Mowgli was Real: Dina Sanichar, the Indian Boy Raised by Wolves

Dina Sanichar foto uit een krant. (Coll. Serge Aroles / Wikimedia Commons)

Mark Twain zei ooit: “De waarheid is vreemder dan fictie”! Het is ook de overtuiging dat fictie haar wortels heeft in de werkelijkheid en vaak heeft het een het ander beïnvloed. Klinken de woorden “man-cub” bekend? Deze woorden werden gebruikt om het beroemde personage, Mowgli van Rudyard Kipling’s The Jungle Book uit 1894 te beschrijven. Het ging over een jongen of “man-cub” die werd opgevoed door wolven in een bos in India.

Ontdekking van Dina Sanichar, het verwilderde kind

Terugspoelen naar 1867. Locatie: Een bos in het Bulandshahr district van Uttar Pradesh in India. Een groep jagers bevroor in hun spoor, niet in staat om het visioen voor hun ogen te bevatten. Een roedel wolven rennend in het bos had onder hen een buitengewoon wezen. Een deel van de roedel was een 6-jarig jongetje dat op handen en voeten liep. De wolven hadden de jongen geadopteerd en opgevoed.

Er zijn in de geschiedenis verschillende voorvallen geweest van zuigelingen die door dieren in het wild waren opgevoed. Zulke kinderen staan bekend als verwilderde kinderen. De term verwilderd kind is technisch gezien voor een mensenkind dat in het wild heeft geleefd of afgesneden is van de beschaving. Sommigen zijn opgesloten door een ander menselijk wezen zonder menselijk contact. En sommigen groeien op in het wild, waarschijnlijk opgevoed door dieren. Deze kinderen missen niet alleen basale sociale vaardigheden, maar hebben ook moeite met rechtop lopen.

De jagers zagen dit onnatuurlijke gezin een hol ingaan en besloten het verwilderde kind daaruit te halen en mee terug te nemen naar de beschaving. Zij rookten de grot uit en moesten de vrouwelijke wolf doden om de jongen te vangen, die zij naar het Sikandra Missie Weeshuis bij Agra in India brachten. Hij werd gedoopt in het weeshuis, dat geleid werd door pater Erhardt, een missionaris die in India woonde, en omdat het een zaterdag was, kreeg hij de naam Dina Sanichar, Hindi voor zaterdag. Er is gedocumenteerd dat pater Erhardt opmerkte: “Hij kan niet praten, en hoewel ongetwijfeld pagal (imbeciel of idioot), vertoont hij toch tekenen van verstand, en soms echte schranderheid.”

Wat weten we over verwilderde kinderen?

Eminent kinderpsycholoog, Wayne Dennis noteerde in zijn artikel, The Significance of Feral Man, in de American Journal of Psychology van 1941, verschillende kenmerken van een verwilderd kind/verwilderd mens afgeleid uit studies. Volgens Dennis waren verwilderde kinderen (mensen) slordig en onbeschaafd in hun eetgewoonten. Hij beschouwde hen ook als onbekwaam om banden met mensen aan te gaan en tamelijk ongevoelig voor temperatuursveranderingen. Hoewel dit gold voor de meeste verwilderde kinderen, kreeg Dina Sanichar een hechte band met een ander verwilderd kind dat op 5 maart 1872 naar het weeshuis werd gebracht. Vader Erhardt merkte op: “Een vreemde band van sympathie verbond deze twee jongens met elkaar, en de oudste leerde de jongste eerst uit een beker te drinken.”

Sanichar was niet het enige wolfskind dat werd gered. Er waren gevallen van vier andere wolfkinderen die rond die tijd in verschillende delen van India werden gevonden, en in de jaren die volgden doken nog veel meer gevallen van verwilderde kinderen op. In feite is de ontdekking van verwilderde kinderen over de hele wereld een belangrijk onderwerp van studie en discussie geweest.

