Neurowetenschapper Lisa Feldman Barrett legt uit hoe emoties tot stand komen

Ik sta erom bekend dat ik moeilijk te lezen ben, zozeer zelfs dat vrienden klagen dat ze aan mijn gezicht nooit kunnen aflezen wat ik denk. Maar, zegt neurowetenschapper Lisa Feldman Barrett, het is mogelijk dat ze in verwarring zouden blijven, zelfs als mijn gezicht expressiever zou zijn.

Barrett, een neurowetenschapper aan de Northeastern University, is de auteur van How Emotions Are Made. Ze betoogt dat veel van de belangrijkste overtuigingen die we hebben over emoties verkeerd zijn. Het is niet waar dat we allemaal dezelfde dingen voelen, dat iedereen de gezichten van andere mensen kan “lezen”, en het is niet waar dat emoties dingen zijn die ons overkomen.

The Verge sprak met Barrett over haar nieuwe kijk op emotie, wat dit betekent voor emotie-voorspellende startups, en of we een emotie kunnen voelen als we er geen woord voor hebben.

Dit interview is licht bewerkt voor de duidelijkheid.

Je stelt dat emoties worden geconstrueerd door onze hersenen. Hoe verschilt dat van wat we vroeger wisten?

De klassieke opvatting gaat ervan uit dat emoties je overkomen. Er gebeurt iets, neuronen worden geactiveerd, en je maakt die stereotiepe uitdrukkingen die je niet kunt controleren. Het zegt dat mensen fronsen als ze boos zijn en pruilen als ze verdrietig zijn, dat iedereen op de wereld niet alleen dezelfde uitdrukkingen maakt, maar dat je geboren wordt met het vermogen om ze automatisch te herkennen.

In mijn visie spreekt een gezicht niet voor zichzelf als het gaat om emoties, nooit. Ik zeg niet dat wanneer je hersenen een sterk gevoel construeren, er geen fysieke aanwijzingen zijn voor de sterkte van je gevoel. Mensen glimlachen als ze blij zijn of fronsen hun wenkbrauwen als ze verdrietig zijn. Wat ik wil zeggen is dat er niet één enkele verplichte uitdrukking is. En emoties zijn niet iets objectiefs, ze zijn aangeleerd en iets dat onze hersenen construeren.

Je schrijft over studies waar je iemand een gezicht laat zien en vraagt om de emoties te identificeren, en mensen hebben het consequent fout, zoals angst verwarren met bezorgdheid. Maar angst en bezorgdheid lijken mij behoorlijk op elkaar. Verwarren mensen ook emoties die heel ver uit elkaar liggen, zoals geluk en schuldgevoel?

Het is interessant dat u zegt dat schuldgevoel en geluk ver uit elkaar liggen. Ik laat mensen vaak een foto zien van de bovenste helft van het gezicht van mijn dochter en dan zeggen mensen dat ze er verdrietig of schuldig of leeggelopen uitziet, en dan laat ik het hele beeld zien en dan is ze eigenlijk in een regelrechte episode van plezier omdat ze in een chocolademuseum is.

Als je een gezicht tegen iets anders zou afzetten, zal het altijd verliezen. Als je een gezicht alleen laat zien, versus als je het koppelt aan een stem of een lichaamshouding of een scenario, is het gezicht zeer dubbelzinnig in zijn betekenis. Er zijn studies waar ze het hele gezicht van mensen namen, maar het lichaam verwijderden. Mensen drukten negativiteit of positiviteit uit, en mensen vergissen zich de hele tijd zonder de context. Als je een superpositief gezicht in een negatieve situatie plaatst, ervaren mensen het gezicht als negatiever. Ze interpreteren het gezicht niet alleen als negatief, ze veranderen daadwerkelijk hoe ze naar het gezicht kijken als je eye-tracking software gebruikt.

De uitdrukkingen waarvan ons is verteld dat ze de juiste zijn, zijn slechts stereotypen en mensen drukken zich op veel verschillende manieren uit.

Hoe zit het met dingen als resting bitch face? Dat is een onderwerp waar je veel over hoort – waar mensen zeggen dat ze kunnen “zien” dat iemand een trut is, maar vrouwen protesteren dat hun gezicht “gewoon zo is.”

We hebben hier onderzoek naar gedaan en resting bitch face is een neutraal gezicht. Als je er structureel naar kijkt, is er niets negatiefs in het gezicht. Mensen gebruiken de context of hun kennis over die persoon om meer negativiteit in het gezicht te zien.

Ik ben benieuwd wat dit allemaal betekent voor affective computing, of de startups die proberen je gezichtsuitdrukking te analyseren om erachter te komen hoe je je voelt. Betekent dit dat hun onderzoek zinloos is?

Zoals ze het nu aanpakken, zullen de meeste bedrijven falen. Als mensen de klassieke visie gebruiken om de ontwikkeling van hun technologie te sturen – als je probeert software of technologie te bouwen om mokken of fronsen en pruilen enzovoort te identificeren en ervan uitgaat dat dat boosheid betekent, veel succes.

