De 8-jarige Ann Marie Burr verdween in 1961. In die tijd woonde een tiener Ted Bundy verderop in de straat.

Het is 59 jaar geleden dat een verlegen meisje genaamd Ann Marie Burr verdween uit haar slaapkamer in Tacoma, Washington, om nooit meer te worden gezien. Was zij het eerste slachtoffer van een tiener Ted Bundy, die later een van Amerika’s beruchtste seriemoordenaars zou worden?

In de zomer van 1961 was Ann acht jaar oud en zou bijna aan de derde klas beginnen. Ze was een rustig, goed opgevoed kind, de oudste van vier. Op 30 augustus was Ann uitgenodigd om de nacht bij een vriendin door te brengen. Maar haar moeder Bev liet haar niet gaan, want de school zou binnenkort weer beginnen.

Bekijk de trailer van True Crime Conversations, Mamamia’s true crime podcast. Post continues below.

In de vroege uren van de volgende ochtend bracht Ann haar driejarige zusje Mary naar de slaapkamer van haar ouders, zeggende dat Mary huilde omdat het gips op haar gebroken arm haar hinderde. Bev stuurde de meisjes terug naar bed.

Om 5 uur ’s ochtends werd Bev wakker, voelde zich ongemakkelijk, en ging bij de meisjes kijken. Ann’s bed was leeg. Een raam in de woonkamer, dat op een kiertje had opengestaan voor de TV antennedraden, stond nu wijd open. Onder het raam, buiten het huis, was een tuinstoel geplaatst. De voordeur, die de vorige avond van binnenuit met een ketting was afgesloten, was nu niet meer op slot.

Bev klopte bij een paar buren aan, om te vragen of ze Ann hadden gezien. Toen belden zij en haar man Don de politie.

“Ann was zo goed van vertrouwen,” vertelde Bev jaren later aan The Seattle Times. “Het was een grote fout. We leerden haar dat iedereen goed was. We leerden haar niet dat mensen slecht konden zijn. Ik denk nog steeds dat het waarschijnlijk iemand was die ze kende.”

De zoektocht naar Ann begon. De politie stelde zich op bij het huis van de Burrs, in de verwachting een losgeldeis te ontvangen, maar die kwam nooit. Er waren weinig aanwijzingen – een rode draad naast het raam, en, op de tuinstoel, de afdruk van een tennisschoen die ofwel van een tiener of een kleine man was. Bev en Don hadden de vorige nachten geluiden in hun tuin gehoord, en buren hadden een gluurder gezien, maar niemand kon een beschrijving geven.

Don liep door de straten, en zag een tiener vuil in een greppel schoppen in de buurt van de Universiteit van Puget Sound, naar hem grijnzend. Hij raakte ervan overtuigd dat zijn dochter daar begraven was. Maar een latere opgraving bracht niets aan het licht.

De zoektocht van de politie was massaal. Duizenden mensen werden ondervraagd, honderden huizen doorzocht, tientallen mannen aan leugendetectortests onderworpen. Maar dagen werden weken, en weken werden maanden, zonder dat er een spoor van Ann werd gevonden.

Bev zei dat ze vanaf het moment dat ze het open raam voor het eerst zag, wist dat ze Ann nooit meer zou zien, en ze wist dat ze nooit zou weten wat er was gebeurd.

“Het kwam zomaar in me op,” vertelde ze aan The Seattle Times. “Het was een sterk gevoel. Toen ze aan het zoeken waren, dacht ik: ‘Wat heeft het voor zin?’ Ik wist dat ze weg was, en dat we haar nooit meer zouden zien.”

Bev en Don bleven doorgaan omwille van hun andere drie kinderen – Mary, Julie en Greg.

“Ze hadden me heel hard nodig, en dat moest ik onthouden,” zei Bev.

Twee jaar na Ann’s verdwijning adopteerde het stel een dochtertje, Laura.

Het onderzoek ging door. Twee rechercheurs, Ted Strand en Tony Zatkovich, werkten vijf jaar aan de zaak – en zelfs na hun pensionering kwamen ze nog bij elkaar om de zaak door te spreken.

Er waren verdachten. Een daarvan was Robert Bruzas, een tiener die twee deuren verder woonde dan de Burrs en een ongewoon hechte band had met Ann. De politie gaf hem een leugendetectortest, die hij niet doorstond. Maar hij slaagde voor een tweede test.

Een andere verdachte was Ralph Larkee. De FBI zat achter hem aan, op verdenking van ontvoering van een 10-jarig meisje en haar meenemen voor een lange rit in zijn auto. Toen ze bij zijn huis kwamen, schoot hij zichzelf door het hoofd.

En dan was er Ted Bundy, die op dat moment geen verdachte was. Zijn moeder was met hem naar Tacoma verhuisd toen hij vier jaar oud was. In zijn tienerjaren was hij een gluurder, en hij kwam ook onder de aandacht van de politie voor inbraak en autodiefstal.

In 1961, toen Ann verdween, was Bundy nog maar 14. Zijn huis lag 5 km van het huis van de Burrs. Er is gezegd dat hij hun krantenjongen was, maar de waarheid is dat zijn krantenwijk niet in haar huis liep. Er is ook gezegd dat zijn oudoom haar pianoleraar was, maar zijn oudoom woonde gewoon in de buurt. Verschillende vrienden en familieleden hebben beweerd dat Ann Bundy kende, maar haar ouders geloven van niet.

In de jaren zeventig werd Bundy berucht als een van Amerika’s ergste seriemoordenaars ooit. Als voormalig rechtenstudent was hij atletisch en charmant, maar ook sadistisch en sociopatisch. Zijn moorden verspreidden zich over verschillende staten en gingen jaren door, terwijl hij herhaaldelijk de politie ontliep en uit hechtenis ontsnapte. Zijn laatste slachtoffer was een 12-jarig meisje, Kimberly Leach, in Florida in 1978. Hij vermoordde minstens 30 vrouwen, maar het werkelijke aantal zou meer dan 100 kunnen zijn geweest.

Ted Bundy. Afbeelding: Getty.

Toen de politie ontdekte dat hij als tiener in Tacoma had gewoond, werd hij verdacht van de moord op Ann. Zou hij haar vermoord kunnen hebben? Wat het moeilijk maakt om te weten, is dat Bundy een zeer losse relatie met de waarheid had.

In de gevangenis werd hij door veel mensen geïnterviewd. Onder hen waren de journalisten Stephen Michaud en Hugh Aynesworth. Bundy, die in de derde persoon sprak, vertelde hen een verhaal over het doden van een jong meisje in een boomgaard. De journalisten namen het verhaal op in hun boek, The Only Living Witness.

Bev en Don lazen het boek. In 1986 schreef Bev een hartverscheurende brief aan Bundy, waarin ze vertelde over die nacht dat Ann vermist was geraakt.

“De bank uit de achtertuin werd gebruikt om in de woonkamer te klimmen; de boomgaard naast de deur was een duister decor voor een moord,” schreef ze. “Wat heb je met het kleine lichaam gedaan? God kan het je vergeven.”

Bundy antwoordde binnen een paar dagen, en vertelde Bev dat hij niets te maken had met de verdwijning van haar dochter.

“Je zei dat ze 31 augustus 1961 verdween. In die tijd was ik een normale 14-jarige jongen. Ik zwierf niet ’s avonds laat door de straten. Ik stal geen auto’s. Ik had absoluut geen behoefte om iemand kwaad te doen. Ik was gewoon een doorsnee kind. Voor je eigen bestwil moet je dat echt begrijpen.”

Hij eindigde de brief met: “God zegene je en zij met je, vrede, Ted.”

Maar daarmee was de kous niet af. Volgens het boek The Bundy Murders: A Comprehensive History, in 1987, The Tacoma News Tribune had een artikel met de kop “Expert says Bundy killed girl, 8, when he was 14”. De expert was Dr Ronald Holmes, een universitair hoofddocent strafrecht, die ook Bundy had geïnterviewd. Dr Holmes zei dat Bundy verklaringen van een derde persoon had afgelegd die suggereerden dat zijn eerste slachtoffer een acht- of negenjarig meisje was, en dat hij daarna enkele feiten van Ann’s zaak had opgesomd.

Bundy ontkende later die dingen gezegd te hebben.

In 1989 werd Bundy ter dood gebracht op de elektrische stoel. Bev en Don zaten bij de radio, in de hoop te horen dat Bundy in zijn laatste momenten de moord op Ann had bekend. Maar dat had hij niet.

Vijf jaar later werd Bev gecontacteerd door een psychiater. Een van zijn patiënten beweerde dat zij Ann Marie Burr was. Bev nodigde de vrouw uit en bakte een appeltaart voor haar. Zodra de vrouw opdaagde, wist Bev dat ze haar dochter niet was. Een DNA-test bewees dat later. Bev bewaarde toch enkele foto’s van haar.

In 1999 hielden de Burrs een herdenkingsdienst voor Ann. Julie sprak en bedankte haar ouders.

“Jullie wilden waarschijnlijk in bed kruipen en je hoofd begraven als elke dag en elk jaar voorbijging zonder antwoord,” zei ze. “Maar in plaats daarvan verzamelden jullie kracht en bezorgden ons een prachtige jeugd.”

Don overleed in 2003. Bev overleed in 2008.

In 2011 stuurde de politie bewijsmateriaal van de zaak naar een misdaadlaboratorium, in de hoop dat er genoeg DNA op zat om het te vergelijken met het DNA van Bundy. Helaas, dat was er niet.

“Deze laan liep dood,” vertelde politiewoordvoerder Mark Fulghum aan de Bellingham Herald, “maar het onderzoek zelf is niet voorbij.”

Feature afbeelding: Facebook.