Hall of Fame 2021: Re-evaluating Andy Pettitte, Mark Buehrle, and Tim Hudson

Onlangs schreef Baseball-Reference-oprichter Sean Forman op Twitter een stukje over zijn Hall of Fame ballot. Misschien niet verrassend, de man die de grootste honkbal statistieken website heeft een aantal interessante gedachten over statistieken en de Hall of Fame!

Maar er was een bepaalde gedachte die er bij mij uitsprong. Nadat hij had besproken waarom hij dacht dat Andy Pettitte, Tim Hudson, en Mark Buehrle allemaal de Hall of Fame waardig waren, merkte hij op (haakjes die de afkortingen uitbreiden):

“Gewoon een gedachte hier, maar kijk naar de Ps & Hs inducted s 2000. 9 SPs, 42 hitters, 6 RPs. Dat is 26% van de speler inducties zijn Ps en slechts 9 SPs. We verdelen WAR op 40% pitching en 60% verdediging en slagmannen, dat suggereert 22 pitchers van de 57.”

Ik heb in het verleden betoogd dat de Hall-stemmers te gierig zijn geworden als het gaat om de inductie van beginnende werpers, maar dit is nog steeds een beetje schokkend om te zien uitgeschreven, vooral als het zo gekoppeld is aan de waarde van de speler. Voor wie het niet zelf wil uitrekenen, 9 starters sinds 2000 betekent dat slechts 16% van de introducties in die tijd startende werpers waren. Als je dat uitrekent, zien we dat meer dan viereneenhalf positiespelers worden opgenomen voor elke startende werper, en twee relievers voor elke drie starters.

Of wat je ook denkt over de 60%-40% verdeling voor WAR die Forman noemt en hoe accuraat die verdeling van waarde is, ik weet niet of iemand zal beweren dat de verdeling die we nu zien, weergeeft hoe we de waarde zouden moeten verdelen. En het is niet moeilijk om in te zien hoe deze resultaten nog schever hadden kunnen zijn, gezien het feit dat het grootste deel van de tegenreactie tegen steroïdengebruikers ten koste is gegaan van de slagmensen (eerlijk of niet). Alleen al sinds 2000 hebben Mark McGwire, Rafael Palmeiro, Barry Bonds, Sammy Sosa, Gary Sheffield en Manny Ramirez, zo uit mijn hoofd, het stembiljet verlaten of helemaal niet meer op de lijst gestaan. Aan de kant van de werpers is er eigenlijk alleen maar Roger Clemens.* Het is echt niet moeilijk om je een wereld voor te stellen waarin we een 48-16 verdeling hebben in het voordeel van de positie spelers (een 75%-25% verdeling) sinds 2000.

*Misschien Kevin Brown, maar gezien hoe moeilijk het is geweest voor startende werpers op de kieslijst, ben ik er niet eens zeker van dat we hem als een definitief steroïden-slachtoffer kunnen rekenen; het is niet alsof David Cone of Bret Saberhagen of Orel Hershiser of Johan Santana of Kevin Appier of David Wells of Dave Stieb of Kenny Rogers of Chuck Finley of een willekeurig aantal andere spelers met bijna Hall-noteringen en geen verband met steroïden (slechts één van die negen, Hershiser, haalde een tweede stemronde, en Cone was de enige andere die zelfs maar halverwege de 5% haalde). Kevin Brown haalde zonder steroïden misschien meer dan 5% (hij eindigde op 2,1%), maar ook hij kwam op de kieslijst in de relatieve stilte voor de storm die de 2011-kieslijst was; hij kwam niet verder dan de 2013 Ballotpocalypse.

En misschien nog erger, er is echt geen teken dat dit gaat vertragen op alle vooruit te gaan. Op de huidige stemlijst hebben Curt Schilling en Billy Wagner goede vooruitgang geboekt, maar zij worden aan de slagmensenkant geëvenaard door Scott Rolen, Omar Vizquel, Todd Helton en Andruw Jones, die ook allemaal goede vooruitgang boeken (plus de eerder genoemde steroïdenspelers, mochten hun kansen keren). Daarna zullen op de volgende vier BBWAA-balansen (onder andere) Alex Rodriguez, David Ortiz, Carlos Beltran, Adrian Beltre, Joe Mauer, Chase Utley en Ichiro Suzuki staan tegen CC Sabathia en… Bartolo Colon? Francisco Rodriguez? Het is zelfs moeilijk om hier een tweede plausibele optie te vinden.

