“Double King” Door Felix Colgrave

Het concept van deze film is naar mijn mening zijn grootste kracht vanwege de openheid voor interpretatie. Colgrave beschrijft het project als “Een film over liefde en regicide.” Ons hoofdpersonage maakt er vanaf het begin een doel van om elke kroon die op zijn pad komt te bemachtigen. Hij doet dit van simpelweg stelen tot het vermoorden van koningen voor hun kronen. Op een gegeven moment naderen alle onderdanen van de vorige heersers de residentie van hun nieuwbakken koning. Onze hoofdpersoon doet echter geen enkele moeite om over hen te heersen. In plaats daarvan kan men hem interpreteren als iemand die alleen maar als machtig wil worden gezien, zonder echte verantwoordelijkheden. Het is de menselijke natuur om als dominant en gerespecteerd te willen worden gezien. Dat is waar dit personage naar streeft.

Sommigen zullen als zwak punt van de film aanwijzen dat de toon ontbreekt. Colgrave’s stijl staat bekend om zijn verwarrende houding, variërend van humoristisch tot serieus en eng. Het is de aard van zijn manier van vertellen en als gevolg daarvan kan zijn animatiegenre worden gecategoriseerd als alternatief.

Kijkers kunnen ook van het verhaal afdwalen omdat Colgrave routinematig dingen laat zien die op de achtergrond gebeuren zonder dat dit noodzakelijk is voor het hoofdverhaal. Hij gebruikt deze momenten echter om de setting van de wereld verder uit te leggen en de variatie aan karakterontwerpen binnen de wereld te tonen.

De laatste kracht komt voort uit de creatieve durf van de film. We blijven zitten zonder een echt einde. De jacht op kronen van de dubbele koning is niet gestaakt en dus blijft de geïnvesteerde kijker achter met de vraag wat er zal gebeuren met het hoofdpersonage dat in het niets zweeft.

Omdat Colgrave’s films zo gedurfd onvoorspelbaar zijn, blijven de verwachtingen van de kijker nooit stilstaan.