De Baigong-pijpen

Als u binnenkort Tibet bezoekt, moet u zeker even stoppen in de stad Delingha. Het is een stad van buitengewone schoonheid, genesteld aan de rand van het Qaidam-bekken onder een reeks Himalaya-heuvels. De plaatselijke bewoners tonen er trots hun beroemdste onderscheiding. Voor een paar yuan kunt u waarschijnlijk iemand vinden die u er naar toe brengt. Slechts een korte reis buiten de stad zou een grot zijn, en in deze grot bevinden zich een reeks oude metalen pijpen. Deze pijpen dateren van voor de bekende geschiedenis, en zijn in de rots zelf ingebed. Men zegt dat ze door de berg zelf lopen en in verbinding staan met een nabijgelegen zoutmeer. De verklaring? Ruïnes van een bouwproject 150.000 jaar geleden, door buitenaardse bezoekers.

De Baigong Pijpen zijn een voorbeeld van wat paranormale enthousiastelingen “out of place artifacts” noemen, moderne voorwerpen ontdekt in een oude omgeving. De Baigong Pijpen worden beschreven als een geavanceerd systeem van metalen pijpen, zodanig in de geologie begraven dat het uitgesloten is dat zij in de moderne tijd zijn aangebracht. Zij bevinden zich op Mt. Baigong in de provincie Qinghai van China, ongeveer 40 kilometer ten zuidwesten van Delingha. De meeste verslagen beschrijven een piramidevormige uitstulping op de berg, en de grot waarin de pijpen zich bevinden bevindt zich op deze piramide. 80 meter van de monding van deze grot is een zoutmeer (de tweeling van een aangrenzend zoetwatermeer), en meer pijpen kunnen langs de oever worden gevonden. De meeste informatie die online over de Baigong Pijpen te vinden is, lijkt afkomstig te zijn uit een artikel van het Xinhua News Agency uit 2002, waarin sprake is van de voorbereidingen van een team wetenschappers dat op het punt staat naar dit afgelegen gebied te vertrekken om de pijpen te bestuderen. “De natuur is hier ruw,” zei iemand. “Er zijn geen bewoners laat staan moderne industrie in het gebied, alleen een paar migrerende herders ten noorden van de berg.”

De twee meren zijn brede, ondiepe zinkputten op het dieptepunt van het uitgestrekte Qaidam Basin. Zoeken naar Mt. Baigong zal waarschijnlijk vruchteloos zijn: Ten eerste is het gebied grotendeels vlak en de dichtstbijzijnde bergen liggen op 20 of 30 kilometer afstand; ten tweede is baigong een plaatselijk woord voor heuvel en kan in deze context van alles betekenen. Het meest zuidelijke van de twee meren, Toson Hu of Toson Meer, heeft een aantal lage bluffs hier en daar langs de zuidelijke en westelijke zijden (Google Maps link), en het is in een van deze bluffs (ongeveer 50 of 60 meter hoog) dat auteur Bai Yu eens toevallig vond wat hij beschreef als een kleine grot, volgens zijn boek Into the Qaidam.

Bai reisde door het gebied in 1996, en beschreef een levenloos meer omgeven door kegelvormige heuvels. De grot bleek kunstmatig gegraven te zijn, en was driehoekig, ongeveer zes meter diep. Vlakbij waren twee soortgelijke grotten, maar die waren ingestort en konden niet worden betreden. Maar wat Bai opviel was de reeks gefabriceerde metalen buizen die door de vloer van de grot naar boven staken en in de wanden waren ingebed, één 40 cm breed. Toen hij het pad naar buiten volgde, ontdekte Bai nog meer pijpen die uit het oppervlak van de kegelvormige heuvel staken, en nog meer pijpen op 80 meter afstand van de grot langs de oever van het meer. Opgewonden nam hij een monster en stuurde het naar het Ministerie van Metallurgische Industrie. Het resultaat was 92% gewone mineralen en metalen, en 8% van onbekende samenstelling.

Bai ging ongeveer 70 kilometer verder naar de Delhi tak van China’s Purple Mountain Observatorium, een hoog uitkijkpunt vanwaar hij wist dat hij een vogelperspectief over de hele regio kon krijgen. Hij zag grote vlakke, open vlaktes, en toen hij twee en twee bij elkaar optelde, concludeerde hij dat dit een prima landingsplaats voor buitenaardse wezens zou zijn. Onbekende mineralen en overvloedige landingsplaatsen betekenden dat de Baigong Pijpen wel van buitenaardse oorsprong moesten zijn.

Wetenschappers van het China Seismological Bureau bezochten het meer in 2001 om de pijpen te onderzoeken. Monsters die naar het Geologisch Instituut van Beijing werden gebracht, werden onderzocht met thermoluminescentiedatering, een techniek die kan bepalen hoe lang het geleden is dat een kristallijn mineraal werd verhit of aan zonlicht werd blootgesteld. Het resultaat was dat als het inderdaad om gesmolten ijzeren pijpen ging, zij 140-150.000 jaar geleden zijn gemaakt. De menselijke geschiedenis in de regio gaat slechts zo’n 30.000 jaar terug, en dus leek de buitenaardse theorie te zijn bevestigd. Het jaar daarop werd het Xinhua nieuwsbericht gepubliceerd, en de Baigong Pijpen deden hun intrede in de popcultuur als, naar men zegt, echt, tastbaar bewijs van buitenaards bezoek.

Als je vandaag de dag het gebied bezoekt, vind je langs de hoofdweg een plaatselijk monument voor de buitenaardse wezens, compleet met een nagebouwde metalen satellietschotel. Internet forums gonzen van de afwezigheid van vervolgartikelen door Xinhua; de natuurlijke conclusie is dat het bleek dat de buitenaardse verklaring de ware was en de Chinese regering onderdrukt alle verdere berichtgeving. Cracked.com prijst de Baigong Pijpen aan als een van de zes krankzinnige ontdekkingen die de wetenschap niet kan verklaren.

En hoewel dat is waar de meeste berichtgeving over de Baigong Pijpen stopt, is het ook waar verantwoordelijk onderzoek zou moeten beginnen. Als je genoegen neemt met een paranormale verklaring, betekent het dat je hebt besloten dat er geen natuurlijke verklaring is. In feite, als je de verklaring nog niet kent, ken je de verklaring nog niet; je kunt dus niet redelijkerwijs besluiten dat de tijd rijp is om te stoppen met het onderzoek. Maar velen doen dat wel.

Er zijn al sceptische hypotheses naar voren gebracht, op zoek naar een natuurlijke verklaring voor de Baigong Pijpen die niet de introductie van een wilde veronderstelling als buitenaards bezoek vereist. Het eerste waar we ons op richten zijn geologische processen die hen zouden kunnen verklaren. De Chinezen hebben verschillende hypothesen naar voren gebracht, waaronder een waarbij ijzerrijk magma in bestaande spleten in het gesteente sijpelt.

In een artikel in Xinmin Weekly uit 2003 wordt beschreven hoe dit in zijn werk zou kunnen gaan. Breuken veroorzaakt door de opwaartse beweging van het Qinghai-Tibet plateau kunnen de grond doorzeefd hebben met zulke spleten, waarin het onder hoge druk staande magma dat de opwaartse beweging veroorzaakte, zou zijn geperst. Ervan uitgaande dat dit magma de juiste samenstelling had, zouden we, in combinatie met de chemische effecten van latere geologische processen, zeer waarschijnlijk dergelijke roestige ijzerstructuren in het plaatselijke gesteente kunnen verwachten. Maar bewijs hiervoor is nooit opgedoken, en de Chinezen verwierpen deze theorie. Zij merkten ook op dat het Qaidam olieveld niet zou kunnen bestaan als er nog maar 150.000 jaar geleden actief vulkanisme in het gebied was.

Het was hun volgende theorie die uiteindelijk tot een bevredigende verklaring leidde, en deze theorie betrof dezelfde veronderstelde spleten in het zandsteen. Maar in plaats van gevuld te zijn met ijzerrijk magma, zouden de spleten tijdens overstromingen volgespoeld kunnen zijn met ijzerrijk sediment. In combinatie met water en de aanwezigheid van waterstofsulfidegas zou het sediment uiteindelijk verhard kunnen zijn tot de roestige metalen pijplijnachtige structuren van ijzerpyriet die vandaag de dag worden gevonden. Deze theorie was niet fantastisch, deels omdat er geen logische reden was waarom het zandsteen toevallig doorspekt zou kunnen zijn met pijpvormige spleten. Maar het idee van overstroming was wel logisch, gezien de geologische geschiedenis van het Qaidam Basin.

Drie jaar voordat Bai Yu zijn eerste blik in de grot bij het Tosonmeer wierp, schreven onderzoekers Mossa en Schumacher in het Journal of Sedimentary Research over fossiele boomafgietsels in Louisiana. Zij vonden cilindervormige structuren in de bodem, thermoluminescent gedateerd van 75-95.000 jaar geleden. De chemische samenstelling van de cilinders varieerde afhankelijk van waar en wanneer zij zich vormden en in welk type grond. De auteurs stelden vast dat het ging om gefossiliseerde afgietsels van boomwortels, gevormd door pedogenese (het proces waarbij grond ontstaat) en diagenese (de lithificatie van grond tot gesteente door verdichting en cementering). Het resultaat van dit proces was het ontstaan van metaalachtige pijplijnachtige structuren, die door de beschrijvingen van de onderzoekers te vergelijken, een perfecte match lijken te zijn voor de Baigong Pijpen.

De Chinese wetenschappers kwamen uiteindelijk wel tot dezelfde conclusie, volgens het Xinmin Weekly artikel. Zij gebruikten atomaire emissie spectroscopie om een gedetailleerde chemische analyse van de roestige pijpfragmenten uit te voeren, en ontdekten dat deze organisch plantenmateriaal bevatten. Onder de microscoop vonden zij boomringen, consequent door de monsters heen. Toen zij eenmaal hadden vastgesteld dat de Baigong Pijpen gewoon gefossiliseerde boomafgietsels waren, begonnen zij uit te zoeken hoe deze daar waren gekomen.

Het Qaidam bekken was ooit een uitgestrekt meer, dat is verdwenen toen het Qinghai-Tibet plateau het bekken ophief tot zijn huidige hoogte van ongeveer 2800 meter. In de loop der millennia hebben verschillende overstromingen het bekken gevuld met afvloeiing, alluvium en puin, waaronder dergelijke fossielen. Ze kunnen nu overal worden gevonden waar zulke oude stromen ze hebben afgezet, en het lijkt erop dat Bai Yu het geluk had precies zo’n zak te ontdekken.

En zo eindigen we met een compleet verhaal over hoe roestige ijzeren pijpen, tienduizenden jaren ouder dan de mensen die ze misschien hebben gesmeed, ingebed kunnen raken in massief zandsteen op zo’n manier dat de gemiddelde waarnemer verbijsterd is. Zoals vele amateur-onderzoekers, stuitte Bai Yu op een buitengewone ontdekking, maar door zijn gebrek aan toepasbare kennis, interpreteerde hij verkeerd wat hij zag. Zij die het vermogen van de Aarde onderschatten om fascinerende effecten te produceren, moeten vaak naar vreemde verklaringen zoeken, zoals buitenaardse bouwprojecten. Ik vind dat de Baigong Pijpen een van de betere voorbeelden zijn van de dwaasheid om te stoppen bij de paranormale verklaring, vergeleken met de rijke beloningen die het volgen van de wetenschappelijke methode biedt om te ontdekken wat er echt aan de hand is.

Door Brian Dunning
Follow @BrianDunning