Maar als affective computing en andere technologie op dit gebied iets worden bijgesteld in hun doelstellingen, hebben ze de potentie om de wetenschap van emoties radicaal te veranderen. We moeten de bewegingen van mensen nauwkeurig kunnen volgen, en het zou zo nuttig zijn om hun bewegingen en zo veel mogelijk van de externe en interne context te meten.

We weten dus dat emoties geen universeel uiterlijk hebben. Kunt u meer uitleggen over uw argument dat emoties geconstrueerd zijn? Ik begrijp dat je bewering als volgt is: je hebt een basisgevoel – zoals “prettig” of “onprettig” – en lichamelijke gewaarwordingen, die soms door de omgeving worden uitgelokt. Vervolgens interpreteren we die gevoelens en lichamelijke sensaties als bepaalde emoties, zoals woede of schuldgevoel. Hoe werkt dit?

Alle hersenen zijn geëvolueerd met het doel het lichaam te reguleren. Elk brein moet beslissingen nemen over waar het zijn middelen in investeert: wat ga ik uitgeven, en wat voor beloning krijg ik? Je hersenen zijn altijd aan het reguleren en voorspellen wat de gewaarwordingen van je lichaam zijn om te proberen uit te vinden hoeveel energie je moet besteden.

Wanneer die gewaarwordingen zeer intens zijn, gebruiken we gewoonlijk emotie-concepten om die zintuiglijke inputs te begrijpen. We construeren emoties. Laten we een stukje teruggaan. Wat zijn emotie concepten?

Het is gewoon wat je weet over emotie – niet per se wat je kunt beschrijven, maar wat je hersenen weten te doen en de gevoelens die voortkomen uit die kennis. Als je rijdt, weet je brein hoe je een heleboel dingen automatisch moet doen, maar je hoeft het niet te verwoorden of je er zelfs maar bewust van te zijn terwijl je het doet om met succes te kunnen rijden.

Wanneer je een emotieconcept kent, kun je die emotie voelen. In onze cultuur hebben we “droefheid,” in de Tahitiaanse cultuur hebben ze dat niet. In plaats daarvan hebben ze een woord waarvan de beste vertaling zou zijn “het soort vermoeidheid dat je voelt als je griep hebt.” Het is niet het equivalent van droefheid, dat is wat zij voelen in situaties waarin wij ons droevig zouden voelen.

Waar leren we die concepten?

In het vroegste stadium leren we die concepten van onze ouders.

Je hoeft kinderen niet te leren om gevoelens te hebben. Baby’s kunnen verdriet voelen, ze kunnen plezier voelen en dat doen ze ook, ze kunnen zeker opgewonden of kalm zijn. Maar emotiebegrippen – zoals droefheid als er iets ergs gebeurt – worden kinderen aangeleerd, niet altijd expliciet. En dat stopt ook niet in de kindertijd. Je hersenen hebben het vermogen om ervaringen uit het verleden op nieuwe manieren te combineren om nieuwe voorstellingen te creëren, iets nieuws te ervaren dat je nog nooit eerder hebt gezien of gehoord of gevoeld.

Ik ben gefascineerd door het verband tussen taal en emotie. Wil je zeggen dat als we geen woord hebben voor een emotie, we die ook niet kunnen voelen?

Hier een voorbeeld: je had waarschijnlijk schadenfreude ervaren zonder het woord te kennen, maar je hersenen zouden heel hard moeten werken om die concepten te construeren en die emoties te maken. Je zou er lang over doen om het te beschrijven.

Maar als je het woord kent, als je het woord vaak hoort, dan wordt het veel meer een automatisme, net als autorijden. Het wordt gemakkelijker in gang gezet en je voelt het gemakkelijker. En in feite is dat hoe leedvermaak voelt voor de meeste Amerikanen, omdat ze een woord hebben dat ze vaak hebben gebruikt. Het kan heel snel worden opgeroepen.

Helpt het inzicht dat emoties zijn opgebouwd ons om ze te beheersen?

Het zal nooit zo zijn dat het moeiteloos gaat en nooit zo dat je met je vingers kunt knippen en gewoon kunt veranderen hoe je je voelt.

Maar het leren van nieuwe emotiewoorden is goed omdat je subtielere emoties kunt leren voelen, en dat maakt je beter in het reguleren van je emoties. Je kunt bijvoorbeeld leren onderscheid te maken tussen distress en discomfort. Dit is deels de reden waarom mindfulness meditatie zo nuttig is voor mensen met chronische pijn – het laat je het fysieke ongemak scheiden van het leed.

Ik denk dat begrijpen hoe emoties zijn opgebouwd de horizon van controle verbreedt. Je realiseert je dat als je hersenen je verleden gebruiken om je heden te construeren, je energie kunt investeren in het heden om nieuwe ervaringen te cultiveren die dan de zaden worden voor je toekomst. Je kunt ervaringen in het nu cultiveren of cureren en dan worden ze, als je ze oefent, geautomatiseerd genoeg dat je hersenen ze in de toekomst automatisch zullen construeren.