Dolfijnen “noemen elkaar bij naam”

Wetenschappers hebben verder bewijs gevonden dat dolfijnen elkaar bij “naam” noemen.

Onderzoek heeft uitgewezen dat de zeezoogdieren een uniek fluitje gebruiken om elkaar te identificeren.

Een team van de Universiteit van St Andrews in Schotland heeft ontdekt dat wanneer de dieren hun eigen roep horen afspelen, zij reageren.

De studie is gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences.

Dr Vincent Janik, van de Sea Mammal Research Unit van de universiteit, zei: “(Dolfijnen) leven in deze driedimensionale omgeving, offshore zonder enige vorm van oriëntatiepunten en ze moeten bij elkaar blijven als een groep.

“Deze dieren leven in een omgeving waar ze een zeer efficiënt systeem nodig hebben om in contact te blijven.”

Signatuurfluitjes

Het was al lang verdacht dat dolfijnen onderscheidende fluitjes gebruiken op vrijwel dezelfde manier als mensen namen gebruiken.

Vorig onderzoek wees uit dat deze roepjes vaak werden gebruikt, en dolfijnen in dezelfde groepen waren in staat om de ongewone geluiden te leren en te kopiëren.

Maar dit is de eerste keer dat de reactie van de dieren op het aangesproken worden met hun “naam” is bestudeerd.

Om dit te onderzoeken, namen onderzoekers een groep wilde tuimelaardolfijnen op, waarbij ze het kenmerkende geluid van elk dier vastlegden.

Ze speelden toen deze oproepen af met behulp van onderwaterluidsprekers.

“We speelden handtekeningfluitjes van dieren in de groep, we speelden ook andere fluitjes in hun repertoire en dan handtekeningfluitjes van verschillende populaties – dieren die ze nog nooit in hun leven hadden gezien,” legde Dr. Janik uit.

De onderzoekers ontdekten dat individuen alleen reageerden op hun eigen roep, door hun fluitje terug te laten klinken.

Het team gelooft dat de dolfijnen zich gedragen als mensen: als ze hun naam horen, antwoorden ze.

Dr Janik zei dat deze vaardigheid waarschijnlijk is ontstaan om de dieren te helpen in een groep bij elkaar te blijven in hun uitgestrekte onderwaterhabitat.

Zij zei: “Meestal kunnen ze elkaar niet zien, ze kunnen onder water geen reuk gebruiken, wat een zeer belangrijk zintuig is bij zoogdieren voor herkenning, en ze hebben ook niet de neiging om op één plek rond te hangen, dus ze hebben geen nesten of holen waar ze naar terugkeren.”

De onderzoekers geloven dat dit de eerste keer is dat dit bij een dier is gezien, hoewel andere studies hebben gesuggereerd dat sommige soorten papegaaien geluiden kunnen gebruiken om anderen in hun groep te labelen.

Dr Janik zei dat het begrijpen van hoe deze vaardigheid parallel in zeer verschillende diergroepen is geëvolueerd, ons meer zou kunnen vertellen over hoe communicatie zich bij de mens heeft ontwikkeld.