Galapagos-eilanden: wilde dieren

Veel van de eerste bewoners van de eilanden kwamen niet op het juiste moment: zonder partner om hen te begroeten, zonder planten om zich te voeden, zonder een stukje grond om te wortelen. Vaak, in de miljoenen jaren dat het toeval vogels in een storm, zeeleeuwen en pinguïns in stromingen, zaden over het continent bracht, zou het eerste leven dat overbleef “pionier “soorten zijn geweest.

Dit zijn de soorten die uit schijnbaar niets kunnen bestaan, zoals planten die uit lava groeien. Zij overleven om te sterven en laten hun organisch materiaal achter voor de volgende golf immigranten – die de volgende flora voeden, het volgende vegetarische schepsel.

Darwin’s observaties, specifiek over wat nu “Darwin’s vinken” worden genoemd en hun aanpassingen vormden uiteindelijk de basis voor zijn Theorie van Natuurlijke Selectie. In die tijd was dit een dynamische afwijking van de algemeen heersende overtuiging dat soorten statisch waren.

Uitgelegd in het kort, is het concept van de evolutie van soorten gebaseerd op een aantal kenmerken van overleving en voortplanting. In de meeste populaties is het aantal soorten groter dan de beschikbare hulpbronnen en is concurrentie onvermijdelijk. Binnen de normale variatie die in soorten voorkomt, zal er af en toe een mutatie of verschil optreden dat op de een of andere manier gunstig is voor overleving of voortplanting, en degenen met de positieve verandering zullen een groter aantal nakomelingen krijgen. Aangezien de nakomelingen waarschijnlijk dezelfde genetische voordelen zullen krijgen, zullen zij ook meer kans hebben om te overleven en hun genen door te geven. Degenen die het best zijn aangepast aan hun omgeving, het meest gespecificeerd en adaptief, zullen overleven.
Na jaren van isolatie op de Galapagos, waar kleine populaties van een soort moeten hebben bestaan, zouden aanpassingen binnen die soort drastischer zijn, omdat er geen grote mainstream populatie was om als buffer voor variaties te fungeren.
Vaak zijn variaties van een voorouder duidelijk. De landleguanen van Santa Fe, die zich onderscheiden door hun gele kleur, zoals hun neven op andere eilanden, hebben zich aangepast aan het eten van cactussen, stekels en al. Hun achterneven, de zeeleguanen, hebben zich misschien aangepast om uit de zee te eten en de concurrentie op het land te vermijden.

Het beroemdste voorbeeld zijn de 13 soorten Darwinvinken, die alle afstammen van één enkele voorouder, en zich hebben aangepast aan uiteenlopende diëten als cactus, parasieten en zelfs bloed. Het proces van aanpassing is goed gedocumenteerd in Jonathan Weiner’s “The Beak of the Finch,” gepubliceerd door Vintage Books.

Voor meer uitgebreide informatie over evolutie, bezoek Galapagos Fast Facts