De Top 10 Evangelische Seks Schandalen van het Decennium?

Liberty University is niet zo’n geweldige naam voor de meest restrictieve plaats in het land, na een Amish boerderij misschien.

Geleid door Jerry Falwell, Jr., de zoon van de dode titaan van de rechtse Evangelische politiek, is het een baken van Evangelische moraal en politiek geweest. Seksueel contact? Naar dansfeesten gaan? R-rated films? Allemaal verboden.

Enter Brandon Ambrosino. De homoseksuele oud-student van Liberty (die schreef over zijn tijd daar) besloot rond te neuzen. Politico publiceerde zijn verslag van een seksverslaafde playboy die regeert over een seksbestraffend leengoed, vol wanbeleid en achterklap, met een blik op de alter ego’s van de Falwell-familie als Miami nachtclub-going sophisticates.

C.J. Mahaney vs. Rachael Denhollander

Zoals de meeste predikanten van megachurchs had C.J. Mahaney (een ondertekenaar van de Nashville Verklaring) bijna geen theologische opleiding, maar een vermogen om mensen te overtuigen dat hij dicht bij God stond. Hij leidde een groeiend netwerk van kerken, Sovereign Grace Ministries genaamd, met het centrum in Gaithersburg, Maryland, en hij leek de Paus een run voor zijn geld te geven.

Toen kwam in 2011 naar buiten dat zijn kerkgemeenschap een kinderverkrachtingsfabriek was geweest, van jongens en meisjes, en Mahaney en zijn medewerkers werden ervan beschuldigd dit in de doofpot te hebben gestopt. Een rechtszaak door 11 kinderslachtoffers tegen 13 beschuldigde verkrachters kwam nadat de verjaringstermijn was verstreken. De kerk blijft een extern onderzoek weigeren.

Mahaney vertrok naar Kentucky om nieuwe kerkelijke projecten na te streven, terwijl geestelijken van nationale faam instemden met zijn “persoonlijke integriteit”. Hij zou spreken op de 2018 ‘Together for the Gospel’ conferentie. Enter Rachael Denhollander, de turnster die advocaat werd die in 2016 de eerste aanklager was geweest van Larry Nassar, de Michigan State en USA Gymnastics arts en seksueel roofdier. Na haar meldden zich zo’n 250 vrouwen en een jongeman.

Denhollander en haar familie bezochten een kerk in Louisville die zich had ingezet om Mahaney weer in het openbare leven te laten komen. Haar werd gevraagd te vertrekken toen ze protesteerde. Dus begon ze een publieke campagne om te pleiten voor slachtoffers van seksueel misbruik binnen het Evangelicalisme, met Mahaney in haar vizier. Onder druk daarvan werd hij van de conferentie verwijderd – de meeste verantwoording die hij zou krijgen.

In een interview in Christianity Today beschrijft Denhollander hoe in de evangelische wereld “veel roofdieren ongecontroleerd hun gang kunnen gaan, vaak tientallen jaren lang.”

Joshua Harris scheidt van het evangelicalisme

Op 21-jarige leeftijd schreef Joshua Harris een boek dat in 1997 een monsterbestseller werd: I Kissed Dating Goodbye. Het werd gegeven aan menig Evangelische tiener, omdat hij leek te beloven de weg terug te leiden naar wat de krimpende subcultuur “zuiverheid” wilde noemen – d.w.z. mensen niet aanraken.

“Zuiverheid” is een begrip dat, in de Bijbel, niets met seks te maken heeft. Maar omdat hij weinig of niets wist over de theologie van het Nieuwe Testament, was hij een perfecte discipel om door C.J. Mahaney te worden opgepikt. Harris verhuisde naar Maryland en hield zijn show gaande: in boeken, toespraken, blogposts, hij speelde de rol van een getrouwde pastor, voortdurend verleid door seks (“Het water was geweldig, het strand was mooi. Maar het was ook vol met vrouwen in onthullende badpakken.”)

Toen het kindermisbruikschandaal in de kerk uitbrak, brak hij ermee? Temidden van het schandaal haalde hij in 2013 zijn eigen krantenkoppen, door te zeggen dat hij zelf slachtoffer was van seksueel misbruik. Hij realiseerde zich dat de kerk het probleem niet goed aanpakte. Het gaf hem veel stof om over na te denken, later. “Maar ik denk wel dat een zeer patriarchale, op mannen gerichte, lage kijk op vrouwen in verschillende gevallen verbanden heeft met seksueel misbruik,” vertelt hij later aan Sojourners.

Bij de aankondiging van zijn scheiding, waarbij hij en zijn vrouw gescheiden bedieningen nastreefden, leunde Joshua op zijn situatie: Waarom niet ook het christendom verlaten? Om een tijdje te “deconstrueren”. Om naar mensen te luisteren? En over God te leren.

Beth Moore vs. John MacArthur

Dat vrouwen niet mogen “spreken” in de kerk is lange tijd het officiële standpunt geweest van het Evangelicalisme – als gevolg van een gekke lezing van een paar regels in de brieven van de apostel Paulus aan vroeg-christelijke gemeenten. Maar vrouwelijke leraressen – van vrouwen – waren op een kriebelige manier “toegestaan”, zoals Beth Moore.

In 2018 begon ze sommige dingen te heroverwegen. Zoals Donald Trump? Een lang profiel in de Atlantic, “The Tiny Blond Bible Teacher Taking on the Evangelical Political Machine,” werd een brandpunt in de voortdurende queasiness over de nieuwe president.

Ze ging door, plotseling vragend waarom vrouwen niet konden spreken, en verwijderend uit een Kindle-versie van een boek van haar een bijzonder agressieve aanval op homo’s. “Ik ken genoeg gelovigen die bevrijd zijn van homoseksualiteit,” had ze geschreven, en bij het verwijderen van de passage, was onthullend . . . dat ze die mensen eigenlijk niet kende?

Met #MeToo, sprak ze over verkracht te zijn als kind, en hielp ze mee aan een publiek gesprek over seksueel misbruik in kerken. “We zullen nooit gezond worden als we niet eerlijk kunnen worden,” zei ze dit jaar tijdens een panel over seksueel misbruik, gehost door de Southern Baptist conventie.

Dat alles werkte op de zenuwen van John MacArthur, de regerende patriarch van het Evangelicalisme. Maar iets veranderde afgelopen oktober. Tijdens een viering van zijn 50-jarig zangjubileum in de kerk, werd hem gevraagd of vrouwen dat ook zouden doen. “Er is geen bijbelse reden voor een vrouwelijke predikant,” donderde hij. Gevraagd om zijn mening over Beth Moore samen te vatten, zei hij: “Ga naar huis!”

Sociale media lichtten op, omdat christenen zich schijnen te realiseren dat dit een slechte uitstraling had. Zelfs Erick Erickson, de rechtse pundit en MacArthur fan, had problemen. Mannelijke geestelijken die deze aanpak kiezen, merkt hij op, “spreken alleen tegen zichzelf en overtuigen bijna niemand.”

Donald J. Trump

Zou het zo kunnen zijn dat het voor evangelischen echt allemaal om macht draait? Ze hebben hun gelijke gevonden in een blonde bimbo die, na acht jaar in een woestijn van Democraten, beloofde dat hij hen echte macht kon geven. Het probleem was dat hij een krankzinnig seksverleden had – een “levensstijl” waarvoor ze gewoonlijk mensen in de fik steken.

Natuurlijk gingen ze ervoor.