George Lynch (musicus)

Eind jaren 70Edit

Great White gitarist Mark Kendall beweert dat Lynch met tweehandig tappen begon voordat Eddie Van Halen dat deed, hoewel Lynch dat zelf ontkent. Lynch deed twee keer auditie voor de positie van Ozzy Osbourne’s lead gitarist, een keer in 1979 – waarbij hij verloor van Randy Rhoads – en een andere keer in 1982 om Brad Gillis te vervangen. Volgens Lynch werd hij drie dagen aangenomen voordat Ozzy van gedachten veranderde en besloot om met Jake E. Lee in zee te gaan. Lee merkte op dat Lynch “de gig kreeg, maar slechts twee weken op pad ging om de show te bekijken, en nooit echt met Ozzy speelde”. Lynch verklaarde in een interview dat hij soundchecks had gespeeld aan de zijkant van het podium tijdens een Europese tournee met Ozzy en Brad Gillis als onderdeel van een uitgebreide auditie. Hij repeteerde ook met de band in Texas en werd door Ozzy ontslagen toen de band naar Los Angeles verhuisde. Jake E. Lee had auditie gedaan op de dag van Lynch’s ontslag en hoewel Lee toegaf dat hij niet goed speelde op de dag van de auditie, leek hij de rol te spelen en werd hem de gig aangeboden. Ozzy ontsloeg Lynch op staande voet voor de ogen van Lee, die Lynch net had ontmoet. Lynch heeft verklaard dat hij er kapot van was en dat hij het financieel moeilijk had in die jaren. Lynch werkte in die tijd als bezorger voor een slijterij en had kort haar, zoals zijn werkgever van hem verlangde. Sharon Osbourne zag Lee’s “look” liever dan Lynch’s spel en haar invloed heeft waarschijnlijk Ozzy’s beslissing om Lee aan te nemen bepaald. Lynch kijkt echter positief terug op de situatie; hij heeft gezegd: “Ik won de troostprijs. Randy mocht toeren met Ozzy… en ik mocht lesgeven op de school van zijn moeder.”

Lynch speelde eind jaren 70 in een band genaamd The Boyz, die de Sunset Strip clubs in Hollywood aandeden, naast tijdgenoten als Van Halen en Quiet Riot. The Boyz bestonden ook uit de toekomstige Dokken drummer Mick Brown, bassist Monte Zufelt en vocalisten Lisa Furspanker en Greg Sanford en hun geluid en Lynch’s spel waren zo vergelijkbaar met Van Halen dat een van hun demo’s werd verspreid als pre-Roth Van Halen opnames. The Boyz zouden een showcase spelen voor Gene Simmons van Kiss en zijn startup label. Van Halen opende de show en Gene koos ervoor niet te blijven om The Boyz te zien. Hierna vormde Lynch Xciter alvorens zich bij Dokken aan te sluiten.

Dokken and Lynch MobEdit

Lynch vond bekendheid in de jaren tachtig als de leadgitarist in de band Dokken (waarvan hij sinds 1980 lid was). Dokken had een reeks succesvolle platina albums zoals Under Lock and Key en Back for the Attack waarop Lynch’s inventieve leadgitaarwerk prominent aanwezig was. Het instrumentale nummer “Mr. Scary” op Back for the Attack droeg bij aan zijn populariteit onder gitaristen. De band verdiende een Grammy nominatie voor Best Metal Performance in 1990.

Ondanks de populariteit van de band, ging de groep in maart 1989 uit elkaar vanwege interne spanningen met leadzanger Don Dokken. Lynch vormde zijn eigen hard rock band Lynch Mob, die verschilde van Dokken in lyrische en gitaar complexiteit, onderwerp, song structuur, en tuning. Lynch nam daarna een tijdje vrij en zijn vrouw Christy Lynch kreeg een dochtertje, Mariah Lynch. In 1993 bracht Lynch zijn eerste solo-album uit, Sacred Groove.

