Herbal medicines as diuretics: a review of the scientific evidence

Er is een toenemende belangstelling voor de gezondheids- en welzijnsvoordelen van kruiden en botanische middelen. Dit is niet zonder reden, aangezien zij een natuurlijke bescherming kunnen bieden tegen de ontwikkeling van bepaalde aandoeningen en een vermeende behandeling kunnen zijn voor sommige ziekten. Eén zo’n gebied is de verlaging van de bloeddruk bij degenen bij wie deze verhoogd is (d.w.z. hypertensie). Een klasse van klinische geneesmiddelen die worden gebruikt om de bloeddruk te verlagen, staan bekend als diuretica en werken door de uitscheiding van urine uit het lichaam te verhogen, evenals de hoeveelheid natrium in de urine. Er zijn steeds meer studies waarin wordt beweerd dat traditionele geneesmiddelen diuretische effecten hebben. Het doel van dit artikel was een overzicht te geven van deze studies en vast te stellen welke extracten diurese bevorderen (waarbij we hebben gekeken naar de hoeveelheid uitgescheiden urine en de hoeveelheid natrium in de urine) en ook de behoeften aan onderzoek op dit gebied vast te stellen. Wij hebben een aantal soorten en geslachten geïdentificeerd die diuretische effecten rapporteren. De meest veelbelovende zijn momenteel de soorten Foeniculum vulgare, Fraxinus excelsior, Hibiscus sabdariffa, Petroselinum sativum en Spergularia purpurea, en soorten uit de geslachten Cucumis (Cucumis melo en Cucumis trigonus), Equisetum (Equisetum bogotense, Equisetum fluviatile, Equisetum giganteum, Equisetum hiemale var. affine en Equisetum myriochaetum), Lepidium (Lepidium latifolium en Lepidium sativum), Phyllanthus (Phyllanthus amarus, Phyllanthus corcovadensis en Phyllanthus sellowianus) en Sambucus (Sambucus mexicana en Sambucus nigra). Het aantal studies is echter beperkt en wij bevelen aan dat verdere studies worden verricht om de gerapporteerde effecten te bevestigen. Dergelijk bewijs is nodig om wetenschappelijke geloofwaardigheid te verlenen aan het folkloristische gebruik van traditionele geneesmiddelen en kan zelfs nuttig zijn bij de ontwikkeling van toekomstige geneesmiddelen, behandelingen en behandelingsrichtlijnen.