DOROTHY DIX: THE WOMAN, THE COLUMNIST, THE PERSON: A Look At The Life of Elizabeth Meriwether Gilmer

LuAnnette Butler
Tennessee State University Nashville, Tennessee

SUMMARY

Eén van ’s lands meest vooraanstaande journalisten aller tijden, Elizabeth Meriwether Gilmer, werd geboren in Montgomery County, Tennessee. Beter bekend als Dorothy Dix, miljoenen lazen haar dagelijkse advies columns. Hoewel ze raadgeefster was voor verliefden, had Elizabeth nooit haar eigen romantische verhaal. Ze trouwde jong en kwam er al snel achter dat haar man, George, niet iemand was met wie ze nog lang en gelukkig zou leven. Toen zijn mishandeling haar bijna tot een fysieke en mentale instorting dreef, brachten Elizabeth’s ouders haar naar New Orleans om uit te rusten. Daar woonde ze naast de eigenaar van de Picayune die haar inhuurde om voor de krant te schrijven. Al snel keken fans uit naar haar columns. Haar gezondheid en financiële situatie verbeterden terwijl ze deed waar ze het beste in was – schrijven.

De Meriwethers waren slavenhouders en een van de slaven, genaamd Mr. Dicks, die na de oorlog bij de familie bleef, had een dubbele invloed op de rest van Elizabeths leven. Hij had het zilver van de familie verborgen toen soldaten van de Unie naar het huis kwamen en Elizabeth gebruikte deze gebeurtenis als thema voor haar eerste krantenverhaal. De tweede invloed van Mr. Dicks was Elizabeths keuze van een pseudoniem. Denkend aan de bijdrage van Mr. Dicks aan de lancering van haar carrière, koos ze een alternatieve spelling, “Dix,” als haar achternaam. De naam, Dorothy Dix, werd bekend bij miljoenen lezers over de hele wereld toen ze in haar gesyndiceerde column het evangelie van het gezond verstand verkondigde.

DE VROUW, DE COLUMNIST, DE PERSOON

“Dear Ann” en “Dear Abby” zijn waarschijnlijk de bekendste begroetingen in de wereld van vandaag. Deze gingen echter vele jaren vooraf aan “Beste Dorothy Dix,” pseudoniem van de in Tennessee geboren Elizabeth Meriwether Gilmer. Haar baanbrekende “advies aan verliefden” column stond meer dan 50 jaar in kranten over de hele wereld, met meer dan 60.000.000 lezers.

Als er een enquête zou worden gehouden onder Tennesseeërs boven de 50 jaar, dan is het zeker dat de meesten van hen de naam Dorothy Dix zouden herkennen. Wat zij naar alle waarschijnlijkheid niet zouden weten, is dat Dorothy Dix eigenlijk Elizabeth Meriwether Gilmer uit Clarksville, Tennessee was. Hoewel Elizabeth het grootste deel van haar leven in New Orleans heeft gewoond, is zij een inwoonster van Tennessee die haar thuis in Tennessee en de invloed van de mensen met wie zij opgroeide nooit is vergeten. Elizabeth Meriwether is zowel door Kentucky als Tennessee als inwoner geclaimd. De verwarring komt voort uit het feit dat het ouderlijk huis, Woodstock genaamd, eigenlijk in Todd County, Kentucky stond, terwijl het huis van de opzichter of het gastenverblijf in Montgomery County, Tennessee stond. Kort voor haar geboorte, op 18 november 1861, begon de familie met de reparatie van het hoofdhuis. Iedereen verhuisde naar het kleine huis over de grens van Tennessee, waardoor Tennessee deze toekomstige beroemdheid nauwkeurig als de zijne kon claimen. Elizabeth, of Lizzie zoals ze als kind werd genoemd (een naam die ze haatte), beleefde een jeugd die onwaarschijnlijk leek om een krantenschrijfster voort te brengen die een halve eeuw lang door miljoenen zou worden vereerd. Te vroeg geboren en zonder de hulp van dokters, verpleegsters, ziekenhuizen, en zeker geen couveuses, lag Elizabeth enkele dagen omringd door hete stenen en verwarmde flessen in een tent van dekens. De kans dat ze zou overleven was niet groot. Ze toonde toen al de kracht en moed die haar gedurende de 90 jaar van een vaak moeilijk leven zouden ondersteunen.

