‘Ik kreeg er antidepressiva van’: welkom op GOMI, de wrede site voor vrouwelijke snark
Jenna Andersen is een 30-jarige ex-mormoonse fotografe die in de buitenwijken van San Francisco woont. Ze schrijft de blog That Wife, waarop ze in dagboekstijl schrijft over het volgen van een developer bootcamp, het geven van borstvoeding aan haar kinderen en het bakken van cupcakes met courgettes.
Deze maand dingt Andersen mee naar haar derde Lifetime Failchievment Award van de website GOMI voor haar bijdrage aan “de meest WTF-content” in een jaar.
“Haar bestaan alleen al heeft voor mij bewezen dat er geen God is,” schreef een commentator die haar vorig jaar nomineerde voor de Failchievment Award. Een ander, Gail, was het ermee eens: “Er is geen slechtere persoon (of blogger) op de planeet.” Een derde, van Susan C: “Ze klinkt niet verdienen van een kind nu, of in de toekomst.”
Welkom op GOMI, kort voor Get Off My Internets, een website gewijd aan het chroniqueur van de kronieken van de internet beroemdheden. Stilistisch, het leent Gawker’s snark en Reddit’s threads, het aanpakken van mode, voedsel, lifestyle en moederschap blogs met een onaangedaan oog. Als lifestyle blogs een picknick zijn van optimistische, goed gestileerde, sarcasme-vrije gesprekken over kinderen en mason jar ambachten, is GOMI de menigte in de hoek die de op handen zijnde echtscheiding van de gastvrouw voorspelt.
Hoewel GOMI al bijna een decennium bestaat, is er voor de vrouwen die het doelwit van de site zijn, nog steeds weinig wat ze kunnen doen als het te ver gaat.
Voor Jenna Andersen was het dieptepunt het krijgen van een e-mail van een onbekende die zei dat ze haar hadden aangegeven bij de kinderbescherming omdat ze haar baby in de badkamer hadden laten slapen omdat het daar stil was.
“Ze probeerden onze kinderen weg te halen omdat ze over ons hadden gelezen op GOMI, en dat was genoeg bewijs om te bewijzen dat we onze kinderen niet meer zouden mogen hebben,” zegt ze.
Ze werd nooit benaderd door de autoriteiten, maar zegt dat de “hamcats”, zoals GOMI-gebruikers zichzelf noemen, haar raakten.
“Wanneer deze dingen op het moment gebeuren, zijn ze zo schokkend, en ze voelen eng, dramatisch en echt,” zegt ze. “Ze zaten constant in mijn hoofd. Ik deed van alles en dacht na over hoe zij het zouden opvatten als ze erbij waren. Het was echt giftig.”
GOMI, opgericht in 2008 door blogger Alice Wright, is een van de meest geconcentreerde en actieve van de “haatblogs”. De gebruikers, die handelen in antifandom, lenen de gewoonte om in het echte leven achter de rug van mensen te praten, behalve dat er op internet geen rustig hoekje is om te kwebbelen. Alles wordt direct in iemands gezicht gezegd.
Natalie Holbrook, 33, die de blog Hey Natalie Jean schrijft, begon haar blog als brieven aan haar moeder. Haar output is ook up voor een “Biggest WTF” award. Ze zegt dat de pesterijen die ze ondervond via GOMI haar in therapie stuurden.
“Het zette me rechtmatig aan de antidepressiva,” zegt Holbrook. “Je probeert ervan weg te blijven, want op het moment dat je het leest, zit het voor altijd in je hersenen – mijn platte voorhoofd, mijn lelijke neus, of dat mijn man een hekel aan me heeft. Ik dacht een keer dat als ik zei: ‘Je doet me echt pijn,’ het zou stoppen, maar het werd alleen maar erger.”
Holbrook zegt dat de pinda-galerij ook haar boekverkoop beïnvloedde.
“Ik werd ingehuurd om een boek te schrijven over mode en stijl, en ik wist dat het een kans was,” zegt ze. “Maar ik had dit walgelijke gewicht in mijn maag, omdat ik wist dat het aan flarden zou worden gescheurd, niet omdat het niet goed was, maar omdat ik wist dat het niet zou zijn wat ze wilden dat het zou zijn.”
Een dag nadat haar boek uitkwam, verschenen er negatieve recensies en persoonlijke aanvallen op Amazon. Eén recensie was getiteld: “Is ze echt zo oppervlakkig?” Een andere: “Vroeger had ze een hart en ziel.” Een derde: “Gewoon weer geldklopperij.” Holbrook zegt dat haar boektour sponsors werden gecontacteerd door onbekenden die de bedrijven vertelden om haar te laten vallen.
