Habitual offender

AustraliëEdit

In Australië hebben verschillende staten en territoria wetgeving inzake habituele daders aangenomen.

New South WalesEdit

Op grond van de Habitual Criminals Act 1957 (NSW) kan een overtreder als habituele misdadiger worden aangemerkt en een bijkomende beschermende gevangenisstraf van vijf tot veertien jaar krijgen. De veroordeelde moet minstens 25 jaar oud zijn, een straf voor minstens twee strafbare feiten hebben uitgezeten en de rechter moet beslissen dat preventieve hechtenis nodig is om het publiek te beschermen.

TasmaniaEdit

Een veroordeelde die minstens 17 jaar oud is en voor minstens twee gewelds- of zedendelicten is veroordeeld, kan tot gevaarlijke veroordeelde worden verklaard en voor onbepaalde tijd in hechtenis worden genomen. De rechter moet rekening houden met de kans op toekomstige schade die de dader kan veroorzaken, de omstandigheden van de strafbare feiten, het medisch en psychiatrisch advies en alle andere zaken die van belang zijn. De beslissing van de rechter is niet voor herziening vatbaar; de straf(en) voor onbepaalde tijd gaat (gaan) in na het verstrijken van een eventueel opgelegde straf voor bepaalde tijd en de vrijlating geschiedt op bevel van het Hooggerechtshof.

Western AustraliaEdit

The Criminal Code Act 1913 (WA) and the Crimes (Serious and Repeat Offenders) Act 1992 (WA) contain provisions for the indeterminate incarceration of youths and adults convicted of particular offenses. De straf(fen) voor onbepaalde tijd gaat (gaan) in na het verstrijken van een opgelegde straf voor bepaalde tijd, en de vrijlating geschiedt op grond van een bevel van het Hooggerechtshof of ter discretie van de gouverneur.

Het Northern Territory en South AustraliaEdit

De Criminal Code Act 1983 (NT) en de Criminal Law (Sentencing) Act 1988 (SA) staan de onbepaalde opsluiting toe van een persoon van wie is vastgesteld dat hij een gewoontemisdadiger is en/of niet in staat is zijn seksuele driften onder controle te houden.

In South Australia gaat de onbepaalde straf in na het verstrijken van een opgelegde straf van bepaalde duur, en wordt daarna elke drie jaar herzien. Vrijlating geschiedt alleen op bevel van het Hooggerechtshof.

In het Northern Territory wordt de nominale straf van een gevangene die een of meer straffen van onbepaalde duur uitzit, vastgesteld op de helft van de straf die zou zijn opgelegd indien hij niet gevaarlijk zou zijn geweest, of op 20 jaar (25 jaar in sommige omstandigheden) indien de opgelegde straf een of meer opeenvolgende straffen van levenslange gevangenisstraf zou zijn geweest. De onbepaalde straf(fen) moet(en) door de rechtbank worden herzien wanneer de nominale straf (de minimumtermijn die de veroordeelde zou hebben moeten uitzitten indien hij niet gevaarlijk was) is verstreken, en elke drie jaar daarna.

Het Australische hoofdstedelijke gebied, Queensland en VictoriaEdit

De Sentencing Act 2005 (ACT), de Dangerous Prisoners (Sexual Offenders) Act 2003 (Qld), en de Sentencing Act 1991 (Vic) regelen gewoontemisdadigers. Een veroordeelde kan voor onbepaalde tijd worden opgesloten indien het, gelet op het karakter van de veroordeelde, de aard van zijn misdrijf, psychiatrisch bewijsmateriaal betreffende de gevaarlijkheid van de veroordeelde en alle andere relevante omstandigheden, zeer waarschijnlijk is dat de veroordeelde een ernstige bedreiging vormt voor de gemeenschap. De onbepaalde straf(fen) moet(en) door de rechter worden herzien wanneer de nominale straf (de minimumtermijn die de veroordeelde zou moeten uitzitten als hij niet gevaarlijk was) is verstreken, en elke drie jaar daarna.

De minimale nominale straf die kan worden opgelegd is tien jaar, maar de rechter die het vonnis velt kan dit verlengen als hij van mening is dat de criminele antecedenten van de gevangene en/of de aard van de overtredingen van de gevangene dit rechtvaardigen.

De langste nominale gevangenisstraf(en) voor onbepaalde tijd is 30 jaar, die momenteel wordt uitgezeten door serie pedofiel Geoffrey Robert Dobbs (Queensland), die schuldig heeft gepleit aan 124 zedendelicten en een poging tot belemmering van de rechtsgang, gepleegd tegen 63 meisjes tussen een maand en 15 jaar (waaronder vijf familieleden) die van 1972 tot 2000 onder zijn hoede waren als leraar en jeugdleider.

