Menu
Tim the Yowie Man
Tim the Yowie Man
Natuurkenner, auteur, omroeper en reisleider Tim the Yowie Man heeft de afgelopen 25 jaar besteed aan het documenteren van de ongewone natuurverschijnselen van Australië. Hij is de auteur van verschillende boeken, waaronder Haunted and Mysterious Australia (New Holland, 2018). Volg hem op Facebook en Twitter: @TimYowie
Roep de Zuidelijke Hooglanden van New South Wales in en de meeste mensen denken aan glooiende heuvels, Devonshire-thee en winkels waar antiek wordt verkocht. Maar een groot aantal historische rapporten suggereren dat het schilderachtige hooglanddorp Burrawang, 140 km ten zuidwesten van Sydney, ook gedachten aan bunyips zou moeten oproepen.
In de vallei eronder ligt een groot moeras dat de thuisbasis is van vele ongewone levensvormen, waaronder de zeldzame reuze libel, die deel uitmaakt van een oude groep insectenvliegers die veel voorkwamen in het tijdperk van de dinosauriërs.
Ook zou in de duistere diepten van het moeras de Burrawang Bunyip schuilen, een mythisch wezen waarvan het gebrul volgens vele anekdotes de rillingen over de rug van veel plaatselijke bewoners heeft doen lopen. In tegenstelling tot de meeste bunyips, die hun oorsprong vinden in Droomverhalen, is dit Burrawang exemplaar een moderner wonder.
In het begin van de jaren 1930 vluchtte een groep spoorwegarbeiders in afgrijzen nadat ze vreemde geluiden hadden gehoord waarvan ze dachten dat het een bunyip was, afkomstig uit het moeras. Misschien wilden ze een excuus om de volgende dag vrij te hebben, of hadden ze eerder op de avond te lang in de kroeg gezeten.
De Burrawang Bunyip was op zijn hevigst in de jaren zestig, toen zijn “stierachtige gebrul” vaak in het moeras te horen was. “Het gebrul was zo luid dat het de flessen van de bovenste plank van de bar deed schudden,” herinnert Ed Woolfrey, voormalig caféhouder van de Burrawang pub zich.
Maar, wat veelzeggend is, de bunyip is niet meer gehoord sinds een deel van het moeras in 1974 werd afgedamd, wat aanleiding gaf tot theorieën dat de beruchte brul eigenlijk uit het veen van het moeras kwam. (Het moeras is een van de beste voorbeelden in continentaal Australië van veenland, dat uitzet en inkrimpt bij veranderende temperaturen.)
Tot zover over hoe een bunyip zou klinken. Hoe ziet het eruit? Vraag het 10 mensen en je krijgt 10 verschillende beschrijvingen. De meeste beschrijven het als een gevederde zeehond met poten. Andere anekdotes zijn nog vreemder en beschrijven het als een amfibisch vliegend schepsel met een lange cycloopachtige hoorn. Echt waar!
In 1847 werd een ‘bunyip schedel’ tentoongesteld in het Sydney Museum, nu het Australisch Museum. De vooraanstaande naturalist William Macleay onderzocht het vreemd uitziende relikwie en vergeleek het met een nog vreemder exemplaar met slechts één oogkas. Hij concludeerde dat het niet om een nieuwe soort ging, maar dat beide schedels natuurwonderen waren – de ene was een misvormde kameel en de andere een misvormd veulen.
Wat ook zijn oorsprong was, de bunyip is deel geworden van onze Europese folklore en komt voor in veel klassieke Australische kinderboeken, zoals The Bunyip of Berkeley’s Creek, door Jenny Wagner en Ron Brooks (Picture Puffin, 1978) en Michael Salmon’s The Monster That Ate Canberra (Halstead Press, 1972).
In 1994 gaf Australia Post The Bunyip Set Fine Mint zegels uit. En in 2001 de Nationale Bibliotheek van Australië chronique waarnemingen van de bunyip in een reizende tentoonstelling. Maar als je een bunyip op zijn brullendst wilt meemaken, ga dan naar Murray Bridge in South Australia. Als je daar wat muntjes in een gleuf gooit, komt er een mechanische bunyip uit een betonnen grot tevoorschijn die brult.
Of zijn roep net zo luid is als die van zijn Burrawang neef, zullen we nooit weten.
Leave a Reply