Toen een verwilderd kind werd gevonden in Aveyron, Frankrijk in 1800, noemde een jonge arts, Jean-Marc Gaspard Itard de jongen Victor en observeerde hem vijf jaar lang, waarbij hij innovatieve manieren ontwikkelde om hem spraak te leren. Victor werd het onderwerp waarrond vooraanstaande geleerden en psychologen discussieerden en probeerden de verschillen tussen de beschaafde mens en wilde dieren te ontcijferen.

Velen merkten op dat het gedrag van Victor onbeschaafd was en meer overeenkwam met het gedrag van wilde dieren. Zo werd ook bij veel verwilderde kinderen vastgesteld dat zij gedrag vertoonden dat leek op dat van wilde dieren in tegenstelling tot dat van mensen uit een beschaafde samenleving.

Sanichar gromde en gromde op dezelfde manier als een wolf, liep op handen en voeten, at rauw vlees, scherpte zijn tanden door als een dier op botten te knagen en verafschuwde het dragen van kleren. De mensen van het weeshuis probeerden geduldig met hem te werken om hem van zijn wildernis te bevrijden, en met het verstrijken van de tijd, werd hij meer open voor het eten van gekookt voedsel en het dragen van kleren, maar toonde geen vooruitgang in de spraak. Hoewel hij niet doofstom was, maakte hij alleen dierlijke geluiden.

Uit studies is gebleken dat verwilderde kinderen de norm van de samenleving niet kunnen overnemen, en dus blijven leven in een zwart gat tussen beschaving en wildernis. Ze zeggen dat de brug tussen de twee de taal is. Later hebben onderzoekers geanalyseerd en geconcludeerd dat er blijkbaar een “kritieke periode” is voor het leren van een taal. Als er tijdens die periode geen vorm van communicatie is, is het bijna onmogelijk om woorden te begrijpen of spraak te verstaan.

Dina Sanichar. (Photos of the Past / Flickr)

Avram Noam Chomsky, bekend als “de vader van de moderne taalkunde”, schreef in zijn publicatie Syntactic Structures uit 1957 dat het een taal is die menselijke ervaring mogelijk maakt. Volgens Chomsky zouden mensen die geen taal kennen, als ze op een eiland werden achtergelaten, binnen een paar generaties een eigen taal genereren.

In zijn boek, Wolf Children and the Problem of Human Nature, schreef filosoof Lucien Malson dat Sanichar “ruwere, minder specifiek menselijke” vormen van communicatie in elkaar had gezet. Net als veel andere verwilderde kinderen, was hij geneigd tot blaffen, grommen, janken en aanvallen; waarschijnlijk opgepikt van de acties van de dieren waarmee hij leefde.

Overlijden van Dina Sanichar

Dina Sanichar leefde een kort leven, hij stierf op de jonge leeftijd van 34 jaar. Hij woonde zijn hele leven in het weeshuis en vertoonde weinig verbetering. Hij kon rechtop staan en lopen, kleedde zich met enige moeite aan, en kon zijn beker en bord in de gaten houden. Hij had ook geleerd van een bord te eten, maar hij snoof altijd aan zijn eten voor hij het in zijn mond stak en bleef weg van alles wat geen vlees was. Sanichar nam gretig een menselijke gewoonte over, roken, en werd een kettingroker. Er wordt gespeculeerd dat hij aan tuberculose stierf in 1895.

Denk je dat Rudyard Kipling’s Mowgli geïnspireerd zou kunnen zijn door Dina Sanichar?

Vond je dit artikel leuk? Bekijk ook “Victor van Aveyron – De verwilderde jongen uit Frankrijk”.

Aanbevolen lectuur:
Wolfkinderen en het Probleem van de Menselijke Natuur | Door Lucien Malson

Fact Analyse:
STSTW Media streeft ernaar om accurate informatie te leveren door middel van zorgvuldig onderzoek. Er kunnen echter dingen fout gaan. Als u vindt dat bovenstaand artikel onjuist of tendentieus is, laat het ons dan weten via [email protected].