“Mijn man is een advocaat,” zegt ze. “We hebben juridische opties besproken, maar het is zo moeilijk om inkomstenderving te bewijzen, dus je kunt niet echt aanklagen wegens smaad, en je kunt niet bewijzen dat je in direct gevaar bent omdat geen van deze mensen openlijke bedreigingen heeft geuit, en vrijheid van meningsuiting is zo lastig te verdedigen.”
Heather Armstrong, 40, die de blog Dooce schrijft, is dit jaar genomineerd voor een “Major Fail”, en is misschien wel de meest gehate blogger op GOMI.
“Tijdens mijn scheiding kwam Alice echt, echt hard achter me aan,” zegt Armstrong. “Ik begreep niet waarom mensen zo’n plezier hadden in mijn pijn, want ik had duidelijk, overduidelijk pijn.”
Volgens Armstrong postte Wright iets onwaars en weigerde het te verwijderen. Armstrongs advocaat stuurde uiteindelijk een brief naar de site, waarin hij dreigde met juridische stappen als ze het niet zou verwijderen. Wright haalde de post weg, maar de pesterijen gingen door.
“Ze plaatsten een foto van mijn huis op de blog,” zegt Armstrong. “Ik had mijn huis op de lijst gezet om het te verkopen en zij vonden de lijst en plaatsten die, en ze wisten dat ik er niets aan kon doen. Door het op een forum te zetten van mensen die me haten, voel ik me niet veilig.”
—
Ik bereik GOMI-oprichter Alice Wright, die post onder de naam PartyPants, telefonisch op een middag in Clinton Hill, Brooklyn, waar ze vanuit huis werkt als webontwikkelaar. “Wacht even, ik kan geen interview doen zonder een glas wijn,” zegt ze.
Gevraagd naar haar beweegredenen, zegt ze: “Ik kan niet voor alle GOMI-ers spreken en ik realiseer me dat er mensen zijn die een beetje in die categorie zitten van ‘laten we deze persoon neerhalen’, en ‘laten we ze een toontje lager laten zingen’ – dat is helemaal niet waar ik vandaan kom. Ik ben gewoon heel erg van ‘Oh jeetje, heb je gezien wat ze hebben gepost? Hoe gek is dat?’ en er dan over praten.”
Wright begon de site als een manier om commentaar te geven op mediapersoonlijkheden, en neemt het nu op tegen iedereen die internetberoemd is. Er zijn ook positieve SOMI-fora – Stay On My Internets – en discussies over popcultuur.
“Het is als de nieuwe manier om met je buurman samen te komen voor koffie om te praten over je andere buurman die je allebei haat,” zegt ze. “Ik ben het meest geïnteresseerd in de bloggende en vloggende mensen, omdat ik denk dat zij de realitysterren van de 21e eeuw zijn. Ze zetten hun hele leven daar voor publieke consumptie, heel erg zoals Bravo reality show sterren.”
Maar, zegt ze, er zijn regels over wat commenters kunnen plaatsen. Off limits: persoonlijke identificatie-informatie, rallykreten om te rotzooien met het leven van mensen, commentaar op de kinderen van bloggers, opscheppen over het pesten van bloggers op Twitter, bedreigingen van fysieke schade, en aanvallen op andere GOMI-ers.
“Het is niet eerlijk spel om te gaan en iemands leven te ruïneren of wat dan ook, maar wat iemand ervoor kiest om zichzelf publiekelijk uit te geven, dat is eerlijk spel om te bespreken en te speculeren over,” zegt Wright.
Shelly Lyon, 48, vond GOMI omdat ze dacht dat mamablogs stom waren.
“Ze lieten een slechte smaak in mijn mond achter omdat ze hun kinderen op sociale media pimpten voor likes en paginakliks, wat sponsors binnenbrengt en geld binnenbrengt, en het is een vicieuze cirkel,” zegt Lyon. “Ik vind het echt beledigend, dit zijn kinderen … het neemt elke schijn van autonomie of privacy weg die deze kinderen hebben. En ik vind dat echt onsmakelijk.”
Lyon woont in Bellingham, Washington. Ze is een aantal jaren geleden gehandicapt geraakt en werkt nu bij de kattenreddingsdienst.
“Het is soms verdomd leuk om de draak te steken met die idioten. Soms zijn ze gewoon zo dom in de dingen die ze doen dat je niet anders kan dan lachen,” zegt ze.
