National Theatre

Wat is An Octoroon en waar gaat het over?

An Octoroon begon als een ‘radicale bewerking’ van een toneelstuk uit de jaren 1860 van Dion Boucicault dat The Octoroon heet, maar het is op de een of andere manier toch iets anders geworden – of misschien zelfs wel iets aparts. Het originele Octoroon speelt zich af op een noodlijdende Louisiana plantage in het antebellum tijdperk (de periode voorafgaand aan de Amerikaanse Burgeroorlog) en gaat voornamelijk over het lot van een jonge vrouw die er woont, en hoe zij verwikkeld raakt in de verschillende intriges rond de executie en overname van de plantage.

Wat betekent het woord ‘octoroon’?

Een ‘octoroon’ is een zeer ouderwets woord dat gebruikt werd om een persoon aan te duiden die beschouwd werd als ‘een achtste zwart’ – dus ruw gezegd het equivalent van het hebben van één zwarte overgrootouder. In de tijd dat het stuk werd geschreven, was zelfs ‘een zestiende zwart’ in veel staten nog steeds ‘zwart genoeg’ om door het rechtssysteem te worden gediscrimineerd.

Wat heeft u geïnspireerd om dit stuk te bewerken/schrijven?

Ik kwam het stuk voor het eerst tegen toen ik student Engels was, en ik bleef er maar over nadenken, hoe bizar en verontrustend en een beetje dom en beledigend het is – terwijl het toch ook, op de een of andere manier, een geweldig stuk theater is – wat, laat ik zeggen, iets anders is dan een geweldig stuk schrijven. Hoe dan ook, mijn obsessie bereikte een punt waarop ik wanhopig was om het ding opgevoerd te zien worden en de gemakkelijkste manier om dat te laten gebeuren leek te zijn om het zelf te doen. Natuurlijk, mijn werk bracht me in een vreemde richting.

Hoe voelt het om die reis van het stuk te zien?

Een beetje gek. Het stuk is geschreven in opdracht van Soho Rep – een piepklein theater met 70 stoelen in Manhattan – en dat is alles waar ik het voor geschreven heb. En toch is dit het toneelstuk dat me overal volgt waar ik ga. Ik heb midden in een benzinestation in Texas gestaan, me met mijn zaken bemoeiend, benzine aan het tanken, en iemand kwam naar me toe en zei: ‘Psst! Ik vond An Octoroon geweldig.’ De eerste keer dat ik iets van An Octoroon hardop hoorde, was op het podium van de Olivier. Ik ontmoette Mark Ravenhill in 2010 en vertelde willekeurig dat ik bezig was met een bewerking van The Octoroon. We raakten aan de praat over Boucicault en hij zei: ‘Ze doen de London Assurance in the National! We moeten ze overhalen om jou iets te laten doen!’ Voor ik het wist, werd ik over de vijver gevlogen voor een of ander openbaar platform of pre-show evenement met een openbare lezing van twee scènes uit dit stuk dat ik nog niet eens af had! Dus er is een rare full-circle gevoel van thuiskomst gebeurt op dit moment.

Hoe vind je de reactie van het Britse publiek verschilt van de reactie van het Amerikaanse publiek?

Ik ben erg ontroerd door de positieve respons het stuk hier heeft ontvangen. Zo lang heb ik van Britse theaters alleen maar gehoord dat mijn werk ’te Amerikaans’ was – een reactie die ik nog steeds niet begrijp. Maar we zitten ook nog in de voorvertoning – dus voor zover ik weet, kan het publiek gaan rellen!

In het script van het stuk bent u heel specifiek over het ras van de acteurs die elk personage spelen, en uiteraard bevat het stuk een personage dat ‘whiting up’ is, evenals blackface en redface. Was dat altijd al een integraal onderdeel van uw visie op de productie?

Ik denk dat het belangrijk is om te vermelden dat er iets grappigs zit aan de casting breakdown waar u naar verwijst, omdat ik denk dat veel van wat het stuk probeert te doen – en veel van het werk dat ik in die tijd probeerde te doen – is de aandacht vestigen op inherente fouten en hiaten in de logica van raciale betekenisgeving of representatie. Ik ben meer geïnteresseerd in de politiek van de lichamen op het toneel – de manier waarop het publiek geconditioneerd is of verwacht wordt zich op bepaalde lichamen te projecteren of zich met andere te identificeren. Hoe zijn onze gevoelens over verschillende lichamen (bruin, zwart of anderszins) als geleiders van betekenis of emotionele waarde in de loop der tijd veranderd – of niet? Blackface is een no-no in de Verenigde Staten – en zou theoretisch overal moeten zijn – maar ik was altijd geïnteresseerd in het uitpakken van de ‘no-no’. Waarom? Is het een no-no voor iedereen of alleen voor specifieke mensen? Wat gebeurt er als ik een niet-zwarte en niet-blanke acteur in blackface zet – is het dan nog steeds ‘aanstootgevend’? Zo ja, waarom? Laten we praten over wat ons precies van streek maakt, want het is niet de schuld van de verf. Verf is gewoon verf.

Hoe dan ook, daarom is de castlijst zo’n gek document – er zit een element in dat ik probeer het gesprek te stutten. Ik zeg altijd dat ‘Race’, voor mij, voelt als het grootste theater spel dat er is.

Wat is uw favoriete stuk?

Moet ik kiezen? Ik hou van een heleboel toneelstukken! A Streetcar Named Desire?

Wie inspireert je als schrijver?

Naast Tennessee? Caryl Churchill, Octavia Butler, Brian Friel, Toni Morrison, Howard Ashman, Michael Bennett, Lloyd Richards, Alice Munro, Euripides.

Welke voorstellingen kijk je naar uit om te zien terwijl je in Londen bent?

Ik ben een beetje geobsedeerd door Brian Friel – dus ik ben opgewonden over Translations. Winsome Pinnock’s Leave Taking in het Bush Theatre. Machinal in het Almeida. En dan is er nog het LIFT festival, samengesteld door de geweldige David Binder, dus ik ga naar een paar van die shows. Ik kijk er vooral naar uit om de eerste drie uur van Taylor Mac’s uiterst geniale A 24-Decade History of Popular Music voor de derde keer te zien. Fun Home van mijn maatjes Lisa Kron, Jeanine Tesori en Sam Gold in de Young Vic. Er zijn veel Amerikanen hier deze zomer, wat raar is.

Zijn er nog andere toneelstukken waar je een reactie op zou willen schrijven?
Ik heb het afgelopen jaar een paar gekke bewerkingen gedaan – een versie van The Bacchae genaamd Girls voor twee dozijn college kids, wat krankzinnig en heel leuk was, en daarna een bewerking van Everyman genaamd Everybody – dus ik neem eigenlijk een kleine pauze om me op wat andere dingen te concentreren.

Wat is je favoriete regel in An Octoroon?

Ik weet niet waarom, maar het is een van Pete’s regels uit het origineel van Boucicault, die ook in deze versie zit. Misschien vanwege Boucicaults rare poging tot spreektaal? Hoe dan ook, het is: ‘What am gonna come ob’ us?!’