En ik denk niet dat het Veteranen Comité de boel ook maar een beetje gaat helpen; min of meer alle spelers waarvan ik denk dat ze daar in de nabije toekomst het meeste kunnen winnen zijn positiespelers (Jeff Kent en Fred McGriff, die nog niet in aanmerking zijn gekomen; van de achterstand, mogelijk Dwight Evans, Lou Whitaker, Dick Allen met de te late sympathie stemmen, Minnie Miñoso dankzij de nieuwe uitspraken over de Negro Leagues die zijn carrièretotalen beïnvloeden, en misschien Dale Murphy?). Terugkijkend op de inspanningen van de VC’s sinds 2000, hebben ze slechts drie werpers in de bloemetjes gezet, en twee daarvan waren bijna gimmes (Jack Morris en Lee Smith braken beiden de 50% op de BBWAA stemlijst, en zouden waarschijnlijk hun klim naar de 75% die nodig is voor inductie voltooid hebben als de eerder genoemde Ballotpocalypse hen niet had tegengehouden). Misschien nog erger is dat, van wat ik kan zien door te kijken naar hun stembiljetten en finalisten, positiespelers meer dan 70% uitmaakten van de spelers die ze zelfs maar overwogen in die periode.

En het zou één ding zijn als dit was hoe de Hall of Fame altijd had gewerkt, consequent onderwaardering van werpers in verhouding tot positiespelers, maar het bewijs is dat dit een vrij extreme wending is. In totaal is ongeveer 31,5% van de spelers in de Hall of Fame nu werper, wat betekent dat ongeveer een derde van de benoemden van voor 2000 werper was. Niet helemaal de 60-40 verdeling die WAR ons geeft, maar redelijk in de buurt, naar mijn mening. In ieder geval redelijker dan de 75-25-en-daling die we nu zien. Dit lijkt zeker mijn eerdere “moderne Hall kiezers grotendeels alleen inductie van de meest voor de hand liggende beginnende werpers” theorie van een paar jaar geleden te versterken.

Dus wat betekent dit voor de stemming van dit jaar, in het bijzonder Pettitte, Buehrle, en Hudson? Ik heb in het verleden al eens gepleit voor Andy Pettitte, en ik heb er nu wat meer vertrouwen in, nu de context wat groter is. Ik zag zijn zaak als een soort grensgeval voor Hall of Fame startende werpers, iemand die profiteert van een hoop narratieve en ongrijpbare argumenten. Daar ben ik nu een stuk minder zeker van. Dat is heel goed nieuws voor Buehrle en Hudson, die ik een trede onder Pettitte heb staan. Wat betekent dat ik waarschijnlijk hun gevallen een beetje meer aandacht, in plaats van het geven van een generieke “eh, niet helemaal zo goed als mijn ideale borderline kandidaat”.

Laten we beginnen met Buehrle: wat over zijn geval maakt hem eruit als een Hall of Famer? Laten we beginnen met de eenvoudige waardestatistieken: volgens Baseball-Reference’s Wins Above Replacement is Buehrle de 69e beste werper aller tijden, met 59.1.* Daarmee staat hij voor op negentien Hall of Fame startende werpers, en ook voor elke reliever die in de Hall of Fame is opgenomen. Voor hem staan twintig niet-Hall of Famers, en het is de mix die je zou verwachten: de gebruikelijke “jongens die nog op de kieslijst staan” (Clemens, Schilling, Pettitte), zes nog niet in aanmerking komende werpers (waaronder Justin Verlander, Clayton Kershaw, CC Sabathia, etc.), een handjevol werpers uit de 19e eeuw waarvan ik de WAR-totalen niet direct kan vergelijken (Jim McCormick, Tony Mullane, Charlie Buffington, etc.). Er zijn ook een behoorlijk aantal Hall snubs in die groep: Tommy John, Luis Tiant, David Cone, enz. Dat voorspelt misschien niet veel goeds voor zijn verkiezingskansen, maar ik denk nu al dat Mark Buehrle niet snel zal worden opgenomen in de Hall. Dit is grotendeels om mijn persoonlijke Hall-grenzen te bepalen, en voor die doeleinden is elke pitcher van na 1800 die voor Buehrle staat iemand die ik met een gerust hart in de Hall wil opnemen.

