Lijst van de grootste geslachten van bloeiende planten

Er zijn 57 geslachten van bloeiende planten die naar schatting ten minste 500 beschreven soorten bevatten. De grootste daarvan is momenteel het peulvruchtengeslacht Astragalus (melkwikke), met meer dan 3000 soorten.

Agamosoorten in het Ranunculus auricomus-complex dragen bij tot de toename van het aantal soorten in het geslacht Ranunculus.

De grootte van plantengeslachten varieert sterk van geslachten die slechts één soort bevatten tot geslachten die duizenden soorten bevatten, en dit verschil werd al vroeg in de geschiedenis van de plantenclassificatie duidelijk. Het grootste genus in Carl Linnaeus’ Species Plantarum was Euphorbia, met 56 soorten; Linnaeus was van mening dat geen enkel genus meer dan 100 soorten mocht bevatten.

De ongelijkheid in de grootte van de genus is voor een deel toe te schrijven aan historische factoren. Volgens een door Max Walters in 1961 gepubliceerde hypothese houdt de omvang van plantengeslachten verband met de leeftijd, niet van het taxon zelf, maar van het concept van het taxon in de hoofden van taxonomen. Planten die groeiden in Europa, waar het grootste deel van de vroege taxonomie was gebaseerd, werden daarom ingedeeld in relatief kleine geslachten, terwijl die uit de tropen werden gegroepeerd in veel grotere en heterogenere geslachten. Evenzo werden planten met gemeenschappelijke geneeskrachtige eigenschappen, zoals de vele soorten Euphorbia, in één geslacht verenigd, terwijl planten met uiteenlopende toepassingen, zoals de grassen, in vele geslachten werden gesplitst. Waar er veel klassieke namen voor groepen planten waren, zoals in Apiaceae / Umbelliferae of Brassicaceae / Cruciferae, werden kleine genera gedefinieerd, terwijl groepen die niet door klassieke auteurs waren onderverdeeld, als grotere genera bleven bestaan, zoals Carex. Een aantal biologische factoren beïnvloedt ook het aantal soorten. Zo maakt het voorkomen van apomixis de erkenning mogelijk van grote aantallen agamospecies, en dergelijke taxa hebben geholpen om geslachten als Ranunculus en Potentilla te versterken.

De introductie van infragenerieke taxa (zoals het subgenus, de sectie en de serie) in de 19e eeuw door botanici, waaronder Augustin Pyrame de Candolle, maakte het mogelijk om grote geslachten te behouden die anders onhandelbaar zouden zijn geworden. E.J.H. Corner geloofde dat het bestuderen van grote geslachten meer inzicht zou kunnen geven in de evolutiebiologie, en hij concentreerde zijn inspanningen op grote tropische geslachten zoals Ficus.