De holle maan theorie; is de maan een kunstmatige satelliet?

De maan is een ruimteschip; een geheime maanbasis?

In 1970 hadden twee Sovjet-astronomen de satelliet bestudeerd en getheoretiseerd dat het waarschijnlijk een holle maan was die door een hoogontwikkeld buitenaards ras op zijn plaats was gezet. Hun theorie was gebaseerd op deze waarneembare anomalieën en beweerde dat de Maan een kunstmatig omhulsel was dat jarenlang van binnenuit was bewoond.

Hoe ver het ook mag lijken dat we op de maan in de gaten worden gehouden door een buitenaards ras, of dat een holle Maan opzettelijk in de baan van de Aarde is geplaatst als een geheime maanbasis, er zijn een overvloed aan onverklaarbare feiten over haar relatie met de Aarde. Tot op de dag van vandaag zijn er verschillende theorieën die proberen te verklaren hoe de maan in een baan om onze planeet terecht is gekomen, hoewel geen enkele theorie volledig is aanvaard, waardoor velen geloven dat de maan een ruimteschip is.

Zonder de maan die precies in een baan om de aarde draait, zou er mogelijk geen leven op aarde bestaan, of zou het leven op aarde in ieder geval niet zo ver zijn geëvolueerd als het nu is. Naar schatting heeft minder dan 10 procent van alle aardse planeten in het heelal een verhouding aarde-maan zoals de onze, die zorgt voor de stabiliteit die nodig is om een klimaat te handhaven dat leven kan herbergen.

De grootte van de maan is zodanig dat zij van invloed is op onze axiale schuinte of de manier waarop de aarde om haar as wiebelt, met een enkele graad veranderend in de loop van duizenden jaren. Dit terugbrengen tot één graad van beweging is noodzakelijk voor klimatologische stabiliteit; zonder het evenwicht van de maan zou de Aarde wel 85 graden kunnen kantelen om de miljoen jaar of zo, wat drastische veranderingen zou veroorzaken.

Dit zou de oriëntatie van de Aarde ten opzichte van de Zon zo aanzienlijk aanpassen dat de Zon zou verschuiven om direct boven de polen te staan in plaats van boven de evenaar waar hij nu staat. Tijdens zulke radicale verschuivingen zou er geen leven kunnen ontstaan.

Is de maan kunstmatig?

Er zijn twee manieren waarop planeten meestal manen krijgen, door aanwas of door invanging. Het proces van het vangen van een maan is precies zoals het klinkt, een maan drijft af naar de baan van een planeet en raakt gevangen in diens zwaartekrachtsveld.

In het proces van accretie wordt een maan tegelijk met de planeet gevormd uit de accretieschijf van het zonnestelsel. Maar deze theorie is op grote schaal verworpen wegens de verschillen in samenstelling van de kern en het feit dat de maan bijna een miljard jaar ouder is dan de aarde. In feite verschilt de minerale samenstelling van gesteenten die op het oppervlak van de maan worden gevonden drastisch van die op aarde.

De overvloed aan titaan is een voorbeeld van zo’n anomalie, met bepaalde maanmonsters die tot 10 procent van dit kostbare mineraal bevatten; de hoogste abundantie van titaanrijke mineralen op aarde is nooit hoger geweest dan 1 procent. Er zijn andere bewerkte metalen op de maan gevonden, zoals mica en messing, evenals de aanwezigheid van radioactieve elementen zoals Uranium-236 en Neptunium, waarvan er geen enkele van nature op aarde voorkomt.

De maanrotsen die werden teruggebracht van de Apollo-missies, leverden nog een andere verrassing op; zij waren gemagnetiseerd. Wetenschappers waren verbijsterd, omdat ze eerder hadden aangenomen dat de maan nooit een magnetisch veld had. Men denkt dat het magnetisme van de aarde het resultaat is van een interne dynamo, waarbij het roterende, convecterende en elektrisch geleidende vloeibare ijzer in de kern het veld opwekt. Men dacht echter niet dat de maan een kern had die groot genoeg was om een dergelijk dynamomechanisme op te wekken.

Hollow Moon Proof?

Volgens de Zoeloe-legende werd onze holle maan op zijn plaats gezet door twee broers met een geschubde, visachtige huid. De legende vertelt over Wowane en Mpanku, die de maan naar de aarde brachten nadat ze hem hadden gestolen van een grote vuurdraak. Zij zouden de ei-achtige satelliet van zijn ‘dooier’ hebben ontdaan en hem vervolgens in een baan rond de Aarde hebben gebracht. Daarvoor zou de planeet gehuld zijn geweest in een mantel van waterige mist, die op de Aarde neerdaalde toen de maan eenmaal in een baan om de aarde was gebracht.

Sommigen geloven dat deze watervloed een verwijzing kan zijn naar de grote overstroming die de antediluviaanse beschavingen heeft vernietigd. De twee genoemde broers vertonen ook gelijkenissen met Enki en Enlil uit de oude Soemerische overlevering, die verantwoordelijk waren voor het instellen van de eerste beschavingen van de mensheid en die vaak worden afgebeeld in vissenkleding.

Een ander vreemd kenmerk dat op de maan werd vastgelegd door een van de ALSEP’s van Apollo 14 was de aanwezigheid van een wolk waterdamp op de maan. Na 40 jaar meldde de NASA de aanwezigheid van water in gesteentemonsters die van deze missies waren meegebracht, en verklaarde dat de ontdekking de manier zou veranderen waarop we over de maan denken. Bij nader onderzoek bleek dat dit water twee keer zoveel deuterium-isotopen bevatte als water dat op aarde werd aangetroffen. Verder zeiden ze dat er reden was om aan te nemen dat er 600 miljoen ton water gevangen zit in kraters op de maan.

Toen de Apollo 14 waterdamp ontdekte, beweerde de NASA dat dit het resultaat was van gescheurde watertanks die aardwater in de atmosfeer hadden gelekt. Deze dampwolk besloeg 100 vierkante mijl en bleef 14 uur hangen voordat hij verdween, waardoor NASA’s verklaring onwaarschijnlijk werd, gezien het feit dat de tanks waar ze het over hadden slechts tussen de 60-100 pond water bevatten.

NASA beweerde ook dat het water uit de gescheurde tanks gelijktijdig barstte, hoewel ze meer dan 100 mijl van elkaar verwijderd waren. Waarom zouden ze zo’n absurde bewering doen en waarom heeft het 40 jaar geduurd om het water te analyseren en te ontdekken in de gesteentemonsters van de Apollo-missies?