Gentleman Jack is een waar tv-wonder – romantisch, rauw en totaal radicaal

Waarschuwing: dit artikel bevat spoilers.

Zoals Anne Lister zelf, liep de finale van Gentleman Jack met veel charme naar een happy end toe. Het galoppeerde door zijn beste aflevering tot nu toe met genoeg tempo om zijn snelvoetige heldin in de schaduw te zetten. Het was een schaamteloze publiekslieveling, en als drama leek het alsof de show zijn zelfvertrouwen en zijn draai had gevonden. Er komt nog een seizoen, en hoewel het huwelijk (een soort huwelijk) alles op een zo traditioneel mogelijke manier afrondde, liet het de indruk achter dat er nog veel avonturen voor het gelukkige paar in het verschiet liggen, en sommige daarvan zullen betrekking hebben op de verrassend aangrijpende wereld van de vroege 19e-eeuwse steenkoolmijnbouw.

Zoals altijd bracht Gentleman Jack sluwe humor en subtiele pijn met elkaar in evenwicht. Lister zwierf door Kopenhagen om de aristocratie en het koningshuis het hof te maken, toen ze eindelijk doorhad wie de koningin was (had de koningin maar haar Faroese trui gedragen), en gooide zelfs haar treurige zwart weg voor een wit en ongewoon uitbundig brouwsel. Sofie Gråbøl’s ondeugende “Tijd dat je er overheen komt, misschien?” doorbrak Anne’s zelfingenomen sombere luchtbel, en dat was hard nodig. Gedurende het grootste deel van de serie is Anne strak en gedreven geweest, nauwelijks in staat om te ontspannen in het gezelschap van Ann Walker. Het was een genot om haar zo vrij te zien dansen op het verjaardagsbal, haar rol als provocateur omarmend. Suranne Jones was uitstekend in het vertolken van Anne’s meer gebroken kant – arme Marian, die alleen maar wil dat iemand aandacht aan haar besteedt – maar eindelijk kregen we ook een echt gevoel van haar beroemde charisma.

Het was jammer dat de Deense excursie zo snel moest eindigen, maar zowel Anne als Ann werden in allerijl naar huis gebracht. Aan de ellendige Schotse opsluiting van Miss Walker kwam een einde, en Ann had er vermoedelijk genoeg van om in de zee te staren, gehuld in de inhoud van een mandje dat door de Edinburgh Woollen Mill werd verkocht. Sally Wainwright schrijft altijd zusters in haar shows, en hier was het een prachtige daad van zelfopoffering die Ann weer op het rechte pad bracht. Elizabeth (een briljante, te korte verschijning van Katherine Kelly) realiseerde zich dat haar zus er misschien nooit meer bovenop zou komen als haar eigen achterbakse man haar zou uithuwelijken aan zijn blutse en oneerlijke neef en probeerde haar psychische problemen te genezen met het moederschap. Elizabeth zal ongetwijfeld lijden onder de gevolgen, maar het stelde Ann in staat eindelijk haar autonomie te vinden. Toen Ann er uiteindelijk op stond dat ze met kapitein Sutherland zou afrekenen, en dat ook deed, was dat een zachtaardig en verdiend moment van opstandigheid.

De episode zat vol van deze delicate wendingen. Tegen de tijd dat Anne en Ann herenigd waren, was het de schijnbaar zwakkere vrouw die haar kracht had gevonden, terwijl de sterkere nederigheid had gevonden in de nederlaag. Toen Anne in de lucht huilde, met een schreeuw die misschien wel zou kunnen wedijveren met Meryl Streep’s Big Little Lies gebrul, was zij het die op het punt stond gered te worden, en niet andersom, zoals het misschien leek aan het begin van de serie. Net zoals we Anne hadden zien bevrijden in Kopenhagen, was ze in Halifax breekbaar en kwetsbaar. “Doe me geen pijn. Ik ben niet zo sterk als je denkt dat ik ben,” zei ze lief, voordat ze er met voorspelbare botheid aan toevoegde: “Nou, ik ben, natuurlijk.” Hoewel Gentleman Jack soms bereid was zijn hart te volgen, heeft het zich altijd verzet tegen overdreven sentiment.

Toen de slierten van die kus op de heuvel begonnen te zwellen, verbaasde ik me er echter over dat een lesbische verhaallijn die zo onvervalst romantisch is, elke week zo’n zes miljoen kijkers weet te trekken in een van de meest prestigieuze primetime-slots op televisie. LGBTQ+-publiek moet meestal genoegen nemen met het zien van zichzelf als bijfiguren of in de restjes subtekst die ze kunnen vinden, en er is een lange geschiedenis van homoseksuele personages die voortijdig eindigen (de betreurenswaardige “begraaf je homo’s” trope, waar zelfs Wainwright in viel toen ze Kate vermoordde in Last Tango in Halifax; ze zei later dat ze spijt had van de verhaallijn).

Wat geweldig is aan Gentleman Jack is hoe slim het erin slaagt om tegenstrijdige ideeën tegelijkertijd waar te houden. Dit is het verhaal van twee vrouwen die in 1832 een romantische relatie aangaan, zich er terdege van bewust dat er al over hen is geroddeld en dat ze zijn veroordeeld, en dat de volle omvang van hun vriendschap nu geheim moet worden gehouden voor de buitenwereld. Als serie is het echter ook gewoon een romantisch drama met toevallig twee vrouwen in het middelpunt. Het einde is even traditioneel als radicaal, of even radicaal als traditioneel. Het geslacht van de twee protagonisten is zowel alles als niets. Het is een complexe evenwichtsoefening, en Gentleman Jack heeft het gemakkelijk laten lijken.

{{#ticker}}

{{topLeft}}

{{bottomLeft}}

{{topRight}}

{{bottomRight}}

{{#goalExceededMarkerPercentage}}

{{/goalExceededMarkerPercentage}}

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragrafen}{highlightedText}}

{#cta}{{text}{{/cta}}

Houd me in mei op de hoogte

We zullen contact met u opnemen om u eraan te herinneren een bijdrage te leveren. Kijk uit naar een bericht in uw inbox in mei 2021. Als u vragen heeft over bijdragen, neem dan contact met ons op.

• Delen op Facebook
• Delen op Twitter
• Delen via E-mail
• Delen op LinkedIn
• Delen op Pinterest
• Delen op WhatsApp
• Delen op Messenger