Ik veranderde van een rokende puinhoop met overgewicht in een marathonloper

Living

By Gregory E. Miller

August 20, 2019 | 4:07pm

In haar twintiger jaren was Brittany O’Neill een zelfverklaarde puinhoop.

Toen ze in de Upper West Side woonde, rookte ze anderhalf pakje Marlboro Lights per dag, had ze zes cijfers aan studieschuld en had haar baan die een theatergezelschap leidde een aantal ongezonde bijwerkingen.

“In de entertainmentindustrie ga je voor de show wat drinken, en dan ontmoet je donoren bij een show, en daarna ga je uit met de cast en drink je nog eens drie uur,” vertelt O’Neill, nu 35 en woonachtig in Brooklyn, aan The Post. “En dan ben je dronken en heb je zoiets van: ‘Nou, ik moet twee cheeseburgers eten, denk ik!’ “

De 1 meter 60 lange O’Neill werd 227 pond, voordat ze in 2011 besloot om zich aan te passen. Ze schaamde zich te veel om buiten te gaan joggen, dus ging ze naar de sportschool en liep langzaam 2 mijl op een loopband. Ze had eerder alleen hier en daar hardgelopen, maar deze keer klikte er iets. Ze was eraan verslaafd. Na acht maanden stelde ze zich een doel: ze zou de marathon van New York gaan lopen.

O’Neills beste vriend en kamergenoot uit die tijd, Paul Downs Colaizzo (34), werd vrijwel meteen geïnspireerd om een film te maken over haar reis.

De resulterende “Brittany Runs a Marathon,” geschreven en geregisseerd door Colaizzo, raakt de theaters vrijdag na het winnen van de felbegeerde publieksprijs op het Sundance Film Festival in het begin van 2019. De komedie ster Jillian Bell – scène-stealer van “22 Jump Street” – als een gefictionaliseerde, rommeligere versie van Brittany wiens pad naar de startlijn beurtelings hilarisch, hartverwarmend en hartverscheurend is.

“Ik wilde beginnen met iemand die je onderschat, zoals de grappige sidekick,” vertelt Colaizzo aan The Post. “En in de loop van de film pel je langzaam de lagen af en vraag je het publiek zich in te leven in iemand die ze hun hele leven hebben leren uitlachen in films.”

Colaizzo lichtte O’Neill ruim voor haar wedstrijddatum in over zijn filmplan.

“Ik zei: ‘Ik schrijf een film over jou,'” zegt Colaizzo. “Ze zei, ‘Hoe heet het?’ Ik zei, ‘Brittany loopt een marathon. ‘ Ze zei, ‘Hoe snel rent ze erin?’ “

O’Neill was laser-focused in haar zoektocht. Ze stopte met het eten van bewerkte voedingsmiddelen en verloor 70 pond. Ze gebruikte een trainingsplan uit Pete Pfitzinger en Scott Douglas’ boek “Advanced Marathoning” en nam dynamische zelfcoaching op uit Brad Hudsons “Run Faster From the 5K to the Marathon: How To Be Your Own Best Coach.” Een soundtrack van Beyoncé en Salt-N-Pepa hielp haar op de been te houden terwijl ze jaren van triomfen en tegenslagen beleefde. In november 2014 was ze klaar om te racen. Ze voltooide de 26,2 mijl in een indrukwekkende 3:55:57, waarmee ze haar doel van vier uur verpletterde.

O’Neill werkt nu voor een bureau voor de hervestiging van vluchtelingen en loopt nog steeds regelmatig, hoewel ze zegt dat ze waarschijnlijk niet nog een marathon zal lopen vanwege tendinitis. Na jaren van strijd, zegt ze dat ze op een goed punt is met het getal op de weegschaal en hoe ze zich voelt over zichzelf.

“Ik ben altijd een soort van het veranderen van mijn verwachtingen van mezelf en probeer die zoete plek te vinden tussen zelfverbetering en zelfacceptatie,” zegt ze. “En ik leer dat die twee elkaar niet hoeven uit te sluiten.”