In 1994, nadat Don Dokken, Jeff Pilson en Mick Brown weer bij elkaar waren, besloten ze Lynch ook terug te halen voor een echte reünie van Dokken. Lynch stemde toe om de verschillen opzij te zetten. De herenigde versie van Dokken werd getekend bij het Columbia/Sony label, en na uitvoerig schrijven werd Dysfunctional uitgebracht. Het album deed het niet zo goed als verwacht en de band werd van het label gehaald. Dokken tekende toen bij CMC International en bracht een “unplugged” show uit eind 1994 getiteld One Live Night. Tegen 1996 ging de band de studio in en huurde producer Kelly Gray in die, samen met Lynch, Pilson en Brown, Dokken een nieuwe richting in wilde sturen, tot ongenoegen van zanger en oprichter Don Dokken, en bracht Shadowlife uit, een complete switch van melodieuze rock naar een meer alternatief geluid. Tegen 1997 waren de spanningen weer opgelaaid tussen Don en Lynch, wat ertoe leidde dat Lynch werd vervangen door voormalig Europe gitarist John Norum.

Dit zette Lynch ertoe aan om Lynch Mob leden te herenigen, waarbij Oni Logan, Anthony Esposito en Mick Brown werden opgeroepen. De groep ging de studio in en maakte een demo van drie nummers (later uitgebracht als een EP getiteld Syzygy), maar Logan besloot andere projecten na te streven voordat een volledig album kon worden voltooid. Mick Brown besloot bij Dokken te blijven. George organiseerde een korte 13 shows U.S. tour voor Lynch Mob in 1998 met Artension frontman John West, Anthony Esposito en anderen.

Toen die line-up ophield te bestaan, besloot George Lynch Mob in een totaal nieuwe richting te sturen, beïnvloed door hedendaagse bands. The Lynch Mob’s radicaal nieuwe look, nieuwe line-up en muzikale benadering trokken een jonger publiek aan. In 1999 brachten ze het album Smoke This uit. Na een tournee ter ondersteuning van “Smoke This”, besloot Lynch om Lynch Mob een paar jaar in de ijskast te zetten, maar niet voordat hij eind 2001 op tournee ging met Lynch Mob’s oorspronkelijke zanger Oni Logan, L.A. Guns’ bassist Chuck Garric, en Bulletboys’ drummer Jimmy D’Anda.

Post-2001 projectenEdit

In het begin van 2002 begon George te werken met producer/engineer Sean Fodor aan het noodlottige Microdot project met de toen nog onbekende zanger London LeGrand. Slechts een paar nummers van dat project zijn uitgebracht, “Bulldog Tyranny” op The Lost Anthology en drie andere nummers die George later uitbracht als The Lynch That Stole Riffness met Robert Mason aan het roer op zang.

In het najaar van 2002, hervormde Lynch Lynch Mob met de oorspronkelijke bassist Anthony Esposito en de zanger van hun tweede album, Robert Mason. Lynch Mob nam een album op met opnieuw opgenomen klassieke Lynch-nummers van Dokken en Lynch Mob, bijgewerkt naar een meer hedendaagse (post-2000) benadering en geluid.

Hij vormde een project met voormalig Dokken-bassist Jeff Pilson, die in 2003 het album Wicked Underground uitbracht onder de naam Lynch/Pilson. Datzelfde jaar stelde Lynch The George Lynch Group samen, waarmee hij is doorgegaan met opnemen en regelmatig toeren. The George Lynch Group deed een marathon, 26 shows in 30 dagen, inclusief een veelbesproken optreden in The Tonight Show met Jay Leno. De bezetting bestond uit Lynch, zanger Andrew Freeman, drummer Vinny Appice (Black Sabbath, Dio), en Mårten Andersson (Lizzy Borden, Starwood, Legacy). Het album Furious George uit 2005 is een coveralbum, met klassieke rocknummers van ZZ Top, Jimi Hendrix, The Beatles, AC/DC en Led Zeppelin.

In 2008 werd Let the Truth Be Known uitgebracht onder de bandnaam Souls of We met de bezetting van London LeGrand (zang), Johnny Chow (bas), en Yael (drums) en een groot aantal gastbijdragen. Ondanks deze nieuwe band en nieuw album, ging Lynch in de vroege herfst van 2008 op tournee met een hervormde Lynch Mob met de originele zanger Oni Logan, bassist Marco Mendoza en drummer Scot Coogan. Een nieuw Lynch Mob album, getiteld Smoke and Mirrors, werd uitgebracht in oktober 2009 met Logan als leadzanger.

