De kamikaze honden die zichzelf opbliezen om Nazi tanks te vernietigen: Foto’s uit WO II onthullen Stalins oorlogshonden die explosieven aan zich hadden gebonden

• Stalins ‘hondendoders’ werden in WO2 ingezet tegen nazitanks
• Kamikazehonden uitgerust met explosieven en geleerd om tanks te dragen
• Het gebruik van honden in de strijd werd voor het eerst goedgekeurd in 1924 en ging door tot in de jaren 1990

Foto’s zijn opgedoken waarop te zien is hoe Stalins ‘hondendoders’ in de Tweede Wereldoorlog werden ingezet tegen nazi-tanks.

De kamikazehonden werden uitgerust met explosieven en geleerd deze mee te nemen naar tanks, pantservoertuigen en andere doelen.

Het gebruik van deze honden in de strijd werd voor het eerst goedgekeurd in 1924 en werd voortgezet tot in de jaren ’90 met speciale training om ervoor te zorgen dat ze hun dood tegemoet renden voor vijandelijke tanks.

Militair deskundige Yuri Veremeyev zei: ‘Het Rode Leger had al ervaring met het gebruik van honden voor een groot aantal taken, van beveiliging tot het meenemen van gewonden van slagvelden tot het afleveren van berichten en het verplaatsen van wapens en voedsel naar de frontlinie.

‘Dus de volgende suggestie was om te proberen honden te gebruiken als bezorgers van mijnen aan de tanks van de vijand.’

In eerste instantie was het de bedoeling dat de hond de bom in positie zou brengen, bijtend op een koord om het los te laten, of met behulp van een afstandsbediening.

In het heetst van de strijd slaagden de bange dieren er echter vaak niet in de bom te laten ontploffen en – geconfronteerd met de wanhopige noodzaak om de Duitse troepen die naar het oosten oprukten tegen te gaan – werden de bommen op de hond geplaatst en ontploften bij de inslag op het doel, waarbij de hond werd gedood.

‘De eerste experimenten werden gedaan met mijnen verpakt in dikke canvas pakken die op de ruggen van de honden werden gelegd,’ zei Veremeyev.

‘In de bepakking zaten twee zakken, elk met 6 kg TNT. Er was ook een houten zadel bovenop de rug van de hond, dat explosieven en desintegrerende apparaten droeg, waarbij het explosief varieerde afhankelijk van de taak – of het was de vertraagde actie, of degene met de gerichte doelsensor.

‘Er was ook een parachute-achtige vergrendeling waaraan de hond kon trekken om de zak los te maken.

‘Het idee was de honden zo te trainen dat ze in staat waren naar de tank toe te rennen, in de relatief veilige zone te pauzeren, zo dicht mogelijk bij de tank te komen, aan het koord te trekken, de zak los te laten – en terug te rennen.

‘Het doel was om dergelijke honden voor meerdere doeleinden te gebruiken, zoals de vernietiging van vijandelijke wapens en brandstofopslagplaatsen, of elke andere vernietiging van immobiele objecten.

‘De taak bleek te lang om te volbrengen in de oorlogsomstandigheden – de honden slaagden erin om te leren wat ze moesten doen, maar zodra ze in echte slagveld omstandigheden werden gebracht raakten ze verward, en liepen weg of keerden snel terug naar hun meesters.

‘Er was een beroemde hond genaamd Inga die als een genie was tijdens de training met het dragen van de explosieven, maar zelfs die hond slaagde er niet in om een echte missie uit te voeren. De eerste groep honden werd getraind voor ongeveer zes maanden.

Geconfronteerd met deze mislukking, ontwikkelden de Sovjet handlers het idee van ‘wegwerp honden’, zei hij.

‘Die stierven tijdens de explosie, wat een kleine verandering in de constructie van de mijnzak inhield, zodat een hond die niet kon verwijderen tijdens zijn missie.

‘De explosieven waren precies hetzelfde, twee sets van elk 6 kg TNT, waarbij 12 kg genoeg was om de bodem van de tank te laten exploderen.’ Het chassis werd gezien als het meest kwetsbare deel van de tank.

Hij onthulde geheimen van de Sovjet training.

‘Het Sovjet leger gebruikte een van de meest elementaire instincten – honger.

‘De honden werden een tijdje zonder eten in kooien gehouden, daarna werd er warm eten gekookt en onder de tanks gelegd.

‘Aangetrokken door de geur renden de honden onder de tanks door en al snel leerden ze dat dit de enige plek was waar ze het voedsel konden krijgen.

‘Al snel werd hun geleerd om onder de tanks te komen als de motoren aan stonden en tijdens het slagveld geluiden na te bootsen.

Hoewel het gebruik van honden successen opleverde, waren er ook berichten over eenmalige mislukkingen op het slagveld, niet in het minst omdat de Sovjets hen hadden getraind op tanks die op diesel werkten, terwijl de Duitsers benzinemotoren gebruikten.

Geconfronteerd met de onbekende geur raakten de soldatenhonden in de war.

Een geleider schreef op 16 oktober 1941: ‘De meeste honden weigeren te werken en streven ernaar om terug in de loopgraaf te springen.’

Sommigen lieten hun bommen ontploffen aan de Sovjet kant door dekking te zoeken in Russische loopgraven, terwijl anderen werden doodgeschoten toen ze zich van hun taak terugtrokken.

‘Negen honden renden naar de doelen, maar werden toen bang van explosies om hen heen en probeerden zich te verstoppen’, aldus het rapport.

‘Drie van hen ontploften, twee werden nooit gevonden, de rest moest door ons worden vernietigd omdat ze terugrenden naar ons.’

Er zijn ook bewijzen van de KKVD – de voorloper van de KGB – dat het gebruik van ‘antitankhonden’ het moreel onder de soldaten aantastte.

Een dienstplichtige klaagde: ‘Er worden al genoeg mensen vernietigd. Nu doden ze ook nog honden.

De VS trainden ook honden voor gebruik tegen militaire installaties, maar zetten ze niet in.

De eerste goedkeuring voor hun gebruik kwam in 1924 van de Revolutionaire Militaire Raad van de Sovjet-Unie.

Het Rode Leger recruteerde circustrainers en jagers om hun nieuwe dienstplichtige honden te scholen.

In 1935 werden de ‘anti-mijnen honden eenheden’ officieel opgenomen in het Sovjet-leger, en foto’s tonen hen in 1938 paraderend op het Rode Plein.

In 1941 werden de eerste honden door Stalin ingezet aan de frontlinie. Er waren 30 honden en 40 trainers.

Het duurde niet lang of de Duitsers schoten drie honden dood en namen bezit van het apparaat waarmee de bommen werden vervoerd.

De nazi’s zagen het gebruik van honden als een wanhoopsmaatregel van Stalin en probeerden de techniek in diskrediet te brengen voor propagandadoeleinden door te beweren dat de Sovjets honden in plaats van mannen de strijd instuurden.

Er zijn verschillende beweringen over de effectiviteit van de honden, maar er is schriftelijk bewijs van successen, bijvoorbeeld bij de Slag om Koersk toen 16 honden 12 Duitse tanks uitschakelden.