* Ik gebruik totale WAR, werpen en slaan, omdat dat de manier is waarop het JAWS leaderboard sorteert en het voor sommige spelers een verschil maakt, maar hij schuift een paar plaatsen op en komt op een even 60 terecht.0 bWAR als je zijn slag WAR niet meerekent.

Sinds Buehrle minder een “dominante piek” was en meer een “solide consistentie” type werper, doet hij het iets slechter onder JAWS, dat beide waardeert. Maar met 47.4 eindigt hij nog steeds op de 89e plaats, vóór een tiental huidige Hall starters. Zijn Hall Rating, die op dezelfde manier werkt, heeft hem op 106, of 6% beter dan de op de grens van Hall of Fame speler. Nogmaals, dat plaatst hem op de 76e plaats aller tijden onder werpers, en op de 68e plaats onder de Hall of Stats-instromers (en, nogmaals, voor een tiental daadwerkelijk Hall of Fame starters).

Hij deed het geweldig met het beperken van punten, met zijn 3.81 ERA in een slagmanstijdperk wat zich vertaalt in een 117 ERA+ over 3283.1 IP. Nogmaals, dat is een totaal dat helemaal niet zou misstaan in Cooperstown. En misschien nog beter, onder werpers met meer dan 3000 IP staat Buehrle op de 14e plaats onder de spelers die niet in Cooperstown staan (en nogmaals, veel van de spelers voor hem hebben hun eigen speciale gevallen, waaronder drie spelers die nog steeds op de lijst staan, nog een handvol sterren uit de jaren 1800, en de voor het leven verbannen Black Sox werper Eddie Cicotte). En hoewel Buehrle geen power werper was, met slechts 1870 Ks op zijn naam, was zijn controle fenomenaal, met slechts 734 toegestane vrije lopen. Zijn 5.4% vrije lopen staat op de negende plaats van de Live ball Era, met Mike Mussina, Curt Schilling, en Fergie Jenkins. Ik wist dat het iets was waarin hij uitblonk, maar ik had me niet gerealiseerd dat hij er historisch zo goed in was!

Al met al, alleen gebaseerd op de cijfers, denk ik dat Buehrle helemaal niet zou misstaan in Cooperstown. Hij zou zeker in de onderste helft van de Hall of Fame starters zitten, maar nogmaals, dat is een beetje het punt hier! Ik denk dat hij ook een heleboel intangibles heeft die hem helpen op te vallen, bovenop dat alles, waardoor ik hem voorrang geef als een werper onder de middenmoot: zijn perfecte wedstrijd en tweede no-hitter, zijn optreden in de World Series van 2005 (inclusief zijn start in Game 2 en zijn save in Game 3), zijn veldvaardigheid (inclusief dit legendarische moment), zijn beslissing om er op een relatief hoge noot uit te gaan op slechts 36-jarige leeftijd met vermoedelijk nog meer in de tank. Ik voel me echt goed om hem boven mijn persoonlijke grens voor de Hall of Fame te noemen.

Met Buehrle’s zaak uitgezocht, laten we verder gaan met Tim Hudson. Eerlijk gezegd is het ergste wat ik over zijn zaak kan zeggen “het is gewoon solide bekwaamheid over een lange periode”, wat helemaal niet slecht is. Maar het betekent wel dat ik niet zo goed weet wat hier de haak is, wat de elevator pitch zou zijn voor zijn kandidatuur. Zijn 57.9 bWAR plaatst hem op de 78ste plaats aller tijden. Zijn iets hogere piek brengt hem voorbij Pettitte en Buehrle in JAWS, op 48.1. Zijn Hall rating (108) is in lijn met hen beiden, en ook met verschillende Hall of Famers en stevige snubs (waaronder Whitey Ford, Red Ruffing, Early Wynn, Tommy John, en Orel Hershiser, onder anderen). Hij heeft een kleine voorsprong op dat trio in ERA (3.49) en ERA+ (120), hoewel hij aan de andere kant wel iets minder innings heeft (slechts 3126.2). Zijn 222 overwinningen zijn niet van het niveau van Pettitte, maar ze liggen voor op Buehrle. Hij was beter in het krijgen van Ks dan Buehrle (waaronder 2080 in zijn carrière), en beter in het vermijden van vrije lopen dan Pettitte.

