Het bevorderen van succesvolle klinische supervisie

Wanneer klinische supervisie goed wordt uitgevoerd, is het de sleutel tot de bloei en het toekomstige succes van beginnende therapeuten. Onder de vleugels van een vertrouwde, goed geïnformeerde en competente supervisor kan het intellectuele inzicht van een beginnende therapeut worden omgezet in real-life interventies die het leven van anderen diepgaand ten goede kunnen beïnvloeden.

Maar aan de gouden standaard van supervisie wordt te vaak niet voldaan in de psychologie, voor een groot deel omdat supervisors de neiging hebben om de rol als een gegeven te beschouwen, zeggen supervisiedeskundigen. Hoewel er een vrij sterke kennisbasis is op dit gebied, hebben supervisors de neiging om te denken dat de vaardigheid iets is dat door osmose is aangeleerd.

“Een doordringende houding is geweest, ‘Als je onder toezicht bent gesteld, kun je toezicht houden – wat is het probleem?'” zegt adjunct-professor Carol Falender van Pepperdine University, PhD, die samen met Edward Shafranske, PhD, in 2008 het boek “Casebook for Clinical Supervision: A Competency-Based Approach” schreef. Ze is bezorgd dat deze houding heeft geleid tot een devaluatie van de noodzaak om de bekwaamheid van supervisors te waarborgen.

Een nieuwe serie richtlijnen is erop gericht om psychologische supervisors een leidraad te geven die gebaseerd is op onderzoek en ervaring. Eerder dit jaar voltooide een APA-werkgroep onder leiding van Falender twee jaar werk aan een document dat de parameters van goed toezicht definieert en nader uitwerkt, waaronder een sterke, vertrouwensvolle toezichtrelatie en gedegen, moderne beoordelings- en feedbackmethoden. De richtlijnen werden in augustus als beleid aangenomen door de Raad van Afgevaardigden van de APA.

“Tot nu toe was er geen nationaal beleid of leidraad om psychologen te helpen begrijpen wat de beste manieren zijn om supervisie van hoge kwaliteit te implementeren,” zegt APA adjunct-directeur voor onderwijs Catherine Grus, PhD, die de APA staf liaison was voor de werkgroep richtlijnen. “Dat is wat dit document doet.”

Een unieke set van vaardigheden

De kiem voor de richtlijnen werd gelegd op een conferentie in 2002 over competenties in de professionele psychologie, georganiseerd door de Association of Psychology Postdoctoral and Internship Centers en mede gesponsord door APA en andere organisaties. Daar brachten psychologie-opleiders acht kerngebieden in kaart die studenten moesten beheersen om goede beroepsbeoefenaars te worden. Eén daarvan was supervisie, gedetailleerd in een artikel uit 2004 door Falender en collega’s in het Journal of Clinical Psychology. Het stelde dat professionele ontwikkeling – met inbegrip van supervisie – een levenslang, cumulatief proces zou moeten zijn dat veel aandacht besteedt aan diversiteit en rekening houdt met wettelijke en ethische kwesties, persoonlijke en professionele factoren, en zelf- en peer-evaluatie.

De richtlijnen pikken deze punten op en ordenen ze in zeven domeinen waarvan de leden van de taakgroep het erover eens zijn dat ze nodig zijn om een goede supervisor te worden. Ze omvatten competentie in supervisie zelf, evenals in diversiteitskwesties, de supervisierelatie, professionaliteit, beoordeling, evaluatie en feedback, en ethische, wettelijke en regelgevende overwegingen.

Practitioners moeten ook op de hoogte zijn van de literatuur over toezicht incompetentie, die inadequate supervisie omvat – niet voldoen aan uw afgesproken schema’s of andere taken met supervisees, bijvoorbeeld. Onbekwaamheid in supervisie omvat ook schadelijke supervisie, waaronder bijvoorbeeld seksuele grensovertredingen of slechte of anderszins onjuiste feedback over prestaties, aldus het document.

Een belangrijk punt in de richtlijnen is dat supervisie moet worden gezien als een unieke reeks vaardigheden, onafhankelijk van therapievaardigheden of wat dat betreft andere schijnbaar verwante vaardigheden, zoals consulting, lesgeven, therapie, management, administratieve supervisie en case management, zegt task force-lid Michael V. Ellis, PhD, die divisiedirecteur is van counselingpsychologie aan de Universiteit van Albany in New York.

