In The Era Of Hygiene, ‘Clean’ Author Makes The Case For Showing Less

www.boelke-art.de/Getty Images

James Hamblin is het beu om gevraagd te worden of hij stinkt.

Hamblin, een arts en gezondheidsverslaggever, beantwoordt de vraag sinds 2016, toen het artikel dat hij schreef over zijn beslissing om te stoppen met douchen viraal ging. Het stuk schetst dwingende redenen waarom men minder tijd zou willen besteden aan het sop: Cosmetische producten zijn duur, douchen gebruikt veel water, en het hele proces kost kostbare tijd.

Misschien wel het belangrijkste is dat baden het microbioom van onze huid verstoort: het delicate ecosysteem van bacteriën, schimmels, mijten en virussen die leven op (en in) het grootste orgaan van ons lichaam. Van de meeste van deze microben wordt gedacht dat het goedaardige profiteurs zijn; ze doen zich tegoed aan ons zweet en onze oliën zonder dat dit gevolgen heeft voor onze gezondheid. Een klein aantal veroorzaakt schadelijke effecten, in ernst variërend van vervelende jeuk tot een levensbedreigende infectie. En sommige helpen ons, bijvoorbeeld door te voorkomen dat gevaarlijker soorten zich vestigen.

Clean The New Science of Skin, door James Hamblin. Penguin Random House hide caption

toggle caption

Penguin Random House

Onderzoekers staan aan het begin van het ontwikkelen van het volledige beeld van hoe wezenlijk dit diverse levende omhulsel onze algehele gezondheid beïnvloedt, en veel van hun bevindingen suggereren dat de microben op onze huid zelfs nog belangrijker zijn dan eerder werd begrepen. De huid is lang beschouwd als onze eerste verdedigingslinie tegen ziekteverwekkers, maar nieuwe studies suggereren dat de eerste bescherming kan komen van de microben die aan het oppervlak leven.

Ondertussen zijn de gezondheids- en cosmetica-industrieën al bezig met het ontwikkelen van nieuwe categorieën van “prebiotische” behandelingen en huidverzorgingsproducten die beweren onze huidpopulatie van gunstige microben te cultiveren en de onruststokers te verbannen.

Hamblin’s nieuwe boek, Clean: The New Science of Skin, is een documentair overzicht van dit prilste moment in ons begrip van het huidmicrobioom. Hamblin sprak met mensen uit een breed scala van gespecialiseerde perspectieven: een verzamelaar van historische zeepreclames, de megafans met dauwwangen van een minimalistisch cosmeticamerk, verschillende CEO’s, vele soorten wetenschappers, waaronder een “disgustologist”, en de oprichter van een stijl van verslavingsherstelbehandeling die is gericht op het therapeutische potentieel van menselijke aanraking.

Maar, zegt Hamblin, meestal als mensen te horen krijgen dat hij zich al vijf jaar niet heeft gedoucht, willen ze alleen weten of hij stinkt. Hij legt plichtsgetrouw uit dat hij nog steeds regelmatig zijn handen wast met zeep, af en toe zijn haar nat maakt om van bedhoofd af te komen en zich afspoelt als hij zichtbaar vuil is. Maar hij vindt de vraag vermoeiend – en ook onthullend.

“We zijn cultureel een stuk beter geworden in het niet oordelen over allerlei dingen, maar als mensen stinken of geen deodorant gebruiken, is het op de een of andere manier OK om te zeggen: ‘Je bent vies’ of ‘Blijf bij me uit de buurt!’ en het wordt uitgelachen,” zegt hij. “Ik probeer terug te duwen tegen het gevoel dat er een universele standaard van normaalheid is.”

James Hamblin, auteur van Clean: De nieuwe wetenschap van de huid. Kasia Cieplak-Mayr hide caption

toggle caption

Kasia Cieplak-Mayr

We spraken met Hamblin, die stafschrijver is en de co-host van de podcast Social Distance voor The Atlantic, over de voordelen en sociale dynamiek van minder douchen, en de komende golf van microbieel-geoptimaliseerde cosmetica.