Elizabeth’s vormingsjaren vielen samen met de moeilijke jaren voor de inwoners van Kentucky en Tennessee als gevolg van de Burgeroorlog. Een van de eerste geluiden die Elizabeth gehoord kan hebben was het getrappel van plunderende troepen. De boerderij van Meriwether lag op de grens van een gebied dat verdeeld was tussen slavenhouders en kleine boeren die niets met slavernij te maken wilden hebben. Will Meriwether, Elizabeth’s vader, was een slavenhouder en sympathisant van de Confederatie, en hij sloot zich aan bij het leger van de Confederatie. Hij vertrok, wetende dat hij misschien nooit meer terug zou keren, en liet zijn 18 maanden oude dochter een briefje na waarin stond dat ze haar moeder altijd moest eren en gehoorzamen en dat ze “uw Schepper moest gedenken in de dagen van uw jeugd, opdat uw dagen lang mogen zijn in het land” (Meriwether, Will). Hij liet ook een paar schoentjes achter, gemaakt van een enkel eekhoornvel, met de vacht aan de binnenkant om haar kleine voetjes warm te houden. Will Meriwether was nooit een fysiek sterk persoon geweest en hij werd al snel ernstig ziek en moest naar huis worden gestuurd om te herstellen. Ook Elizabeth moest haar leven lang vechten tegen ziekte en een hele reeks kwalen, maar liet zich daardoor niet weerhouden haar doelen te bereiken.

Veel van de Meriwether slaven bleven bij de familie nadat de oorlog voorbij was. Een van de slaven, die Dick heette, droeg op twee manieren bij aan de toekomstige carrière die Elizabeth zou volgen. Inderdaad, Dick – zoals verderop in dit artikel wordt verteld – maakte deel uit van haar eerste professionele geschrift en zijn stempel bleef haar gedurende haar hele professionele loopbaan bij. Elizabeth werd ooit als volgt geciteerd: “Ik ben geboren op een veeboerderij aan de rand van Kentucky en Tennessee en had de unieke onderscheiding dat ik gewiegd werd op de rug van een beroemde racemerrie” (Johnson 18). De Meriwethers bezaten volbloed paarden die het goed hadden gedaan op de renbanen, en hadden vele zilveren stukken gewonnen die werden tentoongesteld en gebruikt door de familie. Toen bekend werd dat de overvallers naderden, verborg Dick het zilver in het mausoleum van de familie, waar het niet werd gevonden door de plunderende soldaten van de Unie.

In die dagen waren er geen plattelandsscholen in het Zuiden; daarom ging Elizabeth niet naar school. Haar moeder en grootmoeder probeerden wat basisonderwijs, maar pas toen een vreemdeling onderdak kwam zoeken voor een nacht of twee, was er een kans op een fatsoenlijke opleiding. Deze vreemdeling, die in zichzelf praatte en in het algemeen nogal eigenaardig was, toonde belangstelling voor het kleine meisje dat zo leergierig leek. Elizabeth’s grootvader had een bibliotheek met boeken van Dickens, Scott, Shakespeare en andere klassiekers. De vreemdeling/leraar ontdekte dat zij niets wist van de geschiedenis van het land en begon de gebeurtenissen uit het verleden voor haar tot leven te brengen. Tegen de tijd dat ze elf jaar oud was, was Elizabeth zeer goed op de hoogte van literatuur en geschiedenis, hoewel ze nooit naar school ging. Elizabeths moeder stierf net toen Elizabeth tiener werd. Haar vader hertrouwde en Mattie Gilmer, Elizabeth’s stiefmoeder, was streng in het bezoeken van de kerk en school. Tegen die tijd waren de Meriwethers naar Clarksville verhuisd en schreven Elizabeth in op The Female Academy of Clarksville. De leraren hier werden meer aangenomen op familie status dan op kennis en bekwaamheid om les te geven. Lizzie besloot al snel dat ze van haar vreemde vriendin thuis veel meer had geleerd dan ze ooit van deze vrouwen zou leren. De waarde van het student zijn aan De Vrouwelijke Academie lag niet zozeer in wat ze leerde, maar veeleer in het feit dat er mogelijkheden voor haar ontstonden om te schrijven. Ze ontdekte dat ze van schrijven hield. Het viel de leraren uiteindelijk op dat alle werkstukken die de jonge vrouwen voor de klas inleverden, qua stijl op elkaar leken. Lizzie had werkstukken gemaakt voor klasgenoten die schrijven niet zo leuk vonden als Lizzie het vond.