In 2009 nam Lynch lead- en ritmegitaartracks op voor zeven nummers die verschijnen op het debuutalbum van rockzangeres Raven Quinn. Het in eigen beheer uitgegeven album verscheen op 4 maart 2010.

Lynch toerde in het voorjaar van 2010 met Souls of We en bracht de zomer en winter door met Lynch Mob. In de zomer van 2010 veranderde Souls of We van bezetting en werden ze gedwongen te stoppen met de naam.

Ook verscheen hij in 2010 op een tribute-album, Siam Shade Tribute, voor de Japanse rockband Siam Shade.

George woont momenteel in de buurt van Los Angeles waar hij een instructieve gitaarwebsite genaamd de Guitar Dojo heeft opgezet. Lynch is ook begonnen met de productie van zijn eigen custom handgebouwde kunstgitaren, op de markt gebracht onder het merk Mr. Scary Guitars, die hij zelf maakt in de ESP Guitars USA custom shop faciliteit.

Tweede Dokken reünie in 2011 geruchtEdit

Op 29 november 2009, tijdens een toegift op een Dokken show in The House of Blues in Anaheim, voegden George Lynch en Jeff Pilson zich bij Mick Brown en Don Dokken voor twee nummers. De “glory days” line-up stond voor het eerst in 12 jaar weer samen op het podium. Begin 2010 kondigde Lynch een reünie aan van Dokken’s “glory days” line-up. De aankondiging werd gevolgd door een intrekking op 24 februari. Een 2011 Reünie werd eind 2010 uitgesloten, toen Lynch een verklaring op zijn website uitbracht waarin hij beweerde dat Don niet wilde dat de reünie zou plaatsvinden.

T & N werd gevormd uit 3/4 van de klassieke Dokken line-up van Lynch, Jeff Pilson, en Mick Brown. In december 2011 kondigden ze plannen aan voor een studioalbum dat in 2012 zou worden uitgebracht. De oorspronkelijke naam van het trio was Tooth & Nail, maar als gevolg van juridische problemen met een andere band die al een handelsmerk op de naam had, werd Tooth & Nail in maart 2012 afgekort tot T & N. Ze brachten het album Slave to the Empire uit op 31 oktober 2012.

Recente activiteitenEdit

In de herfst van 2011, kondigde Lynch plannen aan voor een documentaire film, “Shadowtrain: Under A Crooked Sky” over de vernietiging van de inheemse Amerikaanse gemeenschap. In maart 2013 werd een crowdfundingcampagne gelanceerd om het project te voltooien. Vanaf eind 2014 was de film nog steeds een werk in uitvoering. Lynch heeft ook Shadowtrain samengesteld, de band, met documentairemaker en drummer Vincent Nicastro, Pueblo Native American zanger Gregg Analla (Tribe of Gypsies, Slaviour, Seventhsign), ex-Lynch Mob bassist Gabe Rosales, en toetsenist Donnie Dickman.

2014 zag de release van het debuutalbum KXM, Lynch’s all-star project met zanger/bassist Doug Pinnick van King’s X en drummer Ray Luzier van Korn. Lynch kondigde nog een ander project aan, The Infidels, met War ritmesectie Pancho Tomaselli en Sal Rodriguez, en rapper Sen Dog van Cypress Hill.

Lynch voltooide een album met Stryper frontman Michael Sweet, Only to Rise, uitgebracht 27 januari 2015 op Frontiers Records onder de naam Sweet & Lynch. De opnamebezetting bevat de voormalige Pride & Glory ritmesectie James Lomenzo en Brian Tichy op respectievelijk bas en drums. Het duo bracht een tweede album uit, Unified, op 10 november 2017.

Op 25 april 2016. Lynch werd aangekondigd samen te werken met John Romero en Adrian Carmack om de soundtrack te verzorgen voor de momenteel nog niet uitgebrachte game Blackroom, die een releasedatum had voor de zomer van 2018.

In 2018 vormde Lynch een team met Living Colour-zanger Corey Glover om het zijproject Ultraphonix te vormen, dat het album Original Human Music uitbracht.