John Gower
John Gower, (geboren 1330?-gestorven 1408, Londen?), middeleeuws Engels dichter in de traditie van hoofse liefde en morele allegorie, wiens reputatie ooit die van zijn tijdgenoot en vriend Geoffrey Chaucer evenaarde, en die het schrijven van andere dichters van zijn tijd sterk beïnvloedde. Na de 16e eeuw nam zijn populariteit af, en de belangstelling voor hem herleefde pas in het midden van de 20e eeuw.
Op grond van Gower’s taal wordt gedacht dat hij van Kentish afkomst was, hoewel zijn familie uit Yorkshire kan zijn gekomen, en hij was duidelijk een man van enige rijkdom. Uit toespelingen in zijn poëzie en andere documenten blijkt echter dat hij Londen goed kende en waarschijnlijk een ambtenaar aan het hof was. Op een bepaald moment bekende hij Richard II, en in 1399 kreeg hij van Hendrik IV levenslang twee pijpen (vaten) wijn per jaar als beloning voor lovende verwijzingen in een van zijn gedichten. In 1397, als leek wonend in de priorij van St. Mary Overie, Southwark, Londen, trouwde Gower met Agnes Groundolf, die hem overleefde. In 1400 beschreef Gower zichzelf als “senex et cecus” (“oud en blind”), en op 24 okt. 1408 werd zijn testament bewezen; hij liet legaten na aan de priorij van Southwark, waar hij begraven is.
Gower’s drie belangrijkste werken zijn in het Frans, Engels en Latijn, en hij schreef ook een serie Franse balades bestemd voor het Engelse hof. De Speculum meditantis, of Mirour de l’omme, in het Frans, bestaat uit 12-regelige strofen en opent indrukwekkend met een beschrijving van het huwelijk van de duivel met de zeven dochters van de zonde; verdergaand met het huwelijk van de rede en de zeven deugden, eindigt het met een verschroeiend onderzoek naar de zonden van de Engelse samenleving vlak voor de Boerenopstand van 1381: de denunciatoire toon wordt helemaal aan het eind verlicht door een lange hymne aan de Maagd.
Gower’s belangrijkste Latijnse gedicht, de Vox clamantis, heeft veel aan Ovidius te danken; het is in wezen een preek, deels een kritiek op de drie standen van de samenleving, deels een spiegel voor een vorst, in elegische vorm. De politieke doctrines van de dichter zijn traditioneel, maar hij gebruikt de Latijnse taal met vloeiendheid en elegantie.
Gower’s Engelse gedichten omvatten In Praise of Peace, waarin hij de koning dringend verzoekt de verschrikkingen van de oorlog te vermijden, maar zijn grootste Engelse werk is de Confessio amantis, in essentie een verzameling voorbeeldige liefdesverhalen, waarin de priester van Venus, Genius, de dichter, Amans, instrueert in de kunst van zowel de hoofse als de christelijke liefde. De verhalen zijn voornamelijk ontleend aan klassieke en middeleeuwse bronnen en worden verteld met een tederheid en de ingehouden vertelkunst die vandaag de dag Gower’s grootste aantrekkingskracht vormen.
Leave a Reply