Honey Dicked and Honey Potted? A Reflection on Seth Rogen, James Franco, and a Few Motifs in “The Interview”

De titel en de recente recensie van American Sniper door Matt Taibbi voor Rolling Stone suggereren dat de film, “American Sniper is “Almost Too Dumb to Criticize.” In het artikel suggereert Taibbi dat de persoon die van een dergelijke film zou genieten, veel gemeen heeft met het personage Forrest Gump:

De boodschap van Forrest Gump was dat als je te veel nadenkt over de moeilijke dingen, je ofwel AIDS krijgt of je benen verliest. Ondertussen is de held de idioot die gewoon zijn schouders ophaalt en zegt: “Het zal wel!” wanneer zijn land hem vraagt iets geks te doen.

Forrest Gump haalde meer dan een half miljard binnen en won Beste Film. Dus wat hadden we precies moeten verwachten van American Sniper?

Niet veel. Maar zelfs door de lage lage normen van deze business, slaagt het er toch in om naar een nieuwe diepte of twee te zinken.

De boodschap is duidelijk: niet alleen films zijn vandaag de dag gebaseerd op “lage lage normen,” maar de kijkers zijn dat ook. Hollywood richt zich tot de “Amerikaanse idioot” die, net als Forrest Gump, niet geïnteresseerd is om zichzelf of de geschiedenis van dichtbij te bekijken uit angst voor wat er met hem of haar zou kunnen gebeuren.

Leesend deze recensie tegen The Rolling Stone recensie voor Seth Rogen’s film, The Interview, was ik een beetje verbaasd. Als er iets, zou ik denken dat deze titel en deze woorden zou meer geschikt zijn voor de film Rogen’s. Hoewel de andere Rolling Stone-recensie een aantal foto’s van Rogen nam en suggereerde dat hij al veel te lang adolescente films maakt, suggereerde het ook dat hij in de nieuwste film “op een kruispunt staat” en zich begeeft in de sfeer van meer serieuze films. Deze woorden suggereren zeker dat de nieuwste film onze belangstelling waard is. Maar uiteindelijk wil ik erop wijzen dat de woorden die op American Sniper zijn toegepast, ook op de film van Rogen kunnen worden toegepast. The Interview is “bijna te dom om te bekritiseren.” Net als Taibbi zou ik willen stellen dat Hollywood met deze film “lage lage standaarden” heeft aangenomen. Ik ben er echter niet zo zeker van dat ik zou beweren dat mensen die ernaar kijken, net als de film zelf, Amerikaanse idioten zijn.

Ik wil een paar motieven in de film bespreken omdat ik denk dat hij “bijna” te dom is om te bekritiseren. Er zijn een paar motieven en zinnen in de film die suggereren dat Evan Goldberg, Seth Rogen, en SONY Pictures geloven, of liever veronderstellen, het meest representatief zijn voor hoe de Amerikaanse jeugd – in het algemeen – zichzelf vertegenwoordigt…zichzelf. Ik denk dat sommige van deze veronderstellingen dom zijn, terwijl andere dat niet zijn.

Een van de terugkerende zinnen in de film is het begrip “honey dicked” of “honey potted” te zijn door iemand. Ik begon eerst te zoeken naar de term “honeydicking”. Na het opzoeken van de term op urban dictionary, was ik verbaasd te zien dat er twee definities (en een t-shirt advertentie met de termen erop) naar boven kwamen die daar waren geplaatst nadat The Interview bekend werd. Hier is de definitie:

Wanneer een persoon wordt genomen. Iemand zoekt je kont uit, zoekt uit wat je leuk vindt, vertelt je wat je wilt horen, om te krijgen wat ze van je willen. Honeydicking verwijst naar wanneer een man deze daad doet. Honeypotting verwijst naar wanneer een vrouw deze daad doet.

Na het opzoeken van “honeypotting,” vond ik een soortgelijke definitie, maar toegepast op vrouwen die de daad doen. Deze definitie, in tegenstelling, heeft betrekking op pornografie en gaat terug tot 2010:

Om op een goedmoedige manier een vinger in de anus van een partner te steken tijdens doggystyle seks en deze vervolgens te likken.

