Het is tijd om te stoppen met debatteren over de vraag of een hotdog een broodje is

Weinig vragen zijn zo splijtzwam als het hotdog/broodje-debat. Ik heb het debat in ieder geval vaker gevoerd dan ik kan tellen.

Maar het unieke aan de controverse is niet hoe gretig mensen zijn om ruzie te maken; het is hoe vastberaden ze van meet af aan in hun mening zijn. Zelfs de meest ambivalente, besluiteloze mensen die ik ken hebben sterke meningen over de categorische identiteit van een hot dog. Ik heb ook nog nooit iemand van mening zien veranderen over deze zaak. Niemand is erin geslaagd mij ervan te overtuigen dat een hot dog een sandwich is. (Ik ben een niet-sandwicher, voor de goede orde.) Onze persoonlijke taxonomie is oeroud en onwrikbaar.

Wat ik ook interessant vind is dat als je echt in het onkruid van deze debatten duikt, het duidelijk wordt dat iedereen, aan beide kanten van het schisma, begrijpt dat ze er een beetje naast zitten.

“Denk je dat een hot dog een sandwich is?” vroeg ik laatst aan een vriend, ter voorbereiding van dit artikel.

“Het is niet de meest typische referent voor ‘broodje’,” mijmerde hij. “Maar als iemand zegt: ‘We hebben alleen broodjes op dit evenement,’ zou ik niet verbaasd zijn als ik kwam en hotdogs waren onderdeel van het eten.”

“Zou je verbaasd zijn als ze geserveerd plakjes pizza gevouwen in de helft?” vroeg ik.

“Ja,” gaf hij toe.

“Hoe zijn die anders dan hotdogs?”

“Ik kom er nog op terug,” zei hij.

“Een hotdog voldoet aan alle noodzakelijke en voldoende voorwaarden om een sandwich te maken,” drong een andere vriend aan. “Het is een ding in twee stukken brood. De vorm van het brood doet er niet toe.”

“Maar een hotdog heeft geen twee stukken brood,” zei ik. “Het is één stuk brood dat gevouwen is.”

“Subway-sandwiches worden niet altijd helemaal doorgesneden,” counterde hij. “Maar jij vindt dat toch broodjes?”

“Ik denk het wel,” zei ik.

Op een andere manier gezegd: wat is een “spel”? Ludwig Wittgenstein was de eerste filosoof die zich over die vraag boog. Hij betoogde dat er geen gemeenschappelijk en uniek kenmerk is voor alles wat wij als een “spel” beschouwen. Het zijn niet de regels (wat zijn de regels van Catch?), het is niet competitief (veel spellen, zoals Hanabi en escape rooms, zijn collaboratief), het is niet winnen en verliezen (niemand wint traditioneel Tag), het is niet leuk (niemand geniet van Monopoly, kom op), het is niet de betrokkenheid van vaardigheid (Roulette), en het is niet groepsparticipatie (Solitaire).

Op dezelfde manier zijn we ons er allemaal van bewust (of zouden dat moeten zijn) dat voor elke set criteria die we naar voren brengen om een “sandwich” te definiëren, nee-zeggers een contra-intuïtieve uitzondering naar voren kunnen brengen – een duidelijke sandwich of niet-sandwich waar onze nomenclatuur geen rekening mee houdt. Toch, onze zekerheid over de definitie van een sandwich blijft, randgevallen worden verdoemd.

Dat is wat is briljant over deze quiz, gemaakt door Sarah Drasner, het hoofd van de ontwikkelaar ervaring bij de web-ontwikkelaar platform Netlify. Klik door, en je wordt gevraagd om de sandwich of niet-sandwich staat van verschillende culinaire artefacten te identificeren: een empanada, een soep knoedel, een hamburger, een crêpe. Bij elk nieuw item word je gedwongen je definitie van “sandwich” te heroverwegen; net wanneer je denkt dat je er een hebt die werkt, laat het volgende item je weer door het lint gaan. Het is een oefening in nederigheid – een diep persoonlijke illustratie van hoe moeilijk het is om onze linguïstische intuïties te beschrijven en hoe veel moeilijker het is om ze in overeenstemming te brengen met de logica.

Aan het eind krijg je geen score. In plaats daarvan word je op de traditionele sandwich kaart gezet met “ingredient purist” en “structural purist” op de assen. (Ik kreeg Lawful Good – dat wil zeggen, een ingrediënt purist en een structurele purist in beide uitersten.)

Dit is, denk ik, de juiste manier om het Hot Dog Debat te benaderen. Zeker, het is beter dan onszelf in cirkels te redeneren. Het is duidelijk dat de mening van mensen over deze zaak niet zal veranderen op basis van logische redenering. Taal is ons enige middel om onze realiteiten aan elkaar te beschrijven, en dat is hier gewoon ontoereikend. Ik geloof heilig dat een broodje kreeft een broodje is en een hotdog niet. Ik zal nooit kunnen verwoorden waarom. Maar ik weet sterk, metafysisch dat het zo is. Net zoals u mij er nooit en te nimmer van zult kunnen overtuigen dat Solitaire geen spel is.

Dus laten we niet met onszelf in de clinch gaan; het is niet nuttig. Aan de andere kant is het nuttig om elkaar toe te staan voedsel te categoriseren op de manier die voor ons zinvol is. Misschien helpt het om een hot dog te omschrijven als een broodje, zodat hij vertrouwder aanvoelt voor mensen uit delen van de wereld waar hot dogs niet gebruikelijk zijn. Misschien helpt het idee dat een hot dog apart is, een kieskeurig kind dat niet van sandwiches houdt, zich goed te voelen bij het eten van deze hot dog. Ik vermoed dat de meeste mensen in het kamp vallen dat voor hen werkt.