Navigatie

Edward ontdekte op 16-jarige leeftijd dat hij intersekse had – een diagnose die zijn leven veranderde. Na jaren van wat aanvoelde als een nachtmerrie, heeft hij geleerd zichzelf te accepteren, maar hij voelt zich vaak onbegrepen. Hij zou willen dat artsen hem vanaf het begin serieuzer hadden genomen.

Deze inhoud is gepubliceerd op 16 oktober 2017 – 11:00October 16, 2017 – 11:00 Katy Romy

Ergens tussen man en vrouw. Haat en liefde. Hartstocht en wanhoop. Lang verscheurd door deze tegenstellingen, verbijstert Edward de mensen die hij ontmoet. Met zijn harde schild en zachte centrum, worstelt hij om begrepen te worden in een maatschappij die moeite heeft met het accepteren van wat anders is.

Met zijn tatoeages en piercings zit Edward met zijn moeder Kate in de woonkamer van zijn ouderlijk huis – compleet met een adembenemend uitzicht op het Meer van Genève. Boven zijn hoofd lijken oude zwart-wit portretten van familieleden een oor te lenen aan zijn verhaal.

“Je bent een mutant. Je zult nooit kinderen kunnen krijgen of een normaal leven leiden.” Dat waren de woorden van Edwards arts toen hij hem vertelde dat hij intersekse had. Edward was 16. Hij zat toen alleen in het kantoor van de dokter.

Op zijn 33ste wordt hij nog steeds achtervolgd door de woorden van de dokter. Zijn stem trilt van woede over de medische professionals die hem niet konden steunen of beschermen. Edward en zijn moeder hebben het gevoel dat hij werd behandeld als een speling van de natuur in plaats van als een jonge patiënt die hulp nodig had.

Een lichaam als dat van een vrouw

Toen hij in 1984 werd geboren, waren er geen aanwijzingen voor Edwards ongewone geslachtsprobleem. Maar in de ogen van zijn moeder was hij altijd al een “ander” kind. De schooljaren van haar verwarde kleine jongen waren chaotisch vanaf de kleuterschool.

“Op zijn tiende werd bij hem een aandachtstekortstoornis vastgesteld,” herinnert zijn moeder zich. Edward werd van twee scholen gestuurd en vervolgens naar een kostschool gestuurd.

Omstreeks zijn twaalfde werd Edwards situatie een stuk gecompliceerder. Hij groeide, en net als zijn leeftijdsgenoten wachtte hij ongeduldig op gezichtsbeharing en een diepere stem – elementen van een mannenlichaam. Maar er gebeurde niets. Erger nog, zijn lichaam deed het tegenovergestelde.

“Mijn heupen begonnen er vrouwelijk uit te zien en ik kreeg borsten.” Dit was een traumatische ervaring voor de jongen. “Op de universiteit wilde ik niet met de anderen douchen. Ik voelde me noch man noch vrouw. Ik voelde me niets.”

Schaamte kwam er al snel bij. “Ik werd een vuile flikker genoemd.” Dit is een belediging die Edward niet langer tolereert, niet alleen omdat hij niet wil horen dat homoseksuele vrienden denigrerend worden bejegend, maar omdat het het hele gebrek aan begrip over intersekse uitdrukt. “Aangezien de term het woord ‘geslacht’ bevat, denken mensen dat het betekent dat ik homo ben. Maar intersekse heeft niets te maken met seksuele geaardheid!”, zegt hij, terwijl hij zijn stem verheft tot het bijna een schreeuw wordt. Dan herstelt hij zich. “Sorry, maar je moet het echt begrijpen.”

Nachtmerriejaren

Hij was 16 toen artsen uiteindelijk vaststelden dat Edward leed aan het Klinefelter-syndroom, dat is een van een aantal chromosomische seksuele anomalieën. Edward was XXY in plaats van de gebruikelijke XY voor mannen. Met andere woorden, hij had een extra chromosoom, en zijn lichaam produceerde niet genoeg testosteron om de puberteit door te komen. De artsen schreven hem maandelijks hormooninjecties voor.

“Het is een vrij pijnlijk proces. Ze spuiten een vloeistof in de basis van je ruggengraat, maar het duurt lang voordat die in je systeem zit omdat het olieachtig is. Ik kon de rest van de avond niets meer doen, en daarna zelfs een hele dag niet.”

Om de bijwerkingen te verminderen, besloot zijn arts de injecties te vervangen door een patch, wat minder ingrijpend was als behandeling, maar ook minder effectief.

“Ik zag geen enkele vooruitgang. In de tussentijd ontmoette ik een meisje dat heel begripvol was en me vertelde dat ze me accepteerde zoals ik was en dat ik geen testosteron nodig had.” Edward was hierdoor overtuigd en stopte met de behandeling. Maar deze beslissing was het begin van een donkere periode voor de jongeman.