Zoals uit de oorspronkelijke definitie van urbandictionary blijkt, wordt de term in de film geherinterpreteerd en tot het zoveelste neologisme gemaakt, dat betekent dat je bedrogen wordt door een vrouw die lief doet, maar alleen wil dat je iets voor haar doet.

Het bedriegen van iemand door middel van seks komt in de hele film terug. De vraag is echter of dit goed of slecht is. Zowel Rogen als Franco’s personages worstelen gedurende de hele film met de mogelijkheid dat ze “honey potted” zijn door mannen (zoals Kim Jong-un) of vrouwen (de CIA-agente).

Terwijl Franco en Rogen’s personages beiden “honey potted” zijn, is alleen Franco’s personage “honey dicked”. Franco’s “honey dicking” door Kim Jong-un is het meest interessant, omdat we leren dat de honey dicking zijn grootste aantrekkingskracht heeft op Franco hij leert dat hij en Jong-un vergelijkbare problemen hebben: ze binden zich allebei aan het feit dat ze gekwetst werden door hun vaders die wilden dat ze “mannen” waren en hun meer “verwijfde” emoties onderdrukten. Terwijl ze met elkaar praten, worden ze broers, feesten ze samen, delen ze geheimen, en als gevolg daarvan besluit Franco’s personage, Skylark, dat het verkeerd zou zijn om Jong-un te vermoorden. Hij is tenslotte een bro. Hij kan hem niet “honinglikken”. Rogen’s personage is het daar niet mee eens.

Als gevolg daarvan confronteert Skylark de CIA-agent en beweert dat ze hem heeft “honey potting”. Rogen, ondertussen, leert dat Jong-un’s secretaresse niet aan het “honing potten” was. Ze staat aan hun kant.

Hoe dan ook, dit motief, verandert in de film wanneer, tegen het einde, ze allemaal beseffen dat niemand iemand bedriegt voor een negatieve reden. Dit is gewoon wat broers doen; Jung-un heeft echter een probleem met woedebeheersing (klinkt bekend, denk aan Adam Sandler). Skylark heeft dat niet. Hij heeft geleerd de woede te beheersen die hij van zijn vader heeft meegekregen en omdat Jong-un’s woede zal leiden tot het doden van miljoenen onschuldige mensen, besluit Skylark de boel te redden en zijn bro te doden.

De dubbelzinnigheden in de film draaien om de betekenis van honey potting, honey dicking, en bros. We zien dit alles verpersoonlijkt in de handdruk. Kunnen we de handdruk vertrouwen of is het een daad van bedrog? Uiteindelijk besloten Rogen en Goldberg om de handdruk alle andere motieven te laten overtroeven. De bro’s blijven uiteindelijk over. De vraag die we moeten stellen is echter wat deze bro-hood onderstreept en hoe er een soort domheid uit spreekt.

Aan het begin van de film is Eminem op het scherm te zien terwijl hij bekent dat hij homo is. De mediaruimte wordt gek, alsof het een openbaring is die alle andere in de moderne tijd zal overtroeven. Dan zien we Rob Lowe zijn pruik afzetten om zijn verborgen (kale) identiteit te onthullen. Dit is allemaal koren op de molen van de media en, zoals we in het begin van de film zien, wordt het niet serieus genomen. Maar, zoals we gedurende de film zien, is niets echt serieus. Ondanks het feit dat Skylark zijn broeder Jong-un vermoordt, suggereert de film dat we allemaal broeders kunnen zijn, en als we dat waren zouden we in vrede leven.

Meer nog, de film suggereert ook dat de grens tussen broeders en homoseksualiteit – van “honingpot” zijn tot “honinglul” zijn (beide krijgen in de film een positieve lading) – de grens is van modern, seculier en westers zijn. Zeker, dit zijn de motieven achter de film en lijken aan te geven dat dit, naast vrije meningsuiting, democratie en communicatie via Skype, de laatste grens is. Zeker, de pornografische motieven en het handenschudden, samen, suggereren dit.