Autografenboeken waarin klasgenoten aantekeningen schreven, tonen het prachtige handschrift en de stijlverzen van die tijd. Ze zijn allemaal geadresseerd aan Lizzie, Liz, of Miss Lizzie. Eén van “Bert” (vermoedelijk een Roberta of Alberta) zou kunnen hebben gediend als richtlijn voor de volgende 74 jaar van Elizabeths leven:

Laat mij mijn wens aan je uitspreken.
Moge je ooit gelukkig zijn
En van zorgen vrij zijn
Zoals de sterren die ’s nachts schijnen.
En moge je verdere pad
worden geleid door de had van liefde.
–Je liefhebbende “Bert”

Maart 6, 1877 (Persoonlijk autograafboek) Elizabeth had meer dan haar deel aan verdriet, maar ze had ook een leven dat veel liefde bevatte.

Elizabeth studeerde af aan de Vrouwelijke Academie toen ze zestien jaar oud was. Alle afgestudeerden moesten het traditionele opstel voorbereiden en voorlezen dat van alle jonge vrouwen werd verwacht op de dag van de diploma-uitreiking. Anderen schreven over traditionele onderwerpen, zoals “koningin van het huis” zijn in een toekomstige echtgenotesrol. Het publiek was enigszins verrast, zoals de Clarksville Chronicle meldde, toen Elizabeth haar satirische opstel voorlas over de “universele heerschappij van de almachtige dollar, waarvoor alles kan worden gekocht”. Haar onconventionele observaties hadden sommige leden van het publiek gestoord, maar het was duidelijk dat haar schrijven uniek was onder zestienjarige jongedames! Na haar afstuderen werd Elizabeth naar het Hollis Institute in Virginia gestuurd door haar vader, die oprecht dacht dat dit het beste was voor zijn dochter. Haar zes maanden daar waren waarschijnlijk de meest miserabele in haar leven. Het enige lichtpuntje was het winnen van de zeer competitieve jaarlijkse wedstrijd voor het beste opstel. De medaille die ze won en in haar tas stopte toen ze zich klaarmaakte om naar huis terug te keren, inspireerde haar tot een lange carrière als schrijfster. Later noemde ze het “het keerpunt in mijn leven” (Kane 34).

Toen Lizzie weer thuis aankwam, was daar een vreemdeling. Hij was George Gilmer, de broer van haar stiefmoeder. Hij was tien jaar ouder dan zij en nogal knap. Hij had het hele land doorgereisd en had veel interessante verhalen te vertellen. Elizabeth luisterde met grote belangstelling naar zijn verhalen en bleef alles lezen wat ze kon vinden. Ze was nooit populair geweest bij jongens vanwege de vreemde manier waarop ze zich kleedde en het feit dat ze niet echt een mooie vrouw was. Deze dingen waren onbelangrijk voor Mattie Gilmer Meriwether, die had besloten dat haar broer George met Elizabeth moest trouwen. Elizabeth zei later dat ze geen verlangen had om met George te trouwen, maar “toen ik klaar was met school, heb ik mijn haar opgestoken en ben getrouwd, zoals de gewoonte was bij mijn volk”. Ze voegde eraan toe dat ze zich “in Main Street wilde vestigen en mijn leven als Main Streeter doorbrengen; maar het lot had andere plannen” (Deutsch 62). George en Elizabeth trouwden in 1882 en begonnen een huwelijk dat nooit gelukzalig genoemd zou worden. George ging werken in de Meriwether zaak, een fabriek die ploegen maakte. Na verloop van tijd werd dit bedrijf opgevolgd door een tabakscommissiebedrijf. George trok rond in de staat Tennessee, werkte voor anderen en experimenteerde ook zelf met een idee dat hij had over een nieuw type motor. Elizabeth bleef regelmatig terugkeren naar Clarksville om haar vader te bezoeken met wie zij een hechte band bleef houden. Elizabeth bleef last houden van haar slechte gezondheid. Daarbij kwam een gebrek aan geld. George verdiende erg weinig geld en er waren dagen dat Elizabeth drie chocolade eclairs at. Ze vond dat dit “de goedkoopste en grootste dingen waren die ik kon krijgen, en het meest vullend” (Kane 44).

