Cite This Item

Abstract

Het systemische hart van vissen bestaat uit vier kamers in serie, de sinus venosus, atrium, ventrikel, en conus of bulbus. Kleppen tussen de kamers en samentrekking van alle kamers behalve de bulbus zorgen voor een eenrichtingsbloedstroom door het hart. Het hart bestaat uit typische gewervelde hartspieren, hoewel er tussen vissen en andere gewervelde dieren kleine verschillen kunnen bestaan in de verdeling van spontaan actieve cellen, de snelheid en de aard van de verspreiding van excitatoire golven, en de kenmerken van rust- en actiepotentialen. Het hart wordt geïnnerveerd door cholinerge vezels, behalve bij slijmprikken, die een aneuraal hart hebben. Vissenharten hebben geen sympathische innervatie. Het niveau van de vagale tonus varieert aanzienlijk, en wordt door vele factoren beïnvloed. Bij sommige vissen is het hart tijdens de inspanning in wezen aneuraal (zonder vagale tonus) en kan het lijken op een geïsoleerde ventrikel van een zoogdier met een verhoogde veneuze terugvoer waardoor de cardiale output toeneemt. Er zijn vele mechanismen die de veneuze terugstroom bij sportende vissen zouden kunnen verhogen. In het hart van sommige vissen zijn β-adrenerge receptoren gelokaliseerd, en veranderende catecholaminespiegels kunnen een rol spelen bij het reguleren van de hartactiviteit. Veranderingen in de cardiale output bij vissen gaan normaliter gepaard met grote veranderingen in het slagvolume en kleine veranderingen in de hartslag.