Diepe fascie

Fasciale dynamiek

Diepe fascie is minder rekbaar dan oppervlakkige fascie. Het is in wezen avasculair, maar is rijk geïnnerveerd met sensorische receptoren die de aanwezigheid van pijn melden (nociceptoren); verandering in beweging (proprioceptoren); verandering in druk en vibratie (mechanoreceptoren); verandering in het chemische milieu (chemoreceptoren); en schommeling in temperatuur (thermoreceptoren). Diepe fascia kan reageren op sensorische input door samen te trekken; door te ontspannen; of door zijn samenstelling toe te voegen, te verminderen, of te veranderen door het proces van fasciale remodellering.

Fascia kan mogelijk samentrekken door de activiteit van myofibroblasten die een rol kunnen spelen bij wondgenezing.

De diepe fascia kan ook ontspannen. Door veranderingen in spierspanning, gewrichtspositie, bewegingssnelheid, druk en vibratie te monitoren, zijn mechanoreceptoren in de diepe fascia in staat om ontspanning te initiëren. Diepe fascie kan snel ontspannen als reactie op plotselinge overbelasting van de spieren of snelle bewegingen. Golgi peesorganen werken als een feedback mechanisme door myofasciale ontspanning te veroorzaken voordat de spierkracht zo groot wordt dat pezen gescheurd zouden kunnen worden. Pacinian corpuscles voelen veranderingen in druk en vibratie om de snelheid van versnelling van de beweging te controleren. Zij zullen een plotselinge ontspanningsreactie in gang zetten als de beweging te snel gaat. Diepe fascie kan ook langzaam ontspannen omdat sommige mechanoreceptoren reageren op veranderingen over langere tijdschalen. In tegenstelling tot de Golgi peesorganen, melden Golgi receptoren de positie van het gewricht onafhankelijk van spiercontractie. Dit helpt het lichaam te weten waar de botten zich op een bepaald moment bevinden. Ruffini-uiteinden reageren op regelmatige strekking en op langzame aanhoudende druk. Naast het in gang zetten van fasciale ontspanning, dragen zij bij tot ontspanning van het gehele lichaam door het remmen van sympatische activiteit die hartslag en ademhaling vertraagt.

Wanneer contractie aanhoudt, zal fascia reageren met de toevoeging van nieuw materiaal. Fibroblasten scheiden collageen en andere eiwitten af in de extracellulaire matrix waar ze zich binden aan bestaande eiwitten, waardoor de samenstelling dikker en minder rekbaar wordt. Hoewel dit de treksterkte van de fascie versterkt, kan het helaas de structuren die het juist moet beschermen, beperken. De pathologieën die het gevolg zijn van fasciale restricties variëren van een milde afname in bewegingsbereik van gewrichten tot ernstige fasciale binding van spieren, zenuwen en bloedvaten, zoals bij het compartimentsyndroom van het been. Echter, als fasciale contractie lang genoeg kan worden onderbroken, treedt een omgekeerde vorm van fasciale remodellering op. De fascia zal zijn samenstelling en tonus normaliseren en het extra materiaal dat werd gegenereerd door langdurige contractie zal worden opgenomen door macrofagen binnen de extracellulaire matrix.

Net als mechanoreceptoren, hebben chemoreceptoren in diepe fascia ook het vermogen om fasciale relaxatie te bevorderen. We zijn geneigd te denken dat ontspanning iets goeds is, maar fascia moet een zekere mate van spanning behouden. Dit is vooral waar voor ligamenten. Om de integriteit van het gewricht te behouden, moeten zij voldoende spanning leveren tussen de botoppervlakken. Als een gewrichtsband te slap is, wordt letsel waarschijnlijker. Bepaalde chemische stoffen, waaronder hormonen, kunnen de samenstelling van de gewrichtsbanden beïnvloeden. Een voorbeeld hiervan is te zien tijdens de menstruatiecyclus, waar hormonen worden afgescheiden om veranderingen teweeg te brengen in de fascia van de baarmoeder en de bekkenbodem. De hormonen zijn echter niet plaatsgebonden, en chemoreceptoren in andere ligamenten van het lichaam kunnen er ook ontvankelijk voor zijn. De kniebanden kunnen een van de gebieden zijn waar dit gebeurt, aangezien een significant verband tussen de ovulatoire fase van de menstruatiecyclus en een verhoogde kans op een voorste kruisbandblessure is aangetoond.

Er is gesuggereerd dat manipulatie van de fascia door acupunctuurnaalden verantwoordelijk is voor de fysieke sensatie van qi die langs meridianen in het lichaam stroomt, ook al is er geen fysiek verifieerbare anatomische of histologische basis voor het bestaan van acupunctuurpunten of meridianen.