.

In de anderhalf jaar dat Aiken weet waar zijn dochter terecht is gekomen, heeft hij hard gewerkt om een relatie met haar op te bouwen. Voorafgaand aan het afleggen van verklaringen tijdens de strafzitting over de straf die hij voor Williams zou willen, heeft Aiken gezegd dat hij zijn gevoelens over de ontvoerder voor zich heeft gehouden omdat het alleen maar zou dienen om een wig te drijven tussen hem en zijn dochter.

“Ik wil graag omgaan met de emotionele tol die deze beproeving op mijn gezin heeft geëist,” zei hij. “Op dit moment heb ik ervoor gekozen om me te blijven concentreren op het samenstellen van mijn gezin in deze situatie. Ik geloof dat we, nu dit achter de rug is, verder kunnen gaan op onze weg naar genezing als gezin en mijn dochter kunnen steunen bij haar besluitvorming.”

Als Williams voor het gerecht was gedaagd en was veroordeeld, had ze levenslang achter de tralies kunnen krijgen.

Net als in 1998 heeft de zaak nationale aandacht getrokken. Een televisiefilm over het verhaal is in de maak. Rechter Marianne Aho bepaalde dat Williams tijdens haar gevangenschap niet van de misdaad mocht profiteren.

In de rechtszaal hield Aho haar opmerkingen kort. Maar ze had wel het volgende te zeggen voor het vonnis:

“Er zijn geen winnaars en geen verliezers in deze zaak. Het is een zeer trieste zaak en veel mensen hebben geleden, waaronder juffrouw Williams, als gevolg van haar keuzes op die dag,” zei Aho.

Voor Velma Aiken zei ze dat ze de afgelopen 20 jaar is achtervolgd door het enige beeld dat ze ooit van haar kleindochter heeft gehad.

Om 15.00 uur op 10 juli 1998 liep Aiken de ziekenhuiskamer binnen toen Williams wegging met een ingezwachtelde Kamiyah. Williams, die gekleed was in een medische uitrusting, zei tegen Aiken dat ze zo terug zou zijn omdat ze de baby moest laten controleren op koorts. Toen Williams haar passeerde, merkte Aiken de grote schoudertas op die Williams over haar schouder droeg. Aiken had daar een slecht gevoel over. Twintig minuten later realiseerden zij en Mobley zich dat er zojuist iets vreselijks was gebeurd toen de vrouw en de pasgeborene niet terugkwamen.

“Ik wil gewoon God bedanken,” zei Velma Aiken. “Blij dat het allemaal voorbij is. Ik kan aan mijn grootmoederdagen beginnen en van mijn kleinkind houden als van mijzelf.”

Eileen Kelley: (904) 359-4104