Lyon zegt dat ze de site dagelijks bezoekt, maar niet vaak commentaar geeft. “Sommige bloggers zijn zo ongelooflijk narcistisch,” zegt ze. “Ik denk dat er veel mensen zijn die zagen dat bloggers geld verdienden, die dachten: ‘Oh, dit is een heel gemakkelijk ding dat ik kan doen,’ en er gewoon in mee gingen, zonder echt na te denken over wat de repercussies zouden zijn voor hun gezinnen en hun kinderen en hun toekomst, in plaats van echt na te denken over de schade die dat soort publieke controle zou kunnen doen.”
Stephanie Mansueto, een 33-jarige lezeres uit Miami, Florida, zegt dat GOMI vaak een reputatie krijgt als bestaande uit “gemene meisjes”, maar voor haar zet het dingen in perspectief.
“Deze vrouwen geven verjaardagsfeestjes voor hun kinderen, en ze geven duizenden dollars uit aan stomme dingen die er niet toe doen, en nemen deze prachtige foto’s, en iedereen vertelt hen hoe mooi alles eruitziet, en hoe ze deze geweldige moeder zijn,” zegt ze.
“Ik werk fulltime, en ik heb geen tijd voor al die shit. Je ziet het online en je denkt dat ik ergens echt faal. Maar GOMI brengt je terug naar de realiteit. Het brengt je terug naar, dit is niet echt, deze vrouw heeft dit alleen gedaan omdat dat haar baan is, en ze doet dit ten koste van haar kinderen, of ten koste van haar privéleven.”
Hoewel Mansueto haar relatie met de site beschrijft als een guilty pleasure, vindt ze de vrouwen die bijdragen intelligent, en hun kritiek valide.
“Er zijn dingen waar bloggers over na zouden moeten denken, zoals: ‘Misschien zou ik geen naaktfoto’s van mijn kind moeten plaatsen, en misschien zou ik het niet moeten hebben over mijn 12-jarige die ongesteld wordt,'” zegt ze.
Ze denkt ook niet dat de bloggers worden gepest. “Als ze willen zeggen dat ze worden gecyberpest, is dat soms een manier voor hen om meer aandacht te krijgen. Niemand probeert hen aan te vallen; niemand probeert naar hun huis te gaan. Niemand probeert deze vrouwen in elkaar te slaan,” zegt ze.
Maar bloggers, op hun beurt, zeggen dat ze niet genoeg middelen hebben om om te gaan met wat verschillende gradaties van haatdragende taal, intimidatie, stalking en smaad kan omvatten, en de experts zijn het daarmee eens.
“Als je een middelbare scholier bent en je wordt online mishandeld, volg je wat is voorgeschreven in de wet,” zegt Justin Patchin van het Cyberbullying Research Center. “Er is een procedure, en er is een groeiend begrip dat tienerpesten een probleem is. Ik denk niet dat er een acceptatie is van online pesten door volwassenen.”
Op wereldschaal verschuiven de wetten langzaam. Het Britse parlement nam in 2013 de Defamation Act aan, die websitebeheerders verplicht om informatie over hun gebruikers bij te houden en het gemakkelijker maakt om beledigende opmerkingen te verwijderen. De Verenigde Staten hebben niet zo’n systeem, maar meer staten zijn anti-cyberpesten wetgeving aan het vaststellen.
Professor Danielle Keats Citron, auteur van Hate Crimes in Cyberspace, raadt mensen die online worden gepest aan alle wegen te proberen. “Als je geld hebt, zeker, huur een advocaat, maar dat is meestal ongewoon,” zegt Citron. “Je kunt contact opnemen met de beheerder van de website, en je kunt naar de politie gaan als het duidelijk om criminele actie gaat. Soms is het echt een combinatie van elke tomaat tegen de muur gooien.”
In de tussentijd zal Heather Armstrong gewoon proberen het te negeren.
“Ze hebben mensen in staten van angst gebracht, voor levensonderhoud, en veiligheid,” zegt Armstrong. “En zonder enige reden – alleen omdat iemand een bericht heeft geschreven, heb je iemand in angst gebracht voor hun baan en hun leven. Het slaat over naar het echte leven, en onze kinderen zullen hiermee te maken krijgen op een niveau dat wij onmogelijk kunnen bevatten.”
{topLeft}
{{bottomLeft}}
{topRight}}
{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragraphs}}{highlightedText}}
- Delen op Facebook
- Delen op Twitter
- Delen via E-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger
Leave a Reply