Dit interview is voor de duidelijkheid en lengte bewerkt.

Je boek wil een aantal culturele normen over hygiëne aan de kaak stellen. Welke vormen van reiniging zijn volgens u aan herziening toe, en welke zijn kritisch?

Er is een onderscheid tussen “hygiëne” en “reinigingsrituelen” dat op dit moment bijzonder belangrijk is. “Hygiëne” is de meer wetenschappelijke of volksgezondheidsterm, waar je het echt hebt over ziektevermijding of ziektepreventie gedrag. Verwijderen van slijm, braaksel, bloed uitwerpselen … elk gedrag dat mensen het signaal geeft “Ik ben attent over het niet overbrengen van ziekten naar jou, en ik ben een veilig persoon om bij in de buurt te zijn.” Dat is inclusief handen wassen, tanden poetsen, open wonden schoonmaken, zelfs maskers dragen. Maar veel van de andere dingen die we doen zijn klasse- en welvaartsaanduidingen – zoals je haar kammen of je tanden bleken of deodorant dragen – die hebben eigenlijk niets te maken met ziektevermijding of ziekteoverdracht. Het is veel meer een persoonlijke of culturele voorkeur. En dat is waar mensen experimenteren met minder doen.

Waarom denkt u dat sommige van deze culturele praktijken het verdienen om opnieuw te worden onderzocht?

Zoveel redenen. We geven veel geld uit (of in ieder geval voor de pandemie, ik heb geen nieuwe gegevens) aan producten en praktijken in dit enorme industrie-complex van zelfzorg, huidverzorging, hygiëne en cosmetica – dat nauwelijks gereguleerd is, dat een enorm en belangrijk deel uitmaakt van het dagelijks leven van mensen, waar mensen zich veel zorgen over maken, waar mensen veel plezier aan beleven, waar mensen zich aan hechten, waar mensen over oordelen, en dat veel milieueffecten veroorzaakt in termen van water en plastic.

En dan is er nog de opkomende wetenschap van het huidmicrobioom. Schoon zijn betekende microben uit onszelf verwijderen, dus het is een belangrijk moment om te proberen te verduidelijken wat we precies proberen te doen als we hygiënisch gedrag vertonen.

Sommige mensen interpreteren de centrale stelling van je boek verkeerd als “minder douchen zoals ik deed.” En dat is niet wat je bepleit. Dus is er een stelling of oproep tot actie in je gedachten?

Ik denk dat veel mensen – niet iedereen – minder zouden kunnen douchen, als ze dat zouden willen. Ons wordt door marketing, en door sommige overgeleverde tradities, verteld dat het nodig is om meer te doen dan in feite het geval is. Je gezondheid zal er niet onder lijden. En je lichaam is niet zo walgelijk dat je elke dag je microbiële ecosysteem moet omgooien.

Als je met minder toe kunt zonder sociale of professionele gevolgen te ondervinden, en het levert je geen waarde of gezondheidsvoordeel op, dan is dat het punt waarop ik zeg: “Waarom niet? Waarom probeer je het niet?”

Je schreef dat je denkt dat we aan de rand staan van een radicale herconceptie van wat het betekent om clean te zijn. Wat bedoel je daarmee?

Dat is moeilijker te beantwoorden omdat ik niet weet hoe het huidige moment de dingen gaat veranderen. Maar ik geloof dat er een verschuiving in de zeer nabije toekomst op komst is, vergelijkbaar met wat we zagen met het darmmicrobioom.

Twintig jaar geleden was het idee van kombucha, en probiotica, en proberen om een gezond biome in je darmen te hebben, echt marginale hippieconcepten. En nu doen we klinische proeven met ontlasting transplantaties. Het is heel gewoon om na te denken over je microbioom. Mensen zijn zich meer bewust van zaken als overmatig antibioticagebruik omdat ze het microbioom in de darmen niet willen verstoren. Dat is echt een radicale verandering.

