De grondbeginselen van 2D DIGE

De techniek van tweedimensionale (2D) gelelektroforese is een krachtig instrument voor het scheiden van complexe mengsels van eiwitten, maar sinds haar ontstaan in het midden van de jaren 1970, kreeg het het stigma van een zeer moeilijke toepassing te beheersen en werd over het algemeen gebruikt om zijn beste effect door deskundigen. De invoering van in de handel verkrijgbare geïmmobiliseerde pH-gradiënten in het begin van de jaren negentig zorgde voor een betere reproduceerbaarheid en eenvoudiger protocollen, hetgeen leidde tot een uitgesproken toename van de populariteit van de techniek. De variatie van gel tot gel was echter nog steeds moeilijk te beheersen zonder het gebruik van technische replicaten. In het midden van de jaren negentig (tegelijk met de geboorte van “proteomics”) werd het concept van multiplexing van fluorescent gelabelde eiwitten voor 2D-gel scheiding gerealiseerd door de groep van Jon Minden en dit heeft geleid tot de mogelijkheid om experimenten zodanig op te zetten dat gel-to-gel variatie vrijwel geëlimineerd wordt, waardoor biologische replicaten gebruikt kunnen worden voor statistische analyse met de mogelijkheid om zeer kleine veranderingen in relatieve eiwit abundantie te detecteren. Deze technologie wordt 2D-verschilgelelektroforese (2D DIGE) genoemd.