CanadaEdit

In Canada was de Habitual Offender Act gericht tegen veelplegers. De wet werd ingetrokken nadat in een verslag van de Law Commission uit 1969 was geconstateerd dat hij op onregelmatige wijze werd toegepast en vaak werd gebruikt tegen niet-gewelddadige en niet-gevaarlijke delinquenten. In 1977 werd deel XXIV van het wetboek van strafrecht ingevoerd voor veelplegers, dat voorziet in onbepaalde of bepaalde straffen voor gevaarlijk bevonden delinquenten die na drie jaar in aanmerking komen voor voorwaardelijke vrijlating en de bevoegdheid heeft om die onbepaalde niet-voorwaardelijke periode te allen tijde te verlengen.

FrankrijkEdit

Van 2007 tot 2014 kende Frankrijk peines planchers (letterlijk “vloervonnissen”), waarbij een minimumvloer werd vastgesteld voor de straffen van recidivistische delinquenten.

Gesteld onder president Nicolas Sarkozy, werden ze ingetrokken onder zijn opvolger François Hollande, die dit punt deel van zijn platform maakte.

DuitslandEdit

Op basis van eerdere hervormingsplannen vaardigde het nationaal-socialistische regime in 1933 het zogeheten Gewohnheitsverbrechergesetz uit tegen “misdadigers uit gewoonte”; niet alleen werd de straf verhoogd, het voerde ook een preventieve hechtenis in die om de drie jaar opnieuw moest worden bekeken. Na 1945 hebben de geallieerde militaire regeringen deze wet niet aangevochten, en de voorschriften ervan werden in 1953 overgenomen in het Duitse Strafgesetzbuch. In 1969 werd het door de liberalisering van het burgerlijk en strafrecht moeilijker om preventieve hechtenis en andere maatregelen op te leggen. In tegenstelling tot het Amerikaanse recht ligt de discretionaire bevoegdheid bij de veroordelende rechter.

HongarijeEdit

In Hongarije heeft het door Fidesz gedomineerde nieuwe parlement op 8 juni 2010 het wetboek van strafrecht gewijzigd door een gewoontestrafrecht in te voeren voor recidivisten en daden van recividisme. De wijziging is in wet omgezet. De wet is gecodificeerd in de artikelen 89 en 90 van het Hongaarse wetboek van strafrecht. De wet verbiedt uitdrukkelijk de voorwaardelijke invrijheidstelling van eenieder die voor bepaalde zware misdrijven, waaronder moord, is veroordeeld en die ten tijde van het misdrijf recidiveerde. Bovendien stelt de wet een levenslange gevangenisstraf verplicht voor eenieder die recidiveert voor strafbare feiten die langer dan twintig jaar zouden duren, of indien op een van de strafbare feiten een maximumstraf van levenslange gevangenisstraf staat.

IndiaEdit

De Criminal Tribes Act, 1872 werd een aantal malen gewijzigd. Na de Onafhankelijkheid besteedden de leiders en sociale hervormers aandacht aan dit probleem. In 1949 benoemde de centrale regering een commissie om het nut van het bestaan van deze wet te bestuderen. De commissie was van mening dat de wet in strijd was met de geest van de Indiase grondwet. Zij beval aan de nodige maatregelen te nemen om de erbarmelijke omstandigheden van de criminele stammen te verbeteren in plaats van hen te stigmatiseren als misdadigers. Als gevolg daarvan werd de Criminal Tribes Act van 1871 in 1952 ingetrokken en werd de Habitual Offenders Act in de plaats daarvan aangenomen. Volgens de Habitual Offenders Act is een habituele delinquent iemand die het slachtoffer is geweest van subjectieve en objectieve invloeden en die een vaste praktijk in criminaliteit heeft vertoond, en die ook een gevaar vormt voor de samenleving waarin hij leeft. Gewone delinquenten zijn meestal geharde criminelen die het grootste deel van hun leven in gevangenissen hebben doorgebracht. Dat komt omdat zij regelmatig misdrijven plegen en weer naar de gevangenis worden teruggestuurd.

PakistanEdit

Sectie 75 van het Pakistaanse Wetboek van Strafrecht handelt over de Habitual Offenders. De bepalingen worden geactiveerd bij een tweede veroordeling voor een misdrijf met een minimumstraf van drie jaar gevangenisstraf. In de richtsnoeren voor het opleggen van straffen die aan de strafrechter zijn gegeven, staat dat de rechter naar eigen goeddunken kan oordelen, dat een verzwaarde straf niet verplicht is en gewoonlijk niet moet worden opgelegd in minder ernstige strafzaken (zoals kruimeldiefstal) of wanneer de veroordelingen oud zijn. Van de rechter wordt verwacht dat hij een geïndividualiseerde visie heeft en zowel de beslissing om een strafverzwaring toe te kennen als de duur ervan afstemt op de zaak in kwestie. Hiervoor kan gebruik worden gemaakt van de transcripties van de eerdere processen.

Verenigde StatenEdit

In de Verenigde Staten hebben verschillende deelstaatregeringen wetten aangenomen die de deelstaatrechtbanken verplichten tot het opleggen van verplichte en uitgebreide straffen aan veelplegers (bijvoorbeeld door het herhaaldelijk begaan van hetzelfde vergrijp tot een misdrijf te verheffen). Three strikes”-wetten zijn specifiek gericht tegen mensen die drie of meer keer zijn veroordeeld voor een ernstig misdrijf.