Is dit het geval? Is de grens tussen de bro en homoseksualiteit het grootste waartoe Amerikanen zich kunnen wenden als ze over zichzelf nadenken? Dit is wat Rogen, Goldberg, en SONY suggereren. Spreekt dit motief op een meer waarheidsgetrouwe manier tot wat Amerikanen zijn dan, laten we zeggen, een film als American Sniper? Ik zet de twee tegen elkaar op, niet alleen omdat Seth Rogen in zijn laatste nieuwsgrijpende Tweet suggereerde dat we zijn werk tegen Eastwoods film zouden afzetten; maar ook omdat de twee films twee verschillende visies presenteren op wat belangrijk is voor Amerikanen en op wie ze zelf zijn.

En dit roept een paar vragen op: Verdringt de bro de patriot? Zouden we allemaal liever “honey dipped” of “honey dicked” in de positieve zin zijn dan in oorlogen te vechten? Zullen we gered worden door iemand die beseft dat bros soms geen bros zijn als ze kwaad willen worden en iedereen willen vermoorden? Wat is de grens? Hoe trekken we de grens? En wat staat er op het spel?

Gezien mijn werk over de schlemiel – in deze blog, in essay, in boekbundels, etc – zou ik willen stellen dat Franco en Rogen personages spelen die afgeleiden zijn van de schlemiel. Ruth Wisse betoogt, aan het begin van haar boek, The Schlemiel as Modern Hero, dat er in het begin van de 20e en het einde van de 19e eeuw veel grappen werden gemaakt over schlemielen die ten strijde trekken. In bijna al die grappen is er sprake van een mislukte strijd. Maar Wisse zegt hier iets heel interessants over. Het is niet dat deze personages “anti-oorlog” zijn, het is dat ze gewoon niet weten hoe ze oorlog moeten voeren.

Als je The Interview bekijkt, kun je zien dat dit van toepassing kan zijn. Maar, om zeker te zijn, Rogen – en niet alleen hij, maar Judd Apatow – vervangt het woord “schlemiel” door “bro”. De bro weet niet hoe hij oorlog moet voeren, maar doet “alsof” hij dat wel weet. We zien dit bij alle personages en zelfs bij Jong-un. Hij doet alsof hij het wel weet. En als hij het probeert, waagt Skylark het erop en schiet een tankraket op hem af en slaagt. Dit is natuurlijk een drastische maatregel. We weten dit omdat we na deze scène de personages van Franco en Rogen broederlijk zien nadenken over wat er mis is gegaan. Het gesprek verraadt hun geheim: namelijk dat de hedendaagse schlemiel niet alleen niet wil of weet hoe hij oorlog moet voeren, maar dat hij of zij liever met de bros rondhangt of een honingpot….of honinglul krijgt. (Of in ieder geval de grens aflegt tussen ermee spelen, het willen en het daadwerkelijk krijgen. Tenslotte is schlemielige seksualiteit niet beladen met pathos of noodlot. Zoals deze en vele andere schlemielige films ons laten zien, zoals Neighbors, Knocked Up, etc, seks gebeurt gewoon.)

Misschien, zelfs als deze twee films “bijna te dom zijn om te bekritiseren,” hebben ze punten die de moeite van het bespreken waard zijn. Dit heeft veel te maken met hoe Amerikanen al dan niet willen denken over wie ze zijn en wat ze het beste doen. Tussen deze twee films zien we dit soort spanning en kunnen we een gevoel krijgen dat, misschien, de bro en de Amerikaanse strijder, zoals de ene Rolling Stone schrijver zei over Rogen’s film, op een “kruispunt” staan. Een andere mogelijkheid is dat we gewoon twee films hebben die nog steeds “bijna te dom zijn om te bekritiseren”, hoe je het ook bekijkt. De laatste optie zou suggereren dat wat filmcritici echt willen zien misschien niet wordt getoond aan een groot Amerikaans publiek zolang er een markt is voor bro-comedy of patriottische actiefilms.