Fort Montgomery (Lake Champlain)

“Fort Blunder “Edit

In 1816 was men begonnen met de bouw van het eerste fort op deze plaats, een achthoekig bouwwerk met 30 voet hoge (9,1 m) muren, ter bescherming tegen een aanval vanuit Brits Canada zoals die welke leidde tot de Slag bij Plattsburgh in 1814. In juli 1817 bezocht president James Monroe het onvoltooide vestingwerk en het aangrenzende militaire reservaat dat plaatselijk bekend stond als “the commons”. Door een eerdere opmetingsfout bleek dit eerste fort later echter per ongeluk aan de Canadese kant van de grens te zijn gebouwd, waardoor het soms beter bekend staat als “Fort Blunder”.

Toen bij een nieuwe opmeting werd ontdekt dat de 45e breedtegraad in werkelijkheid zo’n 1,2 km zuidelijker lag, waardoor het fort in Canada kwam te liggen, werd de bouw van dit eerste fort gestaakt en werd het terrein verlaten. Veel van het materiaal werd door de plaatselijke bevolking bijeengegraaid voor gebruik in hun eigen huizen en openbare gebouwen.

Er is geen bewijs gevonden dat dit eerste fort ooit een naam heeft gekregen. In de meeste contemporaine documenten wordt het fort simpelweg aangeduid als “works”, “fortification”, of “battery” op Rouse’s Point. Het wordt vaak abusievelijk Fort Montgomery genoemd. De plaats van het eerste fort werd in 1977 opgenomen in het National Register of Historic Places onder de naam “Fort Montgomery”.

Fort MontgomeryEdit

Eindelijk werd besloten dat op deze plaats een tweede fort zou worden gebouwd, nadat het Webster-Ashburton-verdrag van 1842 het strategisch belangrijke Island Point, de plaats van het fort van 1816 en het noordelijkste punt van Lake Champlain, aan de Verenigde Staten had afgestaan. Twee jaar later, in 1844, werd met de bouw van het nieuwe fort begonnen. Het kreeg de naam Fort Montgomery, ter ere van de soldaat uit de Revolutionaire Oorlog, generaal-majoor Richard Montgomery, die bij de invasie van Canada in 1775 bij Quebec City om het leven was gekomen. Fort Montgomery was een van de weinige “permanente” forten of forten van het “derde systeem” die langs het noordelijke front werden gebouwd. De meeste forten werden langs de Atlantische kust gebouwd.

Het werk aan het fort bleef vrijwel ononderbroken doorgaan tot 1870, met een piek in de bouw tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog, temidden van geruchten over een mogelijke Britse interventie tegen de Unie vanuit Canada. Mogelijk om die bezorgdheid weg te nemen, werd in 1862 een detachement van de 14th U.S. Infantry drie maanden lang in het fort gelegerd. Deze vrees bleek uiteindelijk niet zo vergezocht toen in 1864 in het nabijgelegen Vermont de St. Albans Raid plaatsvond, de meest noordelijke actie van de Burgeroorlog, waarbij 21 geconfedereerde soldaten uit Canada het fort overvielen.

Tijdens de ongeveer 30 jaar durende bouw van Fort Montgomery werden kosten noch moeite gespaard en het werk vertegenwoordigde een aantal van de meest geavanceerde en vooruitstrevende militaire technologieën van die tijd. Op het hoogtepunt van het project bestond de werkploeg uit ongeveer 400 steenhouwers en metselaars die hun vak uitoefenden op de bouwplaats. Toen de basisstructuur klaar was, had het fort ongeveer 15 meter hoge muren en kanonnen voor 125 kanonnen op drie niveaus.

Het fort was ook een van de slechts negen in de Verenigde Staten gebouwde exemplaren met een gracht, een ander was Fort Jefferson in de Dry Tortugas. Hierdoor was Fort Montgomery in wezen aan alle kanten omringd door water en alleen toegankelijk via een ophaalbrug aan de landzijde. Deze ophaalbrug, een interessant en innovatief ontwerp op zich, kon mechanisch worden gedraaid op een centraal balanspunt, waarbij het ene uiteinde omhoog ging om de ingang te blokkeren en het andere uiteinde als een wip in een gebogen put in de achterpoort viel. Het opheffen van deze brug zou het fort effectief afsluiten van elke toegang over land, aangezien de bodem van de deuropening van het fort een volle 15 voet (4,6 m) boven het water van de gracht of “natte gracht” eronder stond. Een soortgelijke toegang vanaf de kant van het meer, bekend als een “waterpoort”, maakte ook gebruik van een ophaalbrug die toegang gaf tot een dok dat zich uitstrekte van het fort in het meer.