“Er is heel weinig erkenning geweest dat supervisie echt een discipline op zich is die afzonderlijke vaardigheden, kennis en attitudes vereist,” zegt Ellis, die supervisie zo’n 30 jaar heeft bestudeerd. “Veel mensen die klinische supervisors uitoefenen zijn ongetraind of onwetend, en dat is waar veel schadelijke of inadequate supervisie vandaan komt.”

De richtlijnen bespreken ook onderzoek dat aanwijzingen geeft over wat goede supervisie is en welke gebieden verder moeten worden bestudeerd.

Net als bij therapie is een hoofdzaak de kwaliteit van de supervisierelatie. Voor Ellis omvat dat meer dan een overeenkomst over doelen en taken, of de emotionele band, wat vaak bestudeerde variabelen zijn. Het omvat bijvoorbeeld ook veiligheids- en vertrouwenskwesties.

“Als supervisees niet binnen kunnen komen en met ons kunnen praten over de plaatsen waar ze het verprutsen, hoe kunnen ze dan leren effectief te zijn in plaats van iets te doen dat onbekwaam of schadelijk is?” zegt hij.

Daartoe omvat goed toezicht ook het geven van consistente, hoogwaardige feedback, voegt taskforce-lid en University of Redlands-professor Rod Goodyear, PhD, toe, die samen met Janine M. Bernard, PhD, “Fundamentals of Clinical Supervision” (Merrill) schreef, nu in de vijfde editie.

Goede feedback is grondig, tijdig, eerlijk en behulpzaam, terwijl slechte feedback varieert van vaag en onduidelijk tot verblindend (bijvoorbeeld, een student die dacht dat ze het goed deed, ontdekt dat haar supervisor denkt dat ze belangrijke tekortkomingen heeft). Het krijgen van accurate feedback is nauw verbonden met de ethische kwestie van gatekeeping, of het voorkomen dat slechte studenten doorgaan als er bezorgdheid is dat ze cliënten zouden kunnen schaden.

“Gatekeeping – zelden gemakkelijk voor supervisors toch – wordt des te moeilijker wanneer supervisors zich kwetsbaar voelen voor beschuldigingen dat ze geen feedback hebben gegeven, wat die supervisee in staat zou hebben gesteld om te slagen,” zegt Goodyear.

Op dezelfde manier gebruiken goede supervisors beoordelingsmethoden en -strategieën die hen in staat stellen om passende feedback te geven – regelmatige video-opnames en bespreking van sessies, bijvoorbeeld. Derdejaars afgestudeerde student aan de Pepperdine University Mark Miller zegt dat het enige tijd kostte om vertrouwd te raken met het bekijken van zijn sessies op videoband, maar nu zou hij geen praktijklocatie kiezen die deze strategie niet gebruikte.

“Voor mij is het geven van toegang tot mijn prestaties aan een supervisor en het kiezen van locaties die deze middelen en mechanismen op hun plaats hebben, uiterst belangrijk”, zegt hij. “Ik weet niet zeker hoe diepgaand of effectief supervisie kan zijn zonder dat.”

Ten slotte moeten goede supervisors alert zijn op culturele, gender-, etnische en andere verschillen tussen henzelf, hun supervisees en de cliënten van hun supervisees, zegt Falender.

“Supervisors moeten voortdurend nadenken over hun eigen wereldbeelden, over de wereldbeelden van anderen, over hun eigen diversiteitsstatus op meerdere dimensies en hoe dit zich kruist met het wereldbeeld van de supervisee, en over hoe dit alles zich verhoudt tot het huidige probleem van de cliënt,” zegt ze.

Culturele competentie is een gebied waar studenten hun supervisors iets te leren hebben, in plaats van andersom, voegt Falender eraan toe. Daartoe benadrukken de richtlijnen ook het belang van toezichtrelaties die collaboratief zijn.

“Studenten kunnen een opleiding hebben die superieur of anders kan zijn dan die van hun supervisors,” zegt ze. “Door het hele idee van samenwerking in supervisie te verankeren, hopen we dat supervisoren beter zullen begrijpen dat ze kunnen leren van hun supervisees en hen kunnen doordringen van kennis, vaardigheden en waarden.”

De richtlijnen benadrukken ook dat studenten moeten worden opgeleid om supervisors te worden terwijl ze nog op de graduate school zitten, voegt Falender eraan toe. Terwijl de huidige accreditatierichtlijnen van de APA vragen om supervisietraining, zullen de nieuwe richtlijnen het belang van die activiteit onderstrepen, zegt ze.

Hoewel andere beroepen in de geestelijke gezondheidszorg en psychologen in sommige andere landen supervisierichtlijnen hebben, zijn ze iets nieuws voor de Amerikaanse psychologie, voegt Grus toe.