Ze had sinds haar schooltijd niet meer geschreven, maar op haar vijfentwintigste begon ze verhalen op te sturen naar kranten in Nashville, Atlanta, en New Orleans. De eerste kwamen terug, meestal met spijt, maar ze bleef schrijven omdat ze zich in het schrijven kon terugtrekken uit de ongelukkigheid en somberheid van haar bestaan. Al spoedig begonnen haar artikelen te worden geaccepteerd door de Nashville American en de New Orleans Picayune, alsmede door enkele andere kranten. De beloning hiervoor was slechts een paar dollar, maar ze werd aangemoedigd om haar naam gedrukt te zien, ook al werd die vaak geschreven als E.M. Gilmer, zodat niemand zou weten dat ze een vrouw was. Op haar achtentwintigste kreeg ze erkenning in Tennessee toen ze de broodnodige honderd dollar won in een wedstrijd die gesponsord werd door de Nashville American. Haar verhaal was getiteld “Hoe Dan de Kerst Stakes won.” De Clarksville Chronicle schreef dat het verhaal “een opwindend pathos bevatte dat de tederste emoties van het hart opwekt.”

Elizabeth zou geen lang en gelukkig huwelijksleven hebben. Het was lang in aantal jaren dat zij nooit een echtscheiding of definitieve scheiding zocht. Het geluk en de vervulling die zij in het leven vond, vond zij echter niet als zij met George was. George Gilmer had veel problemen, zowel lichamelijk als geestelijk, en het duurde niet lang of zijn toestand eiste zijn tol op Elizabeths toch al broze toestand. De dokter werd erbij gehaald en opnieuw leek haar leven in de waagschaal te worden gesteld, en deze keer zouden warme stenen en flessen niet helpen. De dokter adviseerde haar een lange rustperiode te gunnen en Will Meriwether besloot dat de Golfkust van Mississippi de plaats was die hij en zijn vrouw zich konden veroorloven om Elizabeth naar toe te brengen voor deze herstelperiode. Haar toestand was wat men nu een zenuwinzinking zou noemen. Zonder het te beseffen, begon Elizabeths carrière hier in het rustige huisje aan de Golfkust. Naast de Meriwethers woonde de vakantie vierende mevrouw Eliza Jane Nicholson, eigenaresse en redactrice van de Picayune. Elizabeth zei enkele jaren later dat ze geloofde dat “het lot mij in het huis naast Mrs. Nicholson had geplaatst”. Nadat ze tijd had doorgebracht bij mevrouw Nicholson en haar twee zonen begon ze, zoals haar vader zei, “uit zichzelf te treden en de wereld in te gaan” (Kane 49). Op dit punt wisten Will Meriwether en zijn vrouw dat ze terug konden keren naar Clarksville. Met Elizabeth zou het goed komen.

Zich realiserend dat ze in haar levensonderhoud moest voorzien, begon ze weer te schrijven. Op een avond, toen ze bij het vuur zat, dacht ze aan haar jeugd en aan Dick — “Mr. Dicks” zoals zijn vrouw hem noemde — en de manier waarop hij het familiezilver tijdens de oorlog had bewaard. Ze schreef het verhaal op, veranderde meneer Dicks in een vrouwennaam en legde “Hoe Chloe het zilver redde” voor aan mevrouw Nicholson. Zij was verbaasd over de kwaliteit van Elizabeth’s schrijven en bood haar onmiddellijk $3.00 voor het stuk en moedigde haar aan meer te schrijven. Het verhaal werd gepubliceerd in de Picayune en Elizabeth’s schrijfcarrière was begonnen. “Sunday Salad” was de naam van de eerste column die onder de naam Dorothy Dix werd gedrukt. Elizabeth kon nu een pseudoniem kiezen. Ze had altijd al een hekel gehad aan de naam Lizzie en vond de naam Dorothy mooi, dus die keuze was snel gemaakt. Alliteratie van namen was erg populair in die tijd, toen ze nadacht over de achternaam; Mr. Dicks kwam weer in haar gedachten op. Met een kleine verandering in spelling, stond Elizabeth voortaan bekend als Dorothy Dix. De “Sunday Salad” column geschreven door Dorothy begon brieven op te leveren met vragen om advies van degene die lezers nu als een vriendin beschouwden.