Direct achter het fort zelf, tussen het fort en de eigenlijke kustlijn, werd een massief kunstmatig eiland aangelegd. Deze aarden berm, hoger dan het fort zelf, stond bekend als de “dekmantel” en beschermde het fort tegen een vijand op het land die met zwaar belegeringsgeschut de muren kon slechten. De wal was met het land verbonden door een smalle stenen brug en met het fort zelf door een brug. Tijdens de latere bouw van het fort vond Joseph Totten, hoofdingenieur van het Amerikaanse leger, een met ijzer versterkt schietgat voor kanonnen uit, dat de kanonniers in het fort beter zou beschermen. Deze verbetering werd in het ontwerp van Fort Montgomery aangebracht op de nog niet voltooide bovenste kanonlaag, terwijl op de lagere, al voltooide verdieping de oudere stijl bakstenen schietgaten werd gebruikt.

Totten was geen onbekende in het gebied en had als majoor gediend onder de generaals Izard en Macomb tijdens de Slag bij Plattsburgh in 1814, waar hij de leiding had over de aanleg van de Amerikaanse verdedigingswerken en later werd bevorderd tot luitenant-kolonel wegens dapperheid onder vuur.

Het fort was oorspronkelijk ontworpen om te worden bemand door 800 manschappen, maar werd nooit volledig bemand en diende vooral als militair afschrikmiddel langs de grens. Veel van de forten van het Derde Systeem waren nooit permanent bemand, uiteindelijk bedoeld om te wachten en klaar te staan voor actie, alleen als het nodig was. In tegenstelling tot de plaatselijke overlevering betekent dit echter niet dat het fort nooit bewapend is geweest, ook al is er nooit een schot in woede afgevuurd. Volgens gegevens van het Ministerie van Oorlog stonden er in 1886, toen Fort Montgomery het zwaarst bewapend was, 74 kanonnen opgesteld van de volledige capaciteit van 125 kanonnen, waaronder 8 inch (200 mm) en 10 inch (250 mm) Rodman kanonnen. De meeste van deze kanonnen stonden opgesteld in noordelijke richting naar Canada. Hoewel nooit in positie gebracht, stonden twee enorme 15 inch (380 mm) Rodmans jarenlang op het terrein, wachtend om boven op de muur te worden geplaatst.

In 1880 bezocht bevelvoerend generaal van het leger William Tecumseh Sherman het fort en was zo onder de indruk van de omvang van het complex, dat hij terugkeerde naar Washington en van plan was het militaire garnizoen van de nabijgelegen Plattsburgh Barracks in plaats daarvan in het fort te stationeren. Door de verontwaardiging van veel prominente lokale burgers vond de troepenverplaatsing echter nooit plaats.

In de jaren na de Burgeroorlog, met de introductie van veel modernere en krachtigere bewapening zoals explosieve granaten en snelvurende geweerkanonnen, kwam er snel een einde aan het militaire belang van gemetselde vestingwerken zoals Fort Montgomery. Er bestond nu technologie waarmee een vijandelijke troepenmacht snel en gemakkelijk hun massieve kazematten en muren tot puinhopen kon reduceren. In het laatste decennium van de 19e eeuw werden de kanonnen van het oude fort, die al lang verouderd waren, langzaam verwijderd. In 1900 waren er nog 37 kanonnen aanwezig en in 1901 was dat aantal gedaald tot 20. Naar verluidt werden de laatste grote kanonnen rond 1909 verwijderd en per binnenschip het meer afgevoerd. Nadat de kanonnen in Plattsburgh op treinwagons waren geladen, werden ze in Philadelphia omgesmolten voor hun schrootwaarde. Na deze periode werd het nu lege fort bewaakt door een conciërge, meestal een gepensioneerd soldaat die in een nabijgelegen huis woonde en op het terrein patrouilleerde.