Caissonziekte 1

MENEN die in samengeperste lucht hebben gewerkt, hetzij onder water in duikkleden of duikklokken, in caissons die worden gebruikt bij de voorbereiding van fundamenten voor bruggen, &c., of bij het maken van schachten of tunnels door waterige grond, zijn onderhevig aan een verscheidenheid van symptomen die algemeen bekend staan als “caissonziekte”. Deze symptomen, die pas bij of kort na de terugkeer naar de atmosferische druk optreden, variëren in ernst van pijnen in de spieren en gewrichten, bekend als “buigingen” of “schroeven”, tot verlamming en zelfs de dood. Paul Bert toonde dertig jaar geleden experimenteel aan dat deze aanvallen te wijten zijn aan het feit dat lucht (hoofdzakelijk stikstof) die in de vloeistoffen en weefsels van het lichaam is opgelost terwijl het onder druk stond, bij decompressie kan vrijkomen in de vorm van luchtbellen, die plaatselijke of algemene blokkering van de bloedsomloop of andere verwondingen veroorzaken. Hij toonde ook aan dat, indien de decompressie voldoende langzaam werd uitgevoerd, het teveel aan opgenomen lucht door diffusie via de longen kon ontsnappen, waardoor borrelen en symptomen konden worden vermeden. Het verschijnsel is in feite dat van het decompresseren van sodawater door het induwen van de stop; het probleem van de preventie van caissonziekte is hoe het zo langzaam in te duwen dat het gas kan ontsnappen zonder bellen te vormen, en zonder zoveel tijd te verliezen dat het hoofddoel van de manoeuvre wordt gefrustreerd.