Tijdens de volgende succesvolle jaren van schrijven en reizen voor de Picayune, trok Dorothy de aandacht van lezers in het hele land – inclusief de redacteuren van de New York Journal. In 1901 werd Dorothy uitgenodigd om naar New York te komen. Problemen met George en haar liefde voor New Orleans en de Picayune maakten het onmogelijk voor haar om te gaan. Met de aanmoediging van vrienden besloot zij voor zes maanden te gaan. Zij kon zich niet voorstellen dat zij nooit meer thuis zou zijn in Clarksville, Tennessee, of zelfs New Orleans. Spannende opdrachten brachten haar van New York naar de rest van de wereld. Sommige brachten haar zelfs in gevangenissen en bars! Zij deed verslag van een belangrijk proces tegen een arts-echtgenoot wiens vrouw was vermoord, en zij volgde ook Carrie Nation toen deze met haar vrouwelijke volgelingen door de straten van Kansas City trok. Deze ervaring bracht haar ertoe op te merken dat dit zeker een verspilling van goede drank was en dat geen enkel meisje uit Kentucky-Tennessee haar hart op kon halen voor de vernietiging van goed gerijpte bourbon! Enkele jaren later werd ze geciteerd toen ze zei dat ze met elke crimineel in Amerika op goede voet stond. Hoewel Dorothy de intentie had om na de zes maanden terug te keren naar New Orleans, kon ze het aanbod van $5.000 per jaar niet afslaan – meer dan de gouverneur van Louisiana in die tijd deed!

Hoe zij ertoe kwam de adviesgeefster van de wereld te worden, is altijd een raadsel gebleven. De lessen die zij had in menselijke relaties kwamen van zeer uiteenlopende bronnen, van een bigamistische taxichauffeur tot de koningin van Hawaii. Mensen verwonderden zich over de manier waarop de wereld met Dorothy Dix praatte. Door oorlogen en depressies, tijden van vrede en welvaart, groeide haar populariteit. Haar reisdagboeken en plakboeken laten zien hoe belangrijk ieder mens voor haar was en hoe geïnteresseerd zij was in het luisteren naar hen. Ze leek bijna paranormaal begaafd in haar vermogen om zelfs te horen wat er niet gezegd werd en daarop te reageren op een manier die (letterlijk, in sommige gevallen) een levensredding was. Hoewel ze zelf kinderloos was, was ze moeder en vader in één voor veel problematische tieners en jonggehuwden. Haar eigen huwelijk gaf echter problemen waarvoor zij geen antwoorden leek te hebben. George bleef last houden van stemmingswisselingen, maar nu gedurende langere en intensere periodes aan de negatieve kant. Dorothy haalde hem over om met haar naar China en Japan te gaan. Voor Dorothy was de reis een vreugde. Ze had zelfs het gevoel dat ze misschien voorbestemd was om een Oosterse te worden. George, echter, was nooit ergens blij mee en werd steeds vijandiger tegen Dorothy. De wereld hield van haar, maar zij kon niets doen om hem te behagen.