En zoiets als de huid zou nog radicaler zijn in termen van het effect op ons dagelijks leven, en consumentengedrag en uitgaven, omdat veel van wat traditioneel wordt gedaan, is gebaseerd op het uitroeien van microben.

Na het lezen van uw boek, zet ik me schrap voor een lawine van nieuwe probiotische en prebiotische reinigingsproducten die in de nabije toekomst in de schappen zullen liggen. Wat denkt u dat de gemiddelde consument moet weten als hij of zij beoordeelt of een product waarschijnlijk nuttig is of niet?

Wel, als dingen als acne, eczeem en psoriasis het resultaat zijn van een wisselwerking tussen je immuunsysteem en de microben op je huid, is het wetenschappelijk gezien inderdaad een veelbelovende en coole hypothese om te denken dat we dat microbioom kunnen veranderen en mensen door hun opflakkeringen of uitbraken heen kunnen helpen. Die wetenschap is supersound.

Maar als het mogelijk is dat we dingen beter kunnen maken, dan is het ook mogelijk dat we dingen slechter kunnen maken. Als een product je biome op een zinvolle manier verschuift, dan heeft het de capaciteit om effecten te creëren die je niet wilde.

We zitten hier echt op een dunne lijn tussen drugs en schoonheidsproducten, wat het voor consumenten erg moeilijk maakt om dat te weten.

Wat is het gevaar van die dunne lijn?

Het meest waarschijnlijke is dat deze producten niets doen. Omdat er zo weinig toezicht is op dit soort producten, weten we niet eens zeker of ze bevatten wat ze beweren te bevatten. En als ze je huidmicroben significant zouden veranderen, zou ik heel voorzichtig willen zijn dat er inderdaad bewijs was dat die verandering goed was en de moeite waard.

Ik denk dat veel mensen dit soort producten kopen met de gedachte: “Het kan geen kwaad, toch?” En ik zou willen voorstellen in gedachten te houden dat als iets kan helpen, dat het ook kwaad kan.

Dus alleen omdat wetenschappers leren dat het microbioom belangrijk kan zijn voor onze gezondheid, is de oplossing voor huidproblemen niet per se “ga naar de drogist en koop een probiotische shampoo.”

Ik denk dat dat een geweldige takeaway is. En eigenlijk, ik denk dat we zijn te cultureel geneigd om topische oplossingen te zoeken de meeste van de tijd. Dat ben ik zeker geweest. De huid is heel vaak een uiterlijke manifestatie van onze algehele gezondheid. Heel zelden blijft iets beperkt tot de huid.

Iedereen heeft ervaren dat als je gestrest bent, niet goed eet, niet hebt gesport, niet slaapt, je er slechter uitziet – en misschien ook wel ruikt – dan op andere momenten. En we zijn geneigd om op zoek te gaan naar een product om dat te verdoezelen. Soms is dat de enige manier van handelen.

Maar in een ideale wereld zouden we in staat zijn om dat op te vatten als een teken dat er iets mis was, en aandacht nodig had in onze algehele benadering van gezondheid. We kunnen belangrijke signalen missen als onze onmiddellijke neiging is om een product te zoeken om dingen te verdoezelen.

Hoe heeft uw identiteit als cisgender blanke man uw verslaggeving over dit onderwerp beïnvloed?

Probably one of the main reasons I’ve been able to go so long without using is because of the privilege of my position in American society. In de mate dat deze normen cultureel bepaald zijn, ben ik afkomstig uit de groep die deze normen heeft geschapen. Daarom denk ik dat ik in staat was om tegen hen in te gaan zonder meer discriminerende gevolgen. Ik bedoel, mensen noemen me “grof”. Maar ik heb er niet professioneel onder geleden, voor zover ik weet. En andere mensen zouden dat wel hebben.

Ik zeg niemand dat ze minder moeten doen, in principe. Ik probeer alleen te begrijpen waarom we de dingen doen die we doen. Hoe sta jij tegenover de meest controversiële vraag op het internet: je benen wassen onder de douche?