Tussen zijn 16e en 23e ging Edward door een vreselijke identiteitscrisis. “Zonder testosteron was ik als een kind van tien in mijn hoofd: Ik zou gewoon ontploffen zonder na te denken over de gevolgen. Ik had geen grenzen,” herinnert hij zich. Hij had een totaal gebrek aan zelfvertrouwen, en zijn slechte gevoelens en agressie bezorgden hem “een hoop problemen”. Hij voelde zich verteerd door haat. “Ik zag iedereen als een vijand – zelfs mijn moeder – maar al die woede hielp me ook om te overleven.”

‘Mam, wat ben ik?’

Wanneer haat een reden wordt om te leven, isoleert het de persoon die het voelt. Tussen de jongeman, zijn familie en vrienden was er een pijnlijke breuk. “Het waren vreselijke jaren. Edward wist niet meer wie hij was. Soms kwam hij naar me toe, gekleed als een meisje en vroeg me: ‘Mam, wat ben ik?'” herinnert Kate zich. Als zijn moeder voelde ze zich alleen, hulpeloos en niet in staat om de steun te vinden die ze nodig had bij artsen of psychiaters, die tevergeefs probeerden om de gemoedstoestand van haar zoon te verklaren met psychologische diagnoses. “Het is verschrikkelijk als je zoon blijft zeggen dat hij zelfmoord wil plegen,” zegt ze eenvoudig.

Verward door de hele keten van gebeurtenissen, ging Kate op zoek naar informatie over intersekse, en besloot een studie te volgen en een scriptie te schrijven over de ervaring van het moederen van een “ander” kind. Ze kwam te weten wat de mentale impact is van een gebrek aan testosteron op de hersenen van een man, en raakte ervan overtuigd dat haar zoon de hormoonbehandeling moest hervatten. “Na lange ruzies, geschreeuw en gehuil, gaf ik uiteindelijk toe. Het was vooral het risico op osteoporose dat me overtuigde,” zegt Edward.

Late puberteit

Voor de jongeman bleek het een soort bevrijding te zijn. Dankzij de testosteron ondervond Edward op 23-jarige leeftijd alle gebruikelijke effecten van de puberteit. Zijn lichaam veranderde: er ontstond spiermassa in de nek en schouders, zijn stem werd dieper. Maar bovenal werd hij meer ontspannen. “Wat een opluchting was het toen ik eindelijk volwassen kon worden,” herinnert hij zich. Voor zijn moeder was het ook een bevrijding: “De seksuele hormonen vergemakkelijken de ontwikkeling van de cognitieve kant. Nu begrijpt hij de gevolgen van zijn daden veel beter.”

De jaren van zoeken hebben de band tussen Edward en zijn moeder versterkt, die een vereniging heeft opgericht met de naam SAMEDExterne link. Dit is een steungroep voor moeders van “andere” kinderen. “Mijn verhaal is ook haar verhaal. Het heeft ons in staat gesteld onszelf een set verdedigingsmiddelen op te bouwen,” merkt Edward op.

Bouwen aan een toekomst

Op de vraag hoe hij zijn toekomst ziet, antwoordt Edward zonder aarzelen: “Ik zie er geen.” Zoals iedereen die aan het Klinefelter-syndroom lijdt, is hij steriel. Dat zit hem dwars.

“Ik heb het gevoel dat het niet kunnen krijgen van kinderen een einde maakt aan alle relaties met vrouwen.” De jongeman zoekt dan ook naar andere uitwegen – hij denkt aan een reis naar Costa Rica en heeft een grote belangstelling voor fotografie.

Edward heeft de letters XXY op zijn arm laten tatoeëren. Dit is het bewijs dat hij nu kan accepteren dat hij intersekse is. Hij ziet er zelfs positieve kanten aan: “Ik voel me man en vrouw tegelijk, wat betreft mijn lichaamsbouw en mijn keuzes. Mijn sterke beslissingen, bijvoorbeeld, komen van mijn vrouwelijke kant. Mijn zwakte is meer verbonden met mijn lichaam, de mannelijke kant.”

“Ik ben de meester van mijn lot; ik ben de kapitein van mijn ziel.” Het citaat uit “Invictus” is in zwart op zijn borst geschreven. “Haat viert niet langer hoogtij. Het is er nog steeds, maar ik heb geleerd het te beheersen.”

Er zijn dingen die zijn gedachten afleiden van de problemen – in het bijzonder zijn interesse in “fixies” – stedelijke fietsen met vaste versnelling. “De tatoeages helpen me om mijn lichaam te accepteren. De fiets helpt me mijn emoties onder controle te houden.”

Dit artikel is automatisch geïmporteerd uit ons oude contentmanagementsysteem. Als u weergavefouten ziet, laat het ons dan weten: [email protected]