Ten slotte, toen hij in de zestig was, vertrok George in een vlaag van woede en beschuldiging. De Hearst Corporation had haar een baan aangeboden bij een willekeurig cijfer, maar op dit punt was Dorothy emotioneel te uitgeput om na te denken. Zoals ze zei: “Tussen het harde werken en de hel van jarenlang samenzijn met George, zat ik er helemaal in, kapot, dood op mijn voeten” (Kane 227). Rond die tijd zag ze een advertentie van een reisbureau over een reis rond de wereld, de eerste sinds de oorlog. Ze nam de reis en, hoewel haar reisdagboeken dagen van zeeziekte vermelden, kwam ze vernieuwd terug. Ze keerde terug naar Tennessee om haar vader en haar broer, Ed, te zien. Ze was in staat om de jaarlijkse reünie in Dunbar Cave in Clarksville bij te wonen en te genieten van al haar familieleden en het lekkere eten dat ze meebrachten. Het was goed om weer thuis te zijn. George ging steeds verder achteruit tot hij na een ruzie met een buurman in Florida in een sanatorium moest worden opgenomen. Zijn familie bleef hem bezoeken, maar zijn vijandigheid tegenover Dorothy hield haar weg. Hij stierf in januari 1929, en Dorothy rouwde, ook al was het grootste deel van hun bijna een halve eeuw durende huwelijksleven niet gelukkig geweest. Ze keerde terug om de brieven te beantwoorden die haar bureau overspoelden en, zoals altijd, hielpen deze brieven van andere gekwelde mannen en vrouwen om haar evenwicht te herstellen. Tegen die tijd had Dorothy Dix een aanhang zoals geen enkele andere schrijfster uit haar tijd. Ze bleef columns schrijven en groepen toespreken tot haar late tachtigste en werd “de meest geliefde vrouw ter wereld” genoemd.

Dorothy had zichzelf altijd tot het uiterste gedreven, maar ze bleef zo veel werken als haar bronchitis, artritis en andere ziektes haar toestonden. Haar gehoor werd slechter en haar gezichtsvermogen zwakker, en uiteindelijk realiseerde ze zich dat ze niet langer alles kon verslinden wat gedrukt was, zoals ze een leven lang had gedaan. In april 1949 stelden de dokters vast dat ze een inzinking had als gevolg van “te lang en te hard werken – zesenvijftig jaar zonder pauze” (Kane 304). Toen, op 17 april 1950, werd ze ineengezakt gevonden boven het bureau waar ze zoveel, zoveel uren had gewerkt. Ze had een beroerte gehad. Ze werd naar een ziekenhuis gebracht waar ze eenentwintig maanden verbleef, niet in staat het onderste deel van haar lichaam te bewegen, en met een geest die soms troebel was. Zij verloor echter nooit haar gevoel voor humor. Op een dag bracht een ziekenverzorgster een vaas binnen en zei met een smeuïge glimlach: “Kijk eens aan. Zijn het geen mooie bloemen,” zei hij met nadruk, “mooie bloemen?” Haar zwarte ogen lichtten op. “Oh, ik dacht dat het een stelletje Presbyterianen waren !” (Kane 306).

Dorothy Dix overleed rustig op zondagmiddag 16 december 1951, kort na haar negentigste verjaardag. Op de dag van haar begrafenis arriveerde een arm echtpaar met hun tienerzoon bij het uitvaartcentrum. “Ik heb haar nooit gezien, niet één keer,” zei de man, en plotseling begon hij te huilen. “Ik las haar dag in, dag uit. Ik denk dat ik mijn vrouw hier heb uitgezocht door wat Dorothy Dix zei en de Heer weet dat we deze jongen op dezelfde manier hebben opgevoed. Ik ben een werkende man. Ik heb vanmiddag vrij genomen en mijn loon opgegeven om hier te zijn. Ik wilde alleen maar zeggen, “Dank U, Miss Dix” (Kane 307). Dit had toepasselijk kunnen dienen als ’s werelds lofrede op deze beroemde, zeer geliefde Tennessean.

Bibliografie

Deutsch, Herman B. “Dorothy Dix Talks.” Saturday Evening Post 10 juli 1937.

Johnson, Wynonah B. “The Beloved Woman.” Holland’s Magazine oktober 1922: 18.

Meriwether, Elizabeth, Persoonlijk autograaf boek. 6 maart 1877. Dorothy Dix Collection, Woodward Library, Austin Peay State University, Clarksville, Tennessee.

Meriwether, Will. Brief van haar vader aan Elizabeth. 26 mei 1863. Dorothy Dix Collection, Woodward Library, Austin Peay State University, Clarksville, Tennessee.

Kane, Harnett. Lieve Dorothy Dix: The Story of a Compassionate Woman. Garden City, New York: Doubleday & Company, Inc., 1952.