Menu, Gidsen, en Bronnen
Hoe is deze jongen op Harvard gekomen, zult u zich afvragen? Wonderen, wonderen, wonderen.
Dus, mijn moeder dwong me hier in te schrijven. Ik probeerde te weigeren. Ik zei haar dat Harvard vol zat met kinderen die elke dag een coltrui dragen of kaviaar als shampoo gebruiken. Harvard was niet de school voor mij. Hoe wist ik dat als ik er nooit was geweest of er onderzoek naar had gedaan? College Vertrouwelijk. En bovendien maakte het niet eens uit, want Harvard zou me nooit aannemen. Ik was te middelmatig. Ik heb nooit ebola genezen, ik ging niet naar Elite High School #6, en ik ben Natalie Portman niet (hoewel ik het niet erg zou vinden haar voor een dag te zijn).
Maar nadat ik Harvard had bezocht, overtuigde mijn moeder me om me aan te melden tijdens de Early Action-pool. Mijn moeder zit me zelden op de huid over wat dan ook, misschien omdat ik de jongste van vier ben en ze het al had opgegeven toen ze mij kreeg. Dus toen ze echt aandrong op Harvard, zei ik uiteindelijk ‘prima’. Harvard was best cool tijdens de tour. Ze zou alleen een McFlurry voor me moeten kopen als ik afgewezen werd.
Ik deed niet echt iets geks op de middelbare school. Ik deed normale kinderdingen, werkte hard in mijn lessen, werkte minder hard op mijn werk bij Pinkberry, en betrok mezelf bij een paar verschillende buitenschoolse activiteiten waar ik gepassioneerd over was. Ik heb ook niet echt iets geks gedaan met mijn aanmelding. Ik heb geen video van mezelf in bikini naar de toelatingscommissie gestuurd, zoals Elle Woods, of een opstel geschreven over hoe ik de welwillende heerser van het heelal zou worden (hoewel ik dat op een gegeven moment wel zal worden, wacht maar af). Ik heb gewoon mijn aanvraag ingevuld zoals ik. Zoals de kleine oude Dan. Ik drukte op de verzendknop, en toen was het voorbij.
Twee maanden later kreeg ik een e-mail van Harvard waarin stond dat ik was doorgeschoven naar de reguliere pool. Wat dan ook, Harvard. Wat betekent “Veritas” eigenlijk? Waarschijnlijk iets stoms. Ik zei het je toch, mam. Ik neem een M McFlurry, alsjeblieft. Ik had nooit gedacht dat ik zo’n grote H-trui zou dragen of er zo kunstzinnig uit zou zien.
Ik had nooit gedacht dat ik die grote H-trui zou dragen of er zo ~artsy~ uit zou zien.
Toen, voor de volgende lange maanden, had ik mijn zinnen gezet op een hoop verschillende scholen, maar geen van hen was Harvard. Toen eind maart de toelatingsmails voor Harvard moesten komen, kwam mijn e-mail niet in mijn mailbox. Ik nam aan dat ik was afgewezen, maar de volgende ochtend belde ik voor de zekerheid toch maar even naar het toelatingsbureau.
“Hé, ik heet Dan Milaschewski, en ik heb me ingeschreven voor Harvard, maar ik heb gisteren geen brief gekregen. Ik bedoel, ik ben waarschijnlijk afgewezen, maar ik wilde het gewoon weten. De stem aan de andere lijn werd erg nerveus. “Oh-uh-yeah, ik ga het controleren.” Toen was er een lange stilte. Eindelijk, “Je bent toegelaten!”
Lol, wat? “April fools?” Vroeg ik. “Nope, je bent echt toegelaten! Gefeliciteerd!”
Mirakels gebeuren, of, in mijn geval, enorme beoordelingsfouten bij de toelatingscommissie ook. Vanaf dat moment was, is en zal Harvard altijd mijn thuis zijn. Ik ben er vrij zeker van dat “Veritas” waarheid betekent?
Mam en ik zijn zo sappig in de Harvard Coop!
Dus, mijn advies aan iedereen is tweeledig: 1) luister naar je moeder, en 2) laat je niet intimideren door Harvard als je geïnteresseerd bent. Ja, Harvard accepteert een aantal zeer getalenteerde studenten, maar ze nemen ook kinderen aan die gewoon aardige, hardwerkende kinderen zijn. Het oude gezegde is dat je meer kans maakt als je je aanmeldt. Solliciteer zeker, want je weet nooit wat er gebeurt!
Leave a Reply