Gloria Calderón Kellett over zichzelf stoppen, haar familiepolitiek in ‘One Day at a Time’

Courtesy of POP TV

Penelope Alvarez op “One Day at a Time” is wat je zou krijgen als je de serie medemaker en showrunner Gloria Calderón Kellett en actrice Justina Machado in een blender gooit, met wat streepjes van mede-samensteller Mike Royce en de andere schrijvers erdoor. Tenminste, dat is hoe Calderón Kellett het zelf zegt.

“Ik heb het gevoel dat ik de verantwoordelijkheid heb om een licht te werpen op hoe het is om een Latina vrouw te zijn die op dit moment in de tijd in Amerika leeft,” zegt ze. “Wanneer we praten over verhaallijnen, specifiek met Penelope, gaat het altijd door de filter van: ‘Wat zou ik doen?’ Penelope en ik ouder op dezelfde manier; we communiceren met onze moeders op dezelfde manier; we hebben allebei diarree van de mond over-communiceren. Ik zeg altijd, ‘Kijk naar mij’ als ik tegen mijn kinderen praat, en Penelope zegt dat ook. Laatst zei mijn zoon, ‘Je klinkt als Penelope. En ik had zoiets van, ‘Penelope klinkt als mij!'”

Ze mag dan vier seizoenen bezig zijn met haar Netflix-turned-Pop TV reboot van de klassieke Norman Lear sitcom, maar Calderón Kellett is altijd comfortabel genoeg geweest met zichzelf om haar eigen leven en overtuigingen te ontginnen voor comedy.

Van het begin af aan draaide de nieuwe versie van “One Day at a Time” om drie Latinx-vrouwen van verschillende generaties. Penelope is in het midden, geflankeerd aan weerszijden door haar moeder, Lydia (Rita Moreno), en dochter Elena (Isabella Gomez). De manier waarop zij de wereld zien, zich daartoe verhouden en vervolgens met elkaar converseren, bootst de manier na waarop Calderón Kellett en haar eigen ouders en kinderen dat doen.

“Mijn moeder is een traditionele katholiek,” zegt ze, terwijl, “ik in het midden zit – 51% katholiek, is wat ik zeg. Ik hou van delen ervan, zoals de goedheid en de geboden en ‘eer uw moeder en vader’, maar tegen homoseksualiteit zijn, niet zo veel. En dan is de volgende generatie super liberaal en al deze dingen waar ik nog steeds mee bezig ben, zoals hoe open en vloeibaar alles is.”

Een seizoen 4 verhaallijn die niet uit het leven van Calderón Kellett kwam, geeft ze toe, is wanneer Penelope’s tienerzoon Alex (Marcel Ruiz) haar betrapt bij het masturberen. Dat was een verhaal dat ze al vanaf het begin van de show wilde doen, om een trope op zijn kop te zetten. Een ander verhaal, zegt ze, is het ‘gevangen in de lift’-plot, omdat je dat wel vaker hebt gezien, maar ‘nog nooit in een Latino-familie.’

Maar Calderón Kellett, die gelukkig getrouwd is, heeft de verhaallijn waarin Penelope haar vriend vertelt dat ze nooit meer wil trouwen, ontleend aan haar eigen opvattingen over het onderwerp.
“Als ik mijn man niet had ontmoet, zou ik nooit zijn getrouwd. Het was letterlijk hij en hij die me ervan overtuigde dat een leven met hem een goed idee was en hij had gelijk. Ik heb een miljoen keer gezegd dat als, God verhoede, er iets met mijn man zou gebeuren, ik nooit meer zou trouwen.”

Terwijl studio Sony en netwerk Pop haar niet uitdaagden om dergelijke verhalen te leveren voor haar hoofdrolspeelster, erkent Calderón Kellett dat veel anderen dat wel doen omdat “het patriarchaat springlevend is.” Maar dat is precies waarom ze het zo belangrijk vond om “een positieve” portrettering van de onderwerpen naar voren te brengen.

“We voeden mensen dit idee dat het leven onvolledig is zonder iemand anders, en ik denk gewoon niet dat dat waar is,” vervolgt ze. “En dit is een vrouw die door een scheiding is gegaan – het was erg pijnlijk voor haar familie – en ik denk gewoon dat ze echt haar eigen weg heeft gevonden. De eerste aflevering was: ‘Hoe red ik het in mijn eentje?’ en haar moeder ruziede met haar over, ‘Je hebt een man nodig,’ en uiteindelijk bouwt ze naar deze plaats van, ‘Ik doe het niet. Ik kan dit zelf wel.””

Gloria Calderón Kellett’s Inspirations:

Schrijverskamerstijl: “Ik steek kaarsen aan en maak meestal een afspeellijst voor wat ik aan het schrijven ben.”
Favoriete schrijverssnack: “Ik probeer gezond te zijn, dus La Croix, uiteraard, omdat we allemaal La Croix doen, maar amandelen.”
Stemmingsmuziek: “Dit jaar was erg vrouwelijk, dus dit was een Lizzo-jaar voor mij.”
Hoe ze writer’s block doorbreekt: “Ik lees gewoon – een toneelstuk of wat Fran Lebowitz.”