Dat is alles… prima, denk ik. Als Pettitte en Buehrle net zo goed zijn als een heleboel Hall of Famers onder het gemiddelde en zonder problemen kunnen worden opgenomen, dan denk ik dat Tim Hudson er dicht genoeg bij zit dat hij het ook zou kunnen verdienen. En ik denk niet dat het toevoegen van Hudson de lat voor starters onnodig zou verlagen, want nogmaals, ik denk dat de meesten die beter zijn dan hij en buiten de Hall vallen sowieso ook in de Hall moeten worden opgenomen. Maar dat gebrek aan iets extra’s om mensen over de streep te trekken, doet hem wel een beetje pijn. Hij was een sleutelfiguur in enkele goede teams, vooral in de rotatie van de A’s in het begin van de jaren 2000. Zijn teams wonnen veel. Hij gooide veel in het naseizoen (75.2 IP), en gooide over het algemeen net zo goed als hij in het naseizoen deed. Hij won zelfs een World Series-ring in zijn voorlaatste seizoen. Nogmaals, dat is allemaal goed en wel, het soort dingen die je zou willen zien in een Hall-kandidaat, zelfs als niets van dat alles super-exclusief is voor Hudson in het bijzonder.

Ik zou alleen willen dat er iets anders was, een sleutel die hem bewoog van “ja, waarom niet” naar “eigenlijk, ja, er zijn een aantal goede extra krediet dingen hier, ik zal actief pleiten voor hem”. Misschien meer succes in die A’s teams, of een sleutelrol in een serie of twee. Misschien een uitmuntende verdediging, een voorliefde voor mooie acties, of een no-hitter. Misschien echt citeerbaar zijn, of meer dan vier All-Star-selecties hebben, of met een verrassend goede knuppel zwaaien (technisch gezien komt 1,3 van zijn WAR al van het slaan, maar dat kwam met een OPS+ van slechts 10; de lat voor werpers die slaan ligt gewoon echt zo laag). Nogmaals, het is geen spelbreker, maar het betekent wel dat ik iets onverschilliger tegenover hem sta dan tegenover Buehrle, ook al denk ik dat hij nog steeds waardig is. Hudson is waarschijnlijk ongeveer waar ik mijn grens zou leggen voor starters, en iets extra’s zou helpen om hem een beetje definitief over die grens te duwen.

Gelukkig voor deze drie is de 2021 ballot waarschijnlijk onze eerste terugkeer naar een ballot van “normale” grootte sinds die 2013 mega-ballot die de werken voor jaren verstopte. Helaas is dat nog steeds niet geweldig, omdat de Hall nooit de limiet van tien spelers heeft verhoogd of geschrapt, die de boel zo heeft helpen verstoppen. Kerels als Pettitte, Buehrle en Hudson zullen hun stemmentotaal nog steeds oneerlijk zien dalen. Kijk maar naar het stembiljet van 2011, een van onze laatste “normale” jaren: elf verschillende spelers daarvan zijn een decennium later in Cooperstown vereeuwigd, en dan tel ik jongens als Mark McGwire, Rafael Palmeiro, Kevin Brown, Fred McGriff (en John Olerud, die waarschijnlijk enige overweging naast The Crime Dog verdiende) nog niet eens mee. En dan heb ik nog niet eens de twee verschillende mannen meegerekend die dat jaar elk twee MVP Awards wonnen! (Noch de twee anderen die één MVP wonnen en één keer tweede werden!)

Dus hoewel het ergste van de achterstand op de ballotage voorbij is, is het nog steeds niet perfect, en het zijn waarschijnlijk jongens als Andy Pettitte, Mark Buehrle, en Tim Hudson die het meest zullen verliezen. Net als Bobby Abreu vorig jaar, verdienen ze absoluut de tijd om hun zaak te laten horen, als er niets anders is. Ik ben blij dat sommige schrijvers, zoals Sean Forman, hen niet helemaal vergeten in de shuffle.