Florence + The Machine Live in Chicago [GALLERY]

Florence and The Machine Live in Chicago

Photos © 2019 by: Roman Sobus

Foto’s © 2019 door: Roman Sobus

Bekijk hier meer geweldige live-foto’s!

Wat gebeurt er als je dromen uitkomen?

Voreerst besteed je een beetje tijd aan het genieten van dat feit. Florence Welch groeide op in Zuid-Londen en bracht haar tienerjaren door met feesten met kunststudenten en jongens uit bands. Ze verlangde er stilletjes naar om zelf muziek te maken en geloofde dat de beste manier om zich bij die jongens op het podium te voegen was om eerst te bewijzen dat ze ze allemaal kon overtreffen met drinken. Haar reactie op het enorme, wereldwijde succes van haar buitengewone debuutalbum Lungs in 2009 en de al even enorme opvolger Ceremonials in 2011 was dan ook tamelijk voorspelbaar: ze werkte hard, ze toerde hard, en ze feestte nog harder.

‘Ik doe nooit dingen halfslachtig, dus ik dook gewoon helemaal in die wereld van feestjes, prijsuitreikingen, en ja natuurlijk kom ik uit een mosselschelp en open ik de Chanel-show! De feestjes en de videoshoots en de gekte vloeiden allemaal in elkaar over en het was leuk. Maar onderhuids was er veel duisternis, en Ceremonials is eigenlijk een heel duister album als je er naar luistert. Tekstueel klinkt het als iemand die erg overweldigd is. Het was onder deze enorme kathedraal van geluid – en ik had het gevoel dat ik net zo groot moest worden als het geluid. Maar toen barstte het allemaal.’

Ze heeft er weinig spijt van – ‘Misschien sommige outfits,’ zegt ze droogjes – maar uiteindelijk moet je je aanpassen. Er komt een moment dat je beseft dat je droom niet langer een droom is, maar je realiteit, en je moet ervoor zorgen dat het op de lange termijn werkt. Voor Florence betekende dit dat ze een nieuwe manier van werken moest vinden die leuk was, maar ook duurzaam en vrij van drama. Ik ben nu teruggekeerd naar het werk,’ zegt ze. Dat is waar ik van hou.’

Haar derde album was meer ingetogen en teruggeschroefd (relatief gesproken, want Florence kent zichzelf nu goed genoeg om te verklaren ‘I’m never going to be minimal’). Zoals altijd werd het geïnspireerd door wat er op dat moment voor haar speelde. Uitgebracht in 2015 en in navolging van haar vorige twee albums rechtstreeks naar de top van de hitlijsten, is How Big, How Blue, How Beautiful een prachtig album over liefdesverdriet, behoeftigheid en verlangen. Gedurende een lange wereldtournee, zegt ze dat die liedjes veranderden zoals ze vaak doen wanneer ze herhaaldelijk worden gespeeld, en haar uiteindelijk leerden dat alles wat ze echt nodig had al in haar zat.

‘Het was een lage, lage periode in mijn leven,’ legt ze uit. ‘De liedjes waren ongelooflijk cathartisch, maar het proces van het maken ervan was zo pijnlijk. Toen ik het tourde, kwam ik op de een of andere manier weer tot mezelf.’

Tegen het einde van die reis was Florence in New York, een stad die altijd een speciale plek in haar hart en in haar familiegeschiedenis heeft gehad. Het is de stad waar haar moeder opgroeide; waar Patti Smith – een performer die Florence in de nieuwe albumtrack Patricia prijst als ‘Mijn noordster’ – op haar creatieve hoogtepunt was; een stad gebouwd op optimisme, met zijn bevolking van immigranten en zijn torenhoge wolkenkrabbers. In de zomer van 2016 was het ook levendig met een dringende, knetterende energie, met de race voor het presidentschap van de VS die een enorme verschuiving inluidde, zowel in de VS als – kort daarna – in het Verenigd Koninkrijk.

‘Het was een gekke tijd in New York. Het was maar een paar dagen, maar het kristalliseerde zich ergens in mij uit, ik denk omdat niemand wist wat er zou gaan gebeuren, we stonden allemaal op het randje, probeerden ons aan elkaar vast te houden. Ik liep op straat met vreemden te praten, en de shows leken een grotere betekenis te krijgen. Iedereen tastte in het duister, probeerde het uit te zoeken: mijn vrienden en ik op kleine persoonlijke manieren, de wereld op grote manieren, maar op de een of andere manier voelde het allemaal hetzelfde. Ik kwam thuis met veel om over te schrijven!

‘Je kon niet anders dan een echt gevoel van collectief hartzeer voelen over de laatste paar jaar, over zoveel dingen, maar ik kon zien dat mensen elkaar de hand wilden reiken. Die momenten van menselijke verbondenheid leken belangrijk, en inspireerden veel van de liedjes. Dus er is wanhoop en woede, maar het onderliggende gevoel is dat van mensen willen vasthouden en omhelzen. Er is veel liefde.’

Ik denk dat ik ook dacht aan liefde in een grotere zin, groter dan romantische liefde, die voor mij meestal pijnlijk is. Voorheen dacht ik dat iemand anders me misschien kon helpen, of het beter kon maken, maar dit album gaat over de diepere kwesties die daaronder liggen. Als de laatste albums een schreeuw waren van, “HET IS JOU, HET IS JOU, HET IS JOU!” Dit is meer een erkenning van, “Oh, het is zeker mij!”‘

In tegenstelling tot het vorige album, deze kwam gemakkelijk, natuurlijk, met nummers arriveren in een haast, vaak bijna volledig gevormd. Het was echt een creatieve periode voor me. Ik was veel aan het lezen, veel aan het schrijven – zowel gedichten als liedjes. Hoewel veel van die gedichten vervolgens werden opgegeten: Hunger, Grace en No Choir begonnen allemaal als gedicht, maar gingen op in de liedjes.’

Het is even rauw en eerlijk als altijd, opgebouwd uit, zegt ze, ‘vreugde en woede’ – waarbij de vreugde het uiteindelijk won. Nadat ze in Londen en LA had gewerkt, keerde ze terug naar New York voor de eindmix, en het was het dagelijkse uitzicht op die iconische, torenhoge skyline dat het album zijn vrolijke titel gaf. Ik verbleef in Brooklyn en reed elke dag over de brug om de stad te zien. Dat uitzicht is gewoon zo vol hoop – je kunt de mogelijkheden voelen.’

High As Hope is een album gemaakt door een artiest die zich nu veel zekerder voelt over wat ze kan doen. Ze zingt over New York en Zuid-Londen, kijkt terug op haar tienerjaren en twintiger jaren vanuit een nieuw, meer volwassen perspectief, en naar de toekomst met een vurig optimisme. Ze zingt over haar relatie met Grace, de jongere zus die, zegt ze, ‘altijd degene in ons gezin is geweest die voor iedereen probeerde te zorgen – ook voor mij’. Maar dan is er ook Big God, dat gaat over het feit dat haar sms’jes worden genegeerd: ‘I try and mix high and low,’ zegt ze lachend.

Het gaat bovenal over het erkennen, zoals ze zingt op een van de uitblinkers van het album, dat ‘we allemaal onze honger hebben’, gaten in onze psyche die we proberen te vullen met liefde en haat, verslavingen of obsessies. En beseffend, zoals ze zingt in de ongewoon breekbare a capella opening van No Choir, dat geluk niet altijd groots en dramatisch hoeft te zijn – het kan vaak gevonden worden in de meest alledaagse routines en momenten, in alledaagse dingen die meestal niet gevierd worden in liedjes.

‘Ik deed onlangs een dubbelinterview met John Cale, en hij zei: “Work is more fun than fun.” En hij heeft gelijk. Ik krijg geen FOMO meer, het kan me niet schelen als ik een feestje mis, het kan me niet schelen als ik niet bij een prijsuitreiking ben, en het maken van deze plaat was een van de gelukkigste tijden. Ik reed elke dag op mijn fiets naar de studio in Peckham en sloeg met stokken op de muren. Het was terug naar de manier waarop ik eerst Dog Days, Between Two Lungs en Cosmic Love maakte. Ik vond er weer helemaal het plezier in.’

Voor het eerst heeft Florence ook een productie tegoed. Ik ben bij elk onderdeel betrokken geweest,’ zegt ze. Ik heb altijd de touwtjes in handen gehad en ik heb in wezen altijd meegeproduceerd, maar het ging erom dat te benoemen, te zeggen: “Dit is mijn geluid, dit is wat ik doe.” Dus deze keer wilde ik de titel.’

Ze nam deze tracks vervolgens mee naar Los Angeles voor een laatste oppoetsbeurt met haar vriend en co-producer, Emile Haynie, en voegde textuur toe door muzikanten als jazzsaxofonist Kamasi Washington en 2017 Mercury Prize-winnaar Sampha in te schakelen. Veel nummers zijn vrijwel zoals ze zijn op haar originele demo’s, zegt ze, met haar gasten die een laatste sprenkel van schoonheid toevoegen. ‘Het is vreemd omdat ik veel van dit album alleen heb gemaakt, maar toch is het ook de meest collaboratieve plaat die ik ooit heb gemaakt, omdat ik er gewoon vrienden bij heb gehaald om erop te spelen. Dat was een leuke manier om een plaat te maken.’

Het is een teken van Florence’s nieuwe zelfvertrouwen als artiest dat ze zich op nieuwe terreinen begeeft. Haar eerste boek, Useless Magic, een verzameling van haar poëzie, teksten en kunstwerken, verschijnt in juli bij Penguin, en ze weet nu dat ze hier voor de lange termijn mee bezig is. De mensen die ik echt respecteer zijn mensen als Nick Cave, Patti Smith en PJ Harvey, die constant uitstekend werk hebben afgeleverd, maar er ook in geslaagd zijn om hun leven en enige schijn van normaliteit te behouden,’ legt ze uit. Zij zijn de mensen tegen wie ik opkijk: ze lijken een solide gevoel van zichzelf en een leven te hebben behouden, terwijl ze doorgaan met het maken van geweldig werk.’

So High As Hope markeert een nieuw hoofdstuk, het begin van een veel langere reis voor Florence Welch. ‘Het is altijd een werk in uitvoering, en ik heb zeker niet alles uitgedacht. Maar dit voelt als een heel pure expressie van wie ik nu ben, als een artiest, en een eerlijke,’ zegt ze. ‘Ik voel me gewoon meer op mijn gemak met wie ik ben.’

2019 FLORENCE + THE MACHINE TOURDATA:
Mei 12 – Santa Barbara, CA – Santa Barbara Bowl
Mei 13 – Santa Barbara, CA – Santa Barbara Bowl
Mei 15 – Concord, CA – Concord Pavilion
Mei 17 – Las Vegas, NV – T-Mobile Arena
Mei 20 – Denver, CO – Red Rocks Amphitheatre
Mei 23 – Chicago, IL – Huntington Bank Pavilion at Northerly Island
Mei 24 – Detroit, MI – DTE Energy Music Theatre
Mei 26 – Toronto, ON – Budweiser Stage
Mei 28 – Montreal, QC – Centre Bell
mei 30 – Boston, MA – Xfinity Center
juni 1 – New York, NY – Governors Ball Music Festival
juni 3 – Columbia, MD – Merriweather Post Pavilion
juni 5 – Raleigh, NC – Coastal Credit Union Music Park at Walnut Creek
Juni 6 – Atlanta, GA – Ameris Bank Amphitheatre
Juni 8 – Orlando, FL- Amway Arena
Juni 9 – Miami, FL – American Airlines Arena

Links: