Column: Wat te doen met een 'ghetto' naam

Mededeling: Jenée Desmond-Harris, schrijfster voor het online tijdschrift The Root, houdt zich bezig met het snijvlak van ras met nieuws, politiek en cultuur en schrijft ook een adviescolumn genaamd “Race Manners.”

Vraag: “Ik ben een jonge zwarte vrouw met wat je zou noemen een ‘getto’ naam. Ik zou geen probleem met mijn naam hebben, ware het niet dat blanken me mijn hele leven hebben uitgelachen. Mensen hebben tegen me gezegd: ‘Je lijkt me zo’n goed mens – ik kan niet geloven dat je zo’n getto-naam hebt. Mensen hebben gezegd dat mijn ouders een grote fout hebben gemaakt. Ik heb van managers te horen gekregen dat ze me alleen zouden aannemen als ik mijn naam voor de klanten zou ‘inkorten’. Mijn naam is Laquita, dus het is eigenlijk niet eens ingewikkeld. Hoe dan ook, ik ben het allemaal beu. Het probleem is om dit aan mijn familie te vertellen. Ik heb het gevoel dat het een vloek is. Denk je dat het de juiste keuze is, of geef ik het op?

Antwoord: Eerlijk gezegd was mijn eerste reactie toen ik je vraag las: “Ga ervoor. Als je moeder de naam zo mooi vindt, zeg haar dan dat ze hem mag hebben.”

Maar door dit dilemma te behandelen alsof er een snelle oplossing voor is, wordt je vraag ontdaan van alle ingewikkelde achtergronden die je ertoe dwongen hem te stellen. Ik denk dat zogenaamde gettonamen een subgroep zijn van zogenaamde zwarte namen – de namen die Afro-Amerikanen hebben bedacht of onevenredig hebben omarmd. Iedereen heeft wel eens gehoord dat zelfs de simpelste, zoals Jamal en Leroy, 50 procent minder kans maken op een sollicitatiegesprek.

Maar uw probleem is niet alleen dat uw naam uw ras onthult aan mensen die uw cv lezen. Noch is het gespeld op een manier die fonetisch tart (Dwyane). Het is niet een schreeuwende aspiratie verwijzing (Lexus). Het is geen voedsel (Lemonjello) of alcohol (Alize). Het bevat niet eens een extra hoofdletter of interpunctie!

Nee, het enige wat er “mis” is met “Laquita,” wat volgens onze babynaamgever “vijfde” betekent (met een verwijzing naar de altijd zo vage “Afrikaanse” oorsprong), is in de hoofden van degenen die er zo door worden afgeschrikt. Mijn mening is dat de minachting niet zozeer uitgaat naar de drie onschuldige lettergreepjes, maar eerder naar het type zwarte persoon waarvan zij denken dat hij ze samenvoegt.

En zelfs als je naam echt correleert, zoals uit een studie is gebleken, met ouders zonder middelbare schoolopleiding, is dat dan iets om je voor te schamen? Zelfs in een land waar de raciale welvaartskloof is “gebouwd” en het getto “openbaar beleid” is? Zelfs in een land waar “onderaan begonnen” een ereteken is voor zoveel Amerikanen die zichzelf feliciteren met hun eigen klim naar succes?

Als dat zo is, is dat niet logisch, en het is echt triest.

Ik moet vermelden dat het oordelen over bijnamen net zo goed een klasse- als een rassenkwestie is. (Google maar eens op “ghetto zwarte namen” en zie wie er lacht.) Kaye Whitehead, een professor communicatie en Afrikaans-Amerikaanse studies aan de Loyola University Maryland, traceert de stigmatisering van je naam terug tot de jaren negentig, toen zwarte mannelijke komieken begonnen met de punchlines over “Shenenes” en “Shaniquas”, en ze koppelden aan “iemand die een weave heeft, iemand die nepnagels heeft, iemand die haar geld uitgeeft aan dingen die ze niet zou moeten doen.

“Laquita zit in hetzelfde schuitje,” zegt ze.

Whitehead zegt dat hoewel “alle namen verzinsels zijn,” we de neiging hebben om zwart-geïdentificeerde namen af te doen alsof ze zonder nadenken of zorg aan kinderen worden gegeven. Haar suggestie: Kijk of je een kijk kunt koesteren die meer is van “Dit is wie ik ben” dan “Dit is iets dat me overkomen is.” Met andere woorden, bezit het. En voor de mensen die kritisch zijn? Hier is een handig script: “Dit is mijn naam. Zo wordt hij uitgesproken. Ik beledig je naam niet, en ik verwacht niet dat je de mijne beledigt.”

Ik wou dat je begreep dat er niets “vervloekt” is aan “Laquita.” In plaats daarvan is de vloek dat mensen je veroordelen om iets dat je niet hebt gekozen en – in het ergste geval – suggereert dat je misschien minder bevoorrecht bent dan zij.

Dus als je je naam niet kunt bezitten, ga je gang en verander van naam. Ik wil dolgraag weten hoe je in plaats daarvan wilt heten. Maar zorg ervoor dat je moeder weet dat wat je opgeeft het omgaan met al die domme vooroordelen is, niet de naam die ze voor je koos – of dat nu is omdat het “vijfde” betekent of omdat ze het gewoon mooi vond klinken – in de redelijke verwachting dat de wereld je er in vrede mee zou laten leven.