Een beroemde misdruk – Gray Hulk – Green Hulk!

Stan Lee, de man die de Incredible Hulk creëerde, had oorspronkelijk een grijze hulk in gedachten. Geïnspireerd door de Boris Karloff incarnatie van Frankenstein’s gekwelde monster, Robert Louis Stevenson’s Dr. Jekyll and Mr. Hyde, en de golem uit de Joodse mythologie, was het personage bedoeld om het succes van de oranje getinte fan favoriet The Thing uit de Fantastic Four te evenaren. Net als bij The Thing zouden zijn huidskleur en groteske gestalte zijn unieke kenmerken zijn, aangezien de Hulk het ook zonder spandex outfit of cape zou moeten doen. Stan Lee koos grijs voor de Hulk omdat hij geen associaties wou oproepen met een bepaalde etnische groep en omdat hij een kleur wou die “eng en huiveringwekkend” zou overkomen. © Grand Comics Database™ (CC BY-SA 4.0) In de eerste editie van de Hulk strip bleek de kleur die Lee wou echter een mengeling te zijn van verschillende grijze en zelfs licht groenige tinten. Op sommige pagina’s zag de Hulk er stralend uit met een heldere en bijna metallic teint, terwijl op andere pagina’s zijn huid veel donkerder houtskoolgrijs was. De kleuren gebruikt in de eigenlijke strip kwamen gewoon niet overeen met de originele kopieën geleverd door de inkleurder Stan Goldberg. De drukfout kan worden verklaard: als in CMYK druk de kleur grijs gewenst is maar in plaats daarvan groen wordt geproduceerd, komt dat waarschijnlijk omdat de persdichtheid ofwel te licht is op magenta of te zwaar op een combinatie van cyaan en geel. Toen Lee de eerste gepubliceerde editie zag waarin de huid van de Hulk soms een groenige glans had, vroeg hij zijn inkleurder Stan Goldberg om de Hulk groen te maken voor de tweede editie. En zo bleef het: in de meeste herdrukken werd de eerste editie van de Hulk bijgewerkt om hem groen te maken, en de “Jolly Green Giant” zou één van de populairste en meest complexe sterren in het Marvel Universum worden. Aangezien de groene huid van de Hulk zo fundamenteel is geworden voor het personage, bleek de misdruk een serendipitous te zijn: geschat wordt dat deze groene antiheld meer dan een miljard dollar heeft gegenereerd aan personagelicenties sinds zijn grijze debuut.

De drukfout veranderde niet alleen de kleur van de Hulk, maar ook de manier waarop het verhaal evolueerde in de comic – een wijziging die een impact zou hebben op toekomstige incarnaties van de Hulk. De nood aan een verklaring voor de kleurverandering opende de deur naar één van de bepalende kenmerken van de Hulk: elk van zijn verschillende verschijningsvormen drukt een aspect van Banner’s psyche uit, en bepaalt de complexe transformaties van de verlegen wetenschapper in de verschillende persoonlijkheden van de Hulk. Zelfs de eigenschappen van zijn onverwoestbare huid werden het onderwerp van latere verhalen. De grijze Hulk bleef lang een subliminaal motief onder Marvel fans, en in 1986 manifesteerde Bruce Banner’s alter ego zich onverwacht als “Joe Fixit,” een schichtige grijze Hulk die werkte als uitsmijter in Las Vegas. Dit was slechts één van de vele grijze Hulk-persoonlijkheden, en alleen psychotherapie stelde Banner en zijn alter ego in staat om controle te krijgen over de dissociatieve identiteitsstoornis die was veroorzaakt door een jeugdtrauma.

Verborgen in de schizofrene ontologie van de Hulk (en van Marvel Comics als dusdanig), kan de aandachtige lezer dus een complexe analyse van zeer menselijke trekken vinden. Waar andere Marvel personages vechten met liefdesverdriet, verlies, alcoholisme, trauma of hun identiteit, is deze oncontroleerbare superheld symbool komen te staan voor innerlijke woede, latente angst, stress en onopgeloste psychologische spanningen. En wanneer de Hulk van het Marvel Cinematic Universe voor zijn meest spectaculaire transformatie in de strijd om New York verklaart: “Dat is mijn geheim – ik ben altijd boos,” wordt het duidelijk dat alleen zijn verstand, en een klein beetje liefde, het monster in hem in toom houden. Dit is een belangrijk besef voor elke kijker die in de war is door zijn of haar eigen woede en irrationele emoties. Misschien zijn we allemaal “soms grijs, soms groen, soms gek, soms scherp,” en misschien ligt in dit zelf-reflecterende inzicht ons geheim.