Menu

Deze vreemde, plantachtige wezens verbergen zich in het volle zicht tussen heldere koralen en anemonen, stevig verankerd op de zeebodem, terwijl hun slanke, vertakkende ledematen uitwaaieren als kleurrijke varenbladeren.

Maar het wordt pas echt vreemd als ze losbreken – zwemmend, drijvend, of zelfs lopend door de oceaan als een kleine Triffid die zijn apocalyptische agenda nog moet realiseren.

Kijk eens naar dit ding:

Dit zijn crinoïden, leden van de stekelhuidigenfamilie waartoe ook zeesterren en zee-egels behoren.

Er zijn zo’n 600 soorten crinoïden op aarde, en ze komen overal ter wereld voor, zowel in ondiep water als op dieptes tot 9.000 meter.

In Australië komen ze overal voor, van de mysterieuze oostelijke afgrond die zich uitstrekt van Launceston tot Brisbane, tot in het Groot Barrièrerif, en aan de westkust.

Weliswaar ontwikkelen veel crinoïden als juveniel stengels om zich aan de zeebodem te hechten, maar als volwassene verliezen zij deze vaak om vrijzwemmende organismen te worden.

De soorten die hun stengels tot aan hun volwassenheid behouden, worden zeelelies genoemd, omdat ze op onderwaterbloemen lijken:

(Afbeelding: NOAA)

De soorten die hun stengels verliezen, worden vedersterren genoemd.

Vedersterren kunnen zich nog steeds aan rotsen en substraat verankeren als dat nodig is, met behulp van een stel kleine pootjes die cirri worden genoemd:

(Beeldkrediet: Magnus Deep Below)

Die mooie gefranjerde armen zijn bedekt met piepkleine, slijm afscheidende buisvoetjes die onafhankelijk van elkaar kunnen bewegen, en zo kunnen de veersterren plankton en andere microscopisch kleine hapjes vangen die door het water zweven.

Maar hoe ze dit voedsel eigenlijk in hun mond krijgen, is een heel ander verhaal, zoals Sara Mynott, een marien biologe aan de Universiteit van Exeter in het Verenigd Koninkrijk, uitlegt voor Nature.

Het proces begint met de voet die het verst van de mond is verwijderd en wordt schoongemaakt door de voet er direct onder, die de met slijm gevulde snack bundelt voordat deze, voet voor voet, langs de arm wordt vervoerd.

“De volgende voet naar beneden wikkelt zich om die erboven, en schraapt het voedsel voor een tweede keer af,” zegt Mynott. “Dit proces gaat helemaal door langs de arm van de vederster, waardoor een bolus van voedsel ontstaat die geleidelijk in grootte toeneemt.”

De bolus bereikt uiteindelijk de mond, waar het wordt opgenomen in een U-vormige darm.

Die hoefijzervormige darm is belangrijk, omdat hij de vederster in staat stelt haar anus vlak naast haar mond te plaatsen, want waarom zou je de zaken ingewikkelder maken als je alles vanuit ongeveer hetzelfde gebied van je gezicht kunt laten komen en gaan?

Weliswaar kunnen vedersterren zich verplaatsen, maar ze worden er zelden mee betrapt, en tot voor kort werd aangenomen dat ze zich uiterst traag voortbewogen.

Volgens Tomasz Baumiller, conservator ongewervelden van het Museum of Paleontology van de Universiteit van Michigan, dachten wetenschappers vroeger dat vedersterren nauwelijks een halve meter in een uur konden afleggen, maar in 2005 werd er een vastgelegd met snelheden tot 5 cm per seconde (tot 180 meter per uur).

Hier ziet u hoe ze eruit zien als ze zwemmen, en het is eerlijk gezegd zo betoverend, dat ik denk dat ik bijna klaar ben om onze